نشانگرهای زیستی می‌توانند پیش‌بینی تشخیص سرطان ریه را بهبود بخشند

گروهی از محققان بین‌المللی نشانگرهای زیستی پروتئینی را کشف کردند که ممکن است به اصلاح شرایط لازم برای غربالگری سرطان ریه با LDCT کمک کند.

چالش

سرطان ریه علت اصلی مرگ و میر ناشی از سرطان در جهان است. دلیل اصلی آن این است که زمانی که اکثر افراد مبتلا به سرطان ریه تشخیص داده می‌شوند، این بیماری پیشرفت کرده و به نواحی خارج از ریه‌ها گسترش یافته است، که درمان آن را دشوارتر می‌کند و درمان قطعی آن به‌ندرت امکان‌پذیر است.

دستورالعملی برای ارائه دهندگان مراقبت‌های سلامتی وجود داشته است که غربالگری با سی‌تی‌اسکن با دوز پایین را برای افرادی که سابقه سیگار کشیدن دارند و در معرض خطر بالای ابتلا به سرطان ریه هستند، توصیه می‌کند. اسکن‌های سالانه می‌توانند به یافتن سرطان ریه قبل از گسترش آن کمک کنند، زیرا معمولاً گزینه‌های درمانی بیشتری با هدف درمان قطعی وجود دارد.

غربالگری سرطان ریه و تشخیص زودهنگام، امیدوارکننده‌ترین راه‌ها برای کاهش تعداد افرادی است که سالانه بر اثر سرطان ریه جان خود را از دست می‌دهند. با این حال، چندین سؤال در مورد چگونگی شناسایی افرادی که سابقه سیگار کشیدن دارند و احتمالاً از غربالگری سود می‌برند، باقی مانده است.

از سال ۲۰۱۸، مؤسسه ملی سرطان ایالات متحده (NCI) برنامه تجزیه و تحلیل یکپارچه خطر و علت سرطان (INTEGRAL) را تأمین مالی کرده است که شامل اهدافی برای توسعه نشانگرهای زیستی تشخیص زودهنگام و ابزارهای پیش‌بینی خطر برای اصلاح دستورالعمل غربالگری سرطان ریه است.

برنامه INTEGRAL دارای ۳ پروژه است: پروژه ژنتیک، پروژه Risk Biomarker برای مطالعه نشانگرهای زیستی خون پیش از تشخیص، و پروژه Nodule Malignancy برای ارزیابی ندول‌های یافت شده در طول غربالگری با اسکن‌های LDCT.

تحقیق

یینگ وانگ، دانشمند ارشد اپیدمیولوژی انجمن سرطان آمریکا (ACS)، عضوی از یک تیم بین‌المللی از محققان است که روی برنامه INTEGRAL کار می‌کنند و اخیراً مقالاتی در مورد نشانگر زیستی ریسک منتشر کرده‌اند. آنها به‌طور سیستماتیک نشانگرهای زیستی پروتئین در گردش را قبل از تشخیص سرطان ریه مطالعه کرده‌اند، با هدف یافتن راهی برای اصلاح و پیش‌بینی بهتر خطر ابتلا به سرطان ریه در فرد.

“شناسایی نشانگرهای زیستی پروتئینی که خطر ابتلا به سرطان ریه را در فرد افزایش می‌دهند، ممکن است روزی بر به‌روزرسانی دستورالعمل غربالگری تأثیر بگذارد تا اسکن‌های LDCT را به افرادی که بر اساس نشانگرهای زیستی در معرض خطر بالایی هستند و بر اساس دستورالعمل فعلی واجد شرایط غربالگری نیستند، توصیه کند. در عین حال، یک دستورالعمل اصلاح‌شده ممکن است غربالگری را برای افرادی که در حال حاضر بر اساس سابقه سیگار کشیدن و سن واجد شرایط هستند؛ اما نمایه نشانگر زیستی کم‌خطری دارند، از اولویت خارج کند.”

یینگ وانگ، دکترا

دانشمند ارشد، اپیدمیولوژی

علوم جمعیت، انجمن سرطان آمریکا

دستورالعمل فعلی برای غربالگری سرطان ریه از خطرات سن و سابقه سیگار کشیدن برای تعیین واجد شرایط بودن برای انجام اسکن LDCT سالانه استفاده می‌کند. دانشمندان در Annals of Epidemiology توضیح می‌دهند که نشانگرهای زیستی ممکن است اطلاعات اضافی یا تکمیلی در مورد خطر ابتلا به سرطان ریه در فرد ارائه دهند، زیرا انگیزه خود را برای طراحی مطالعه و مطالعه اولیه نشانگرهای زیستی پروتئینی شرح می‌دهند.

محققان همچنین در حال کار بر روی روش‌های جدیدی برای تشخیص تفاوت بین ندول‌های سرطانی و غیرسرطانی (خوش‌خیم) پس از اسکن LDCT هستند. آنها قصد دارند آزمایشی شامل چندین نشانگر زیستی ایجاد کنند که بتواند به دستیابی به هر دو هدف کمک کند.

مشکل این است که اگر فردی ندول غیرسرطانی داشته باشد که سرطانی تشخیص داده شود (که به آن ندول مثبت کاذب می‌گویند)، ممکن است در نهایت درمان‌ها و مداخلاتی را دریافت کند که ممکن است باعث مشکلات طولانی‌مدت شود. از سوی دیگر، اگر فردی ندولی داشته باشد که در حالی که سرطانی است، غیرسرطانی تشخیص داده شود، ممکن است فرصت دریافت درمان قطعی را از دست داده باشد.

محققان جستجوی خود را برای نشانگرهای زیستی پروتئینی مرتبط با خطر ابتلا به سرطان ریه، در مجله Nature Communications شرح دادند . با استفاده از داده‌های کنسرسیوم گروه سرطان ریه (که شامل داده‌های گروه تغذیه ACS CPS-II نیز می‌شود )، آنها ۱۱۶۲ پروتئین را در نمونه‌های خونی که حداکثر ۳ سال قبل از تشخیص سرطان ریه در ۷۳۱ فرد مبتلا به سرطان ریه و ۷۳۱ فرد کنترل با سابقه سیگار کشیدن گرفته شده بود، اندازه‌گیری کردند.

آنها ۳۶ نشانگر زیستی پروتئینی را شناسایی کردند که به نظر می‌رسد با خطر «سرطان ریه قریب‌الوقوع مرتبط با سیگار کشیدن» مرتبط هستند که آنها آن را به عنوان تشخیص سرطان ریه در عرض ۳ سال پس از گرفتن نمونه خون تعریف می‌کنند. اکثر پروتئین‌ها قبلاً به عنوان نشانگرهای زیستی پیش از تشخیص سرطان ریه شناسایی نشده بودند. این پروتئین‌ها شامل نشانگرهای زیستی تومور، نشانگرهای زیستی التهاب و نشانگرهای زیستی مرتبط با رگ‌زایی هستند.

در یک مطالعه مرتبط که در مجله مؤسسه ملی سرطان منتشر شده است ، محققان بر توسعه یک مدل پیش‌بینی سرطان ریه با استفاده از نشانگرهای زیستی پروتئینی در خون تمرکز کردند. آنها مدل خود را با دو مدل پیش‌بینی سرطان ریه فعلی مقایسه کردند و دریافتند که از هر دو بهتر عمل می‌کند.

برای مرحله نهایی پروژه نشانگر زیستی INTEGRAL، محققان افرادی را که تابه‌حال سیگار کشیده‌اند به همراه بیش از ۱۵۰۰ شرکت‌کننده مبتلا به سرطان ریه و ۳۰۰۰ شرکت‌کننده بدون سرطان مطالعه خواهند کرد تا مدل‌های خطری را ارائه دهند که بتوان از آنها در عمل بالینی برای ارزیابی واجد شرایط بودن برای غربالگری سرطان ریه استفاده کرد.

چرا اهمیت دارد؟

تحقیقات بیشتری در مورد نشانگرهای زیستی پروتئین و خطر سرطان ریه باید انجام شود تا مشخص شود که نشانگرهای زیستی پروتئین چقدر می‌توانند تشخیص‌های آینده سرطان ریه را پیش‌بینی کنند. به‌عنوان مثال، محققان باید نمونه‌های خون تکراری را از همان افراد در طول زمان مطالعه کنند، گروه‌های سنی باید شامل افرادی با اجداد غیراروپایی باشند و نشانگرهای زیستی پروتئین باید در جمعیتی از افراد غیرسیگاری مورد مطالعه قرار گیرند.