گزینه‌های درمانی معمول برای تومورهای استرومایی دستگاه گوارش
زمان تقریبی مطالعه
۱۱ دقیقه
فهرست مطالب در این مقاله
گزینه‌های درمانی معمول برای تومورهای استرومایی دستگاه گوارش
درمان تومورهای بافت استرومای دستگاه گوارش (GISTها) عمدتاً به عواملی مانند موارد زیر بستگی دارد:
- آیا تومور را می‌توان با جراحی برداشت که این بستگی به اندازه تومور، محل قرارگیری آن و میزان گسترش آن دارد.
- سرعت رشد تومور
- اگر سلول‌های تومور جهش‌های ژنی خاصی داشته باشند
- خطر بازگشت تومور پس از درمان
عوامل دیگری مانند سن و سلامت کلی فرد نیز می‌توانند مهم باشند.
تومورهای موضعی، کوچک‌تر (قابل برداشت)
بیشتر تومورهای استرومایی دستگاه گوارش (GIST) کوچک نیاز به درمان دارند. اما برخی از تومورهای بسیار کوچک (با قطر کمتر از ۲ سانتی‌متر) که هیچ علامتی ایجاد نمی‌کنند، ممکن است هرگز به اندازه کافی رشد نکنند تا مشکلی ایجاد کنند. یک گزینه برای چنین توموری می‌تواند این باشد که فقط آن را با دقت زیر نظر بگیرید و در فواصل منظم، مانند یک یا دو بار در سال، آن را با آندوسکوپی بررسی کنید. تا زمانی که رشد نکند، ممکن است به درمان بیشتری نیاز نداشته باشید.
جراحی درمان اصلی برای اکثر تومورهای کوچک دیگر است. نیاز به درمان بیشتر پس از جراحی به خطر بازگشت GIST بستگی دارد.
تومورهایی که کوچک هستند و به سرعت رشد نمی‌کنند، معمولاً خطر بازگشت کمی دارند، بنابراین اغلب نیازی به درمان بیشتر نیست.
خطر بازگشت GIST پس از جراحی در موارد زیر بیشتر است:
- تومور بزرگ‌تر است
- از معده شروع نشد
- سلول‌های سرطانی به سرعت در حال تقسیم هستند (میزان میتوز بالایی دارند)
اگر پزشک بر اساس این عوامل فکر کند که سرطان خطر عود متوسط یا بالایی دارد، درمان کمکی با داروی هدفمند ایماتینیب (گلیوک) معمولاً حداقل برای یک سال پس از جراحی توصیه می‌شود. برای تومورهایی که احتمال بازگشت آنها زیاد است، بسیاری از پزشکان اکنون حداقل ۳ سال ایماتینیب را توصیه می‌کنند.
پزشک احتمالاً قبل از تجویز ایماتینیب، سلول‌های تومور را برای تغییرات خاص در ژن‌های KIT و PDGFRA آزمایش خواهد کرد. دلیل این امر این است که ایماتینیب احتمالاً برای تومورهایی که یکی از این تغییرات ژنی را ندارند، مفید نخواهد بود.
تومورهای موضعی، بزرگ‌تر (با قابلیت برداشت حاشیه‌ای)
تومورهایی که بزرگ‌تر هستند یا در مکان‌هایی قرار دارند که برداشتن (رزکسیون) کامل آنها را دشوارتر می‌کند، ممکن است نیاز به جراحی گسترده‌تری داشته باشند که می‌تواند هم در کوتاه‌مدت و هم در آینده باعث مشکلات سلامتی شود. به همین دلیل، جراحی معمولاً اولین درمان نیست.
درمان با داروی هدفمند ایماتینیب (گلیوک) معمولاً ابتدا برای کوچک کردن تومور تجویز می‌شود. اما قبل از شروع درمان، مهم است که مطمئن شوید تومور در واقع یک تومور استرومایی دستگاه گوارش (GIST) است، بنابراین بیوپسی لازم است. به‌عنوان بخشی از آزمایش نمونه بیوپسی، سلول‌های تومور معمولاً برای تغییرات خاصی در ژن‌های KIT و PDGFRA بررسی می‌شوند. دلیل این امر این است که ایماتینیب احتمالاً برای تومورهایی که یکی از این تغییرات ژنی را ندارند، مفید نخواهد بود. اگر ایماتینیب تجویز شود، حداقل تا زمانی که کوچک شدن تومور متوقف شود، ادامه می‌یابد.
اگر تومور به اندازه کافی کوچک شود، در صورتی که پزشک تشخیص دهد که می‌توان آن را به‌طور ایمن برداشت، ممکن است جراحی انجام شود. احتمالاً مصرف ایماتینیب پس از جراحی ادامه خواهد یافت تا به کاهش احتمال بازگشت سرطان کمک کند.
اگر تومور به اندازه کافی کوچک نشود تا جراحی امکان‌پذیر باشد، ایماتینیب اغلب تا زمانی که به نظر می‌رسد مفید است، ادامه می‌یابد. اگر دیگر مؤثر نباشد، گاهی اوقات افزایش دوز می‌تواند مفید باشد. اگر مؤثر نباشد، یا اگر عوارض جانبی خیلی شدید باشند، ممکن است داروی هدفمند دیگری به نام سونیتینیب (سوتنت) به جای آن امتحان شود. اگر سونیتینیب دیگر مؤثر نباشد، رگورافنیب (استیوارگا) ممکن است به برخی افراد کمک کند. اگر این دارو دیگر مؤثر نباشد، ریپرتینیب (کینلاک) ممکن است مفید باشد.
تومورهایی که قابل برداشتن نیستند یا به نقاط دور گسترش یافته‌اند (تومورهای غیر قابل برداشت)
گزینه‌های درمانی برای GISTهای غیر قابل برداشت، به دلیل غیر قابل برداشت بودن آنها و در صورت گسترش، میزان گسترش بستگی دارد.
جراحی معمولاً اولین درمان برای این تومورها نیست، بنابراین قبل از شروع درمان، مهم است که با بیوپسی تأیید شود که تومور در واقع یک GIST است.
داروی هدفمند ایماتینیب (گلیوک) معمولاً اولین درمان ترجیحی برای اکثر تومورهای دستگاه گوارش (GIST) پیشرفته است. (اگر سلول‌های سرطانی تغییرات خاصی در ژن PDGFRA داشته باشند، ممکن است به جای آن از داروی هدفمند آواپریتینیب (ایواکیت) استفاده شود.) به عنوان بخشی از آزمایش نمونه بیوپسی، ممکن است سلول‌های تومور از نظر تغییرات خاصی در ژن‌های KIT و PDGFRA بررسی شوند. این می‌تواند ایده‌ای از احتمال مفید بودن ایماتینیب (آواپریتینیب) ارائه دهد.
اگر از ایماتینیب استفاده شود، تا زمانی که تومور رشد نکند (و عوارض جانبی قابل تحمل باشد) ادامه می‌یابد. اگر تومور دوباره شروع به رشد کند، ممکن است به افزایش دوز ایماتینیب پاسخ دهد. در غیر این صورت، یا اگر عوارض جانبی ایماتینیب خیلی شدید باشد، تغییر به سونیتینیب (سوتنت) ممکن است مفید باشد. اگر سونیتینیب دیگر مؤثر نباشد، رگورافنیب (استیوارگا) ممکن است به برخی افراد کمک کند. اگر رگورافنیب دیگر مفید نباشد، ریپرتینیب (کینلاک) ممکن است یک گزینه باشد.
اگر تومور با درمان هدفمند به اندازه کافی کوچک شود، ممکن است جراحی برای برخی افراد گزینه مناسبی باشد. در صورت مؤثر بودن، ممکن است پس از آن درمان هدفمندتری انجام شود.
اگر سرطان فقط به ۱ یا ۲ ناحیه در شکم (مانند کبد) گسترش یافته باشد، پزشک ممکن است برداشتن تومور اصلی و تلاش برای برداشتن این تومورهای دیگر را نیز توصیه کند. در این صورت، حتماً با پزشک خود در مورد اهداف درمان (چه تلاش برای درمان سرطان، کمک به افزایش طول عمر شما یا پیشگیری یا کاهش علائم) و همچنین مزایا و خطرات احتمالی آن صحبت کنید.
گزینه‌های دیگر برای درمان سرطان‌هایی که به کبد گسترش یافته‌اند شامل ابلیشن و آمبولیزاسیون برای از بین بردن این تومورها است.
سرطان‌هایی که دیگر به داروهای هدفمند مورد بحث در بالا پاسخ نمی‌دهند، می‌تواند دشوار باشد. برخی از پزشکان ممکن است توصیه کنند داروهای هدفمند دیگری مانند سورافنیب (نکساوار)، داساتینیب (اسپرایسل)، نیلوتینیب (تاسیگنا) یا پازوپانیب (وترینت) را امتحان کنید، اگرچه هنوز مشخص نیست که این داروها چقدر مفید هستند.
داروهای شیمی‌درمانی استاندارد معمولاً خیلی مؤثر نیستند. شرکت در یک کارآزمایی بالینی با یک درمان جدیدتر ممکن است گزینه خوبی برای برخی افراد باشد.
تومورهای عودکننده
وقتی سرطان پس از درمان برمی‌گردد، به آن عود می‌گویند. اگر سرطان در محل شروع یا نزدیک آن عود کند، عود موضعی نامیده می‌شود. اگر در مکان‌های دیگر (مانند ریه‌ها یا کبد) عود کند، عود دوردست نامیده می‌شود. گزینه‌های درمانی برای GISTهای عودکننده به محل و میزان عود بستگی دارد.
برای بیشتر موارد عود، درمان با داروی هدفمند ایماتینیب (گلیوک) اغلب اولین گزینه برای کوچک کردن تومورها است، البته تا زمانی که هنوز مؤثر باشد و بیمار بتواند مصرف آن را تحمل کند. اگر دوز اولیه ایماتینیب مؤثر نباشد، می‌توان دوز را افزایش داد. گزینه دیگر امتحان کردن سایر داروهای هدفمند مانند سونیتینیب (سوتنت)، رگورافنیب (استیوارگا) یا ریپرتینیب (کینلاک) است.
اگر سرطان به صورت یک یا چند تومور مشخص عود کند، برداشتن یا از بین بردن تومور ممکن است یک گزینه باشد. پزشکان هنوز مطمئن نیستند که برداشتن GISTهایی که پس از درمان عود می‌کنند به افزایش طول عمر افراد کمک می‌کند یا خیر، بنابراین مهم است که در مورد خطرات و مزایای این درمان با پزشک و خانواده خود صحبت کنید.
پرتودرمانی همچنین می‌تواند گزینه‌ای برای کمک به درمان علائمی مانند درد، به‌ویژه در تومورهای استخوانی، باشد.
اگر داروهای هدفمند ذکر شده در بالا دیگر مفید نباشند، برخی از پزشکان ممکن است توصیه کنند داروهای هدفمند دیگری مانند سورافنیب (نکساوار)، داساتینیب (اسپرایسل)، نیلوتینیب (تاسیگنا) یا پازوپانیب (وترینت) را امتحان کنید، اگرچه هنوز مشخص نیست که این داروها چقدر مفید هستند.
ازآنجاکه این سرطان‌ها اغلب به‌سختی درمان می‌شوند، ممکن است بخواهید در آزمایش‌های بالینی درمان‌های جدیدتر نیز شرکت کنید.
دوست بودن با فرد مبتلا به سرطان
مطالعات نشان داده‌اند که بازماندگان سرطان با حمایت عاطفی قوی، تمایل دارند بهتر با تغییراتی که سرطان به همراه دارد سازگار شوند، دیدگاه مثبت‌تری داشته باشند و اغلب کیفیت زندگی بهتری را گزارش می‌دهند. تحقیقات نشان داده است که افراد مبتلا به سرطان به حمایت دوستان نیاز دارند.
دلایل ترک سیگار
بسیاری از مطالعات مزایای ترک سیگار را نشان می‌دهند. این شامل مزایای سلامتی و مالی است که می‌تواند جان و پول را نجات دهد. اگرچه بهتر است در اسرع وقت سیگار را ترک کنید، اما ترک سیگار در هر سنی می‌تواند به سبک زندگی و سلامت بهتر منجر شود.
درمان‌های مبتنی بر ذهن – بدن و بدن
درمان‌های ذهن – بدن از تعامل ذهنی، عاطفی یا انرژی برای تأثیرگذاری بر سلامت و تندرستی استفاده می‌کنند. آنها نوعی درمان یکپارچه (کل‌نگر) هستند که معمولاً مضر نیستند و می‌توانند همراه با درمان سرطان شما استفاده شوند. درمان‌های مبتنی بر بدن از لمس یا حرکت برای تأثیرگذاری بر سلامت و تندرستی استفاده می‌کنند.