سرطان سینه: درمان
زمان تقریبی مطالعه
۷۰ دقیقه
فهرست مطالب در این مقاله
سرطان سینه: انواع درمان
این بخش انواع درمان‌ها را توضیح می‌دهد که به‌عنوان درمان نیز شناخته می‌شوند و استاندارد مراقبت برای سرطان پستان در مراحل اولیه و محلی پیشرفته هستند. “استاندارد مراقبت” به معنای بهترین درمان‌های شناخته شده است. هنگام تصمیم‌گیری در مورد برنامه درمانی، به شما توصیه می‌شود که با پزشک خود در مورد اینکه آیا کارآزمایی‌های بالینی برای شما گزینه‌ای مناسب هستند یا خیر، صحبت کنید. کارآزمایی بالینی، نوعی مطالعه تحقیقاتی است که رویکرد جدیدی را برای درمان آزمایش می‌کند. پزشکان از طریق آزمایش‌های بالینی بررسی می‌کنند که آیا یک درمان جدید بی‌خطر، مؤثر و احتمالاً بهتر از درمان استاندارد است یا خیر. آزمایش‌های بالینی می‌توانند نوعی داروی جدید و تعداد دفعات تجویز آن، ترکیب جدیدی از درمان‌های استاندارد، یا دوزهای جدید داروهای استاندارد یا سایر درمان‌ها را آزمایش کنند. برخی کارآزمایی‌های بالینی نیز درمان دارویی یا پرتودرمانی کمتری انجام می‌دهند یا جراحی متفاوتی را نسبت به آنچه که معمولاً به‌عنوان مراقبت استاندارد انجام می‌شود، انجام می‌دهند. آزمایش‌های بالینی گزینه‌ای مناسب برای تمام مراحل سرطان است. پزشک می‌تواند کمک کند تا تمام گزینه‌های درمانی موجود را در نظر بگیرید.
سرطان سینه چگونه درمان می‌شود
در مراقبت از سرطان، پزشکان متخصص در زمینه‌های مختلف درمان سرطان – مانند جراح، پرتودرمانگر و انکولوژی پزشکی- با رادیولوژیست‌ها و پاتولوژیست‌ها همکاری می‌کنند تا یک برنامه درمانی کلی که انواع مختلف درمان‌ها را ترکیب می‌کند، برای بیمار طراحی کنند. به این گروه، تیم چندرشته‌ای می‌گویند. تیم‌های مراقبت از سرطان شامل انواع دیگر متخصصان مراقبت‌های سلامتی مانند دستیاران پزشک، پزشکان پرستار، پرستاران سرطان‌شناسی، مددکاران اجتماعی، داروسازان، مشاوران ژنتیک، متخصصان تغذیه، درمانگران و دیگران هستند. برای افراد بالای ۶۵ سال، انکولوژیست سالمندان یا متخصص سالمندان نیز ممکن است در مراقبت از بیمار مشارکت داشته باشد. از اعضای تیم درمانی خود بپرسید برای پاسخ به سؤالات در مورد برنامه‌ریزی و درمان، به چه کسی می‌توانید مراجعه کنید.
برنامه درمانی خلاصه‌ای از اطلاعات تشخیصی سرطان و درمان سرطان برنامه‌ریزی‌شده است. این به معنای ارائه اطلاعات اولیه در مورد سابقه پزشکی شما به پزشکانی است که در طول زندگی از شما مراقبت می‌کنند. قبل از شروع درمان، از پزشک خود یک نسخه از برنامه درمانی را بخواهید.
بیولوژی و روند سرطان سینه بر برنامه درمانی تأثیر می‌گذارد. برخی از تومورها کوچک‌تر هستند؛ اما به‌سرعت رشد می‌کنند، درحالی‌که برخی دیگر بزرگ‌تر هستند و به‌کندی رشد می‌کنند. گزینه‌ها و توصیه‌های درمانی برای هر فرد منحصربه‌فرد بوده و به عوامل مختلفی بستگی دارند، از جمله:
- نوع تومور، از جمله وضعیت گیرنده هورمونی (ER، PR)، وضعیت HER2
- مرحله تومور
- آزمایش‌های ژنومی، مانند پانل‌های چندژنی Oncotype DX™ یا MammaPrint™، در صورت لزوم (به تشخیص مراجعه کنید)
- سن، سلامت عمومی، وضعیت یائسگی و ترجیحات بیمار
- وجود جهش‌های شناخته شده در ژن‌های ارثی سرطان پستان، مانند BRCA1 یا BRCA2، براساس نتایج آزمایش‌های ژنتیکی.
حتی اگر تیم مراقبت از سرطان پستان به طور خاص درمان را برای هر بیمار و تومور که «پزشکی شخصی» نامیده می‌شود، تنظیم می‌کند، اما مراحل کلی برای درمان سرطان پستان در مراحل اولیه و محلی پیشرفته وجود دارد.
هم برای کارسینوم مجرای درجا (DCIS) و هم برای سرطان تهاجمی پستان در مراحل اولیه، پزشکان معمولاً برای برداشتن تومور جراحی را توصیه می‌کنند. برای اطمینان از اینکه کل تومور برداشته شده، جراح ناحیه کوچکی از بافت سالم اطراف تومور که حاشیه نامیده می‌شود را نیز برمی‌دارد. اگرچه هدف از جراحی حذف تمام سرطان‌های قابل‌مشاهده در پستان است، اما سلول‌های میکروسکوپی نیز ممکن است سرطانی باشند. در برخی شرایط، وجود این سلول‌ها بدان معناست که ممکن است به جراحی دیگری برای برداشتن سلول‌های سرطانی باقیمانده نیاز باشد. روش‌های مختلفی برای بررسی سلول‌های میکروسکوپی وجود دارد که از سالم‌بودن حاشیه اطمینان حاصل می‌کند. همچنین ممکن است سلول‌های میکروسکوپی در خارج از پستان وجود داشته باشد، به همین دلیل، همان‌طور که در ادامه توضیح داده شده، درمان سیستمیک با دارو اغلب پس از جراحی توصیه می‌شود.
برای سرطان‌های وسیع‌تر یا سرطان‌هایی که سریع‌تر رشد می‌کنند، پزشکان ممکن است درمان سیستمیک با شیمی‌درمانی، ایمونوتراپی، و/یا درمان هورمونی را قبل از جراحی توصیه کنند که به آن درمان نئوادجوانت می‌گویند. انجام درمان‌های دارویی قبل از جراحی، ممکن است مزایای متعددی داشته باشد:
- ممکن است انجام جراحی با تومور کوچک‌تر، ساده‌تر شود.
- ممکن است پزشک متوجه شود که آیا درمان‌های خاص برای سرطان مفید هستند یا خیر.
- ممکن است بتوانید درمانی جدید را از طریق یک کارآزمایی بالینی امتحان کنید.
- اگر شما هرگونه بیماری میکروسکوپی داشته باشید، با دارودرمانی که در بدن گردش می‌کند، زودتر درمان می‌شود.
- افرادی که ممکن است به ماستکتومی نیاز داشته باشند، درصورتی‌که تومور قبل از جراحی به‌اندازه کافی کوچک شود، می‌توانند جراحی حفظ پستان (لومپکتومی) انجام دهند.
پس از جراحی، گام بعدی در مدیریت مراحل اولیه سرطان پستان، کاهش خطر عود و تلاش برای حذف سلول‌های سرطانی باقیمانده در بدن است. این سلول‌های سرطانی با آزمایش‌های فعلی قابل‌شناسایی نیستند، اما اعتقاد بر این است که این سلول‌ها دلیل عود سرطان هستند، زیرا می‌توانند در طول زمان رشد کنند. درمانی که پس از جراحی انجام می‌شود «درمان کمکی» نامیده می‌شود. درمان‌های کمکی ممکن است شامل پرتودرمانی، شیمی‌درمانی، درمان هدفمند، ایمونوتراپی و/یا هورمون‌درمانی باشد (برای اطلاعات بیشتر در مورد هر یک از این درمان‌ها به ادامه‌ی مقاله مراجعه کنید).
اینکه آیا درمان کمکی موردنیاز است بستگی به شانس باقی‌ماندن سلول‌های سرطانی در پستان یا بدن دارد. اگرچه درمان کمکی خطر عود را کاهش می‌دهد، اما به طور کامل این خطر برطرف نمی‌شود.
همراه با مرحله‌بندی، ابزارهای دیگر می‌توانند به تخمین پیش‌آگهی و تصمیم‌گیری در مورد درمان کمکی کمک کنند. بسته به نوع فرعی سرطان سینه، این ابزارها شامل آزمایش‌هایی می‌شود که می‌توانند خطر عود را با آزمایش بافت تومور پیش‌بینی کنند (مانند Oncotype ماموگرافی؛ به تشخیص مراجعه کنید). چنین آزمایشاتی همچنین ممکن است به پزشک کمک کند تا تشخیص دهد آیا شیمی‌درمانی به کاهش خطر عود کمک می‌کند یا خیر.
اگر جراحی برای برداشتن سرطان امکان‌پذیر نباشد، غیرقابل جراحی نامیده می‌شود. سپس پزشک درمان سرطان را به روش‌های دیگر توصیه می‌کند. شیمی‌درمانی، ایمونوتراپی، درمان هدفمند، پرتودرمانی و/یا هورمون‌درمانی ممکن است برای کوچک‌کردن سرطان انجام شود.
برای سرطان عودکننده، گزینه‌های درمانی به نحوه درمان سرطان و ویژگی‌های سرطان ذکر شده در بالا، مانند ER، PR و HER2 بستگی دارد.
زمانی را برای یادگیری در مورد همه گزینه‌های درمانی خود اختصاص دهید و حتماً در مورد ابهام‌های خود سؤال بپرسید. با پزشک خود در مورد اهداف هر درمان و آنچه می‌توانید در حین دریافت درمان انتظار داشته باشید، صحبت کنید. این نوع ارتباط “تصمیم‌گیری مشترک” نامیده می‌شود. تصمیم‌گیری مشترک، زمانی است که شما و پزشکانتان با همکاری هم درمان‌هایی را انتخاب کنید که متناسب با اهداف مراقبت شما باشد. تصمیم‌گیری مشترک، به‌ویژه، برای افراد مبتلا به سرطان سینه مهم است. زیرا گزینه‌های درمانی مختلفی وجود دارد. همچنین مهم است که قبل از شروع هر درمانی با شرکت بیمه خود مشورت کنید تا مطمئن شوید که درمان برنامه‌ریزی‌شده تحت پوشش بیمه است.
افراد بالای ۶۵ سال ممکن است از “ارزیابی سالمندان” قبل از برنامه‌ریزی برای درمان، سود ببرند. بررسی کنید که ارزیابی سالمند شامل چه مواردی است و چگونه می‌تواند به افراد بالای ۶۵ سال مبتلا به سرطان کمک کند.
درباره تصمیم‌گیری در مورد درمان بیشتر بدانید.
انواع متداول درمان‌های مورداستفاده برای سرطان پستان در مراحل اولیه و محلی پیشرفته در زیر توضیح داده شده است. برنامه مراقبتی شما همچنین شامل درمان علائم و عوارض جانبی است که بخش مهمی از مراقبت از سرطان است.
- جراحی
- پرتودرمانی
- شیمی‌درمانی
- درمان هورمونی
- درمان هدفمند
- ایمونوتراپی
- درمان سیستمیک نئوادجوانت برای سرطان سینه غیر متاستاتیک
- درمان سیستمیک برای افراد ۶۵ساله یا بالاتر
عمل جراحی
این درمان، برداشتن تومور و برخی از بافت‌های سالم اطراف آن در طی یک عمل جراحی است. همچنین از جراحی برای بررسی غدد لنفاوی زیر بغل که در زیر بازو قرار دارند، نیز استفاده می‌شود. انکولوژیست جراحی، پزشکی است که در درمان سرطان با جراحی تخصص دارد. در مورد اصول جراحی سرطان بیشتر بدانید.
انتخاب جراحی تأثیری بر نیاز شما به درمان با استفاده از دارو، مانند شیمی‌درمانی، هورمون‌درمانی و/یا درمان هدفمند ندارد (به زیر مراجعه کنید). درمان‌های دارویی براساس ویژگی‌های تومور انجام می‌شود، نه بر اساس نوع جراحی که انجام می‌دهید.
به‌طور کلی، هر چه تومور کوچک‌تر باشد، بیمار گزینه‌های جراحی بیشتری دارد. انواع جراحی برای سرطان سینه شامل موارد زیر است:
- لامپکتومی. این جراحی، حذف تومور و یک حاشیه کوچک و بدون سرطان از بافت سالم اطراف تومور است. بیشتر پستان باقی می‌ماند. برای سرطان مهاجم، پرتودرمانی برای بافت باقیمانده پستان اغلب پس از جراحی توصیه می‌شود، به‌ویژه برای بیماران جوان‌تر، بیماران مبتلا به تومورهای گیرنده هورمونی منفی و بیمارانی که تومورهای بزرگ‌تر دارند. برای کارسینوم مجرای درجا، پرتودرمانی بعد از جراحی معمولاً داده می‌شود. لامپکتومی ممکن است جراحی حفظ پستان، ماستکتومی جزئی، کوادرانکتومی یا ماستکتومی سگمنتال نیز نامیده شود.
- ماستکتومی. این جراحی برای برداشتن کل سینه است. انواع مختلفی از ماستکتومی وجود دارد. با پزشک خود در مورد اینکه آیا می‌توان پوست را حفظ کرد، به نام ماستکتومی محافظ پوست، یا اینکه آیا می‌توان نوک پستان را حفظ کرد، به نام ماستکتومی حفظ‌کننده نوک پستان یا ماستکتومی کامل محافظ پوست صحبت کنید. پزشک، همچنین، میزان بزرگی تومور در مقایسه با اندازه سینه را در تعیین بهترین نوع جراحی برای شما، در نظر می‌گیرد. ممکن است پس از ماستکتومی، پرتودرمانی توصیه شود. در مورد انواع مختلف ماستکتومی بیشتر بدانید.
برداشتن و درمان غدد لنفاوی
سلول‌های سرطانی را می‌توان در غدد لنفاوی زیر بغل در برخی از سرطان‌ها یافت. دانستن اینکه آیا هر یک از غدد لنفاوی نزدیک پستان حاوی سرطان هستند، می‌تواند اطلاعات مفیدی را برای تعیین درمان و پیش‌آگهی ارائه دهد.
- بیوپسی غدد لنفاوی نگهبان. در بیوپسی غدد لنفاوی نگهبان (که بیوپسی غدد نگهبان یا SNB نیز نامیده می‌شود)، جراح ۱ تا ۳ یا بیشتر غدد لنفاوی از زیر بازو که تخلیه لنفاوی پستان را دریافت می‌کنند، را یافته و برمی‌دارد. زمانی که پزشک از قبل براساس ارزیابی بالینی می‌داند که غدد لنفاوی سرطان دارند، این روش معمولاً استفاده نمی‌شود. بلکه ممکن است یک گزینه برای بیمارانی باشد که هیچ شواهد بالینی آشکاری از درگیری غدد لنفاوی ندارند. این روش از برداشتن تعداد بیشتری از غدد لنفاوی با تشریح غدد لنفاوی زیر بغل، در بیمارانی که دارای غدد لنفاوی نگهبان عمدتاً عاری از سرطان‌اند، جلوگیری می‌کند. برداشت غدد لنفاوی کمتر، به کاهش خطر چندین عارضه جانبی احتمالی کمک می‌کند. این عوارض جانبی شامل تورم بازو به نام ادم لنفاوی، بی‌حسی و حرکت بازو و مشکلات دامنه حرکتی شانه است. این عوارض ممکن است مسائل طولانی‌مدتی باشند که می‌توانند کیفیت زندگی افراد را به‌شدت تحت‌تأثیر قرار دهند. نکته مهم آن است که خطر ادم لنفاوی با تعداد غدد لنفاوی و عروق لنفاوی که در طول درمان سرطان برداشته یا آسیب‌دیده‌اند، افزایش می‌یابد. این به این معنی است که افرادی که بیوپسی غدد لنفاوی نگهبان انجام می‌دهند نسبت به افرادی که برش غدد لنفاوی زیر بغل انجام می‌دهند، کمتر در معرض ابتلا به ادم لنفاوی هستند.
پزشک شما ممکن است تصویربرداری از غدد لنفاوی با سونوگرافی و/یا بیوپسی با هدایت تصویر از غدد لنفاوی را قبل از بیوپسی غدد لنفاوی نگهبان توصیه کند، تا دریابد سرطان در آنجا گسترش‌یافته است یا خیر (به تشخیص مراجعه کنید). این تصویربرداری، اغلب، اگر سرطان گسترش‌یافته یا تومور بزرگی دارید، اگر غدد لنفاوی شما در طول معاینه بالینی مشکوک باشد، یا اگر قبل از جراحی تحت درمان با شیمی‌درمانی هستید، انجام می‌شود. بااین‌حال، انجمن انکولوژی بالینی آمریکا درصورتی‌که سرطان شما کوچک است و غدد لنفاوی در طول معاینه بالینی احساس نمی‌شوند، انجام این کار را توصیه نمی‌کند.
برای یافتن غدد لنفاوی نگهبان، جراح معمولاً یک ردیاب رادیواکتیو و گاهی یک ماده‌ی رنگی در اطراف نوک پستان تزریق می‌کند. تزریق که می‌تواند باعث ناراحتی نیز شود، حدود ۱۵ ثانیه طول می‌کشد. رنگ یا ردیاب به سمت غدد لنفاوی حرکت می‌کند و ابتدا به گره نگهبان می‌رسد. اگر از یک ردیاب رادیواکتیو استفاده شود، تشعشع به جراح کمک می‌کند تا غدد لنفاوی را پیدا کند. در صورت استفاده از رنگ، جراح می‌تواند گره لنفاوی را هنگامی که به رنگ آبی تبدیل می‌شود، پیدا کند.
سپس آسیب‌شناس، غدد لنفاوی را از نظر وجود سلول‌های سرطانی بررسی می‌کند. اگر غدد لنفاوی نگهبان عاری از سرطان باشند، تحقیقات نشان داده است که احتمال دارد غدد لنفاوی باقیمانده نیز عاری از سرطان باشند. این بدان معناست که دیگر نیازی به برداشتن غدد لنفاوی نیست. اگر سرطان در غدد لنفاوی نگهبان یافت شود، اینکه آیا جراحی اضافی برای برداشتن غدد لنفاوی بیشتر موردنیاز است یا خیر، بستگی به وضعیت فرد دارد. به‌عنوان مثال، اگر تنها ۱ تا ۲ غدد لنفاوی نگهبان سرطانی باشند و قصد دارید کل پستان را لامپکتومی و پرتودرمانی کنید، ممکن است نیازی به تشریح غدد لنفاوی زیر بغل نباشد.
به‌طورکلی، برای بسیاری از افراد مبتلا به سرطان پستان در مراحل اولیه با تومورهایی که با جراحی قابل‌برداشتن هستند و غدد لنفاوی زیر بغل آنها بزرگ نشده است، بیوپسی غدد لنفاوی نگهبان استاندارد مراقبت است. بااین‌حال، در شرایط خاص، ممکن است مناسب باشد که تحت هیچ‌گونه جراحی زیر بغل قرار نگیرید. شما باید با جراح خود در مورد اینکه آیا این روش برای شما مناسب است یا خیر صحبت کنید.
- تشریح غدد لنفاوی زیر بغل. در تشریح غدد لنفاوی زیر بغل، جراح بسیاری از غدد لنفاوی را از زیر بازو خارج می‌کند. سپس توسط آسیب‌شناس از نظر سلول‌های سرطانی بررسی می‌شود. تعداد واقعی غدد لنفاوی برداشته شده از فردی به فرد دیگر متفاوت است. افرادی که لامپکتومی و پرتودرمانی دارند و دارای تومور کوچک‌تر و ۲ یا کمتر غدد لنفاوی نگهبان مبتلا به سرطان هستند، ممکن است از تشریح کامل غدد لنفاوی زیر بغل اجتناب کنند. این به کاهش خطر عوارض جانبی کمک می‌کند و احتمال بقا را کاهش نمی‌دهد.
معمولاً غدد لنفاوی برای افراد مبتلا به کارسینوم مجاری درجا و بدون سرطان تهاجمی تشریح نمی‌شوند، زیرا خطر گسترش بسیار کم است. بااین‌حال، برای بیمارانی که کارسینوم مجاری درجا تشخیص داده شده‌اند و تصمیم به ماستکتومی یا نیاز به ماستکتومی دارند، جراح ممکن است بیوپسی غدد لنفاوی نگهبان را در نظر بگیرد. اگر در طول ماستکتومی سرطان تهاجمی با کارسینوم مجاری درجا یافت شود که گاهی اوقات اتفاق می‌افتد، غدد لنفاوی ممکن است نیاز به ارزیابی داشته باشند. بااین‌حال، اگر پستان قبلاً با ماستکتومی برداشته شده باشد، معمولاً نمی‌توان نمونه‌برداری از غدد لنفاوی نگهبان را انجام داد. در این شرایط، تشریح غدد لنفاوی زیر بغل ممکن است توصیه شود.
اکثر افراد مبتلا به سرطان سینه مهاجم، بیوپسی غدد لنفاوی نگهبان یا تشریح غدد لنفاوی زیر بغل را خواهند داشت. برای اکثر افراد جوان‌تر از ۷۰ سال مبتلا به سرطان پستان در مراحل اولیه، از بیوپسی غدد لنفاوی نگهبان برای تعیین وجود سرطان در غدد لنفاوی زیر بغل استفاده می‌شود، زیرا این اطلاعات برای تصمیم‌گیری در مورد درمان مهم هستند. بسیاری از بیماران ۷۰ساله و بالاتر با تومورهای کوچک گیرنده هورمونی مثبت و HER2 منفی در پستان و بدون سرطان آشکار بالینی در غدد لنفاوی، می‌توانند از تشریح غدد لنفاوی اجتناب کنند، زیرا نتایج ممکن است توصیه‌های درمانی با استفاده از دارو یا پرتودرمانی را تغییر ندهند. به بیماران ۷۰ساله و بالاتر با تومورهای بزرگ‌تر گیرنده هورمونی مثبت و HER2 منفی، با انواع دیگر سرطان سینه، یا با غدد لنفاوی آشکار از لحاظ بالینی، معمولاً ارزیابی غدد لنفاوی زیر بغل توصیه می‌شود. بیماران باید با پزشک خود در مورد توصیه‌هایی برای وضعیت خاص، صحبت کنند.
بدون شیمی‌درمانی قبل از جراحی، و بدون سرطان در غدد لنفاوی نگهبان. برای اکثر افراد در این شرایط، انجمن انکولوژی بالینی آمریکا تشریح غدد لنفاوی زیر بغل را توصیه نمی‌کند. به گروه کوچکی از بیماران مبتلا به تومورهای واقع در مکان‌های خاص یا با ویژگی‌های پرخطر ممکن است پرتودرمانی به غدد لنفاوی ارائه شود.
قبل از جراحی شیمی‌درمانی انجام نمی‌شود، اما در غدد لنفاوی نگهبان سرطان وجود دارد. اگر در ۱ تا ۲ غدد لنفاوی نگهبان سرطان وجود داشته باشد، درصورتی‌که بیمار قصد انجام لامپکتومی و دریافت اشعه را داشته باشد، به‌طورکلی می‌توان از جراحی اضافی گره اجتناب کرد. اگر سرطان در ۳ یا بیشتر غدد لنفاوی نگهبان وجود داشته باشد، انجمن انکولوژی بالینی آمریکا جراحی گره اضافی را توصیه می‌کند.
شیمی‌درمانی قبل از جراحی انجام می‌شود. درمان افرادی که قبل از جراحی شیمی‌درمانی شده‌اند به این بستگی دارد که آیا شیمی‌درمانی سرطان غدد لنفاوی را از بین برده است یا خیر؛ بنابراین، پس از شیمی‌درمانی، بیماران اغلب با بیوپسی غدد لنفاوی نگهبان مجدداً مرحله‌بندی می‌شوند. اما همیشه هم به این صورت نیست. اگر اسکن‌های تصویربرداری یا معاینات فیزیکی حاکی از وجود غدد لنفاوی غیرطبیعی باشد، بیمار باید تحت جراحی غدد لنفاوی زیر بغل قرار گیرد.
- اگر هیچ نشانه‌ای از سرطان در غدد لنفاوی قبل یا بعد از شیمی‌درمانی وجود نداشت، پرتودرمانی در ناحیه غدد لنفاوی توصیه نمی‌شود.
- اگر قبل از شیمی‌درمانی شواهدی از سرطان در غدد لنفاوی وجود داشت و بعد از شیمی‌درمانی دیگر شواهدی از سرطان در غدد لنفاوی وجود نداشت، پرتودرمانی به ناحیه غدد لنفاوی توصیه می‌شود.
- اگر بعد از شیمی‌درمانی شواهدی از سرطان در غدد لنفاوی وجود داشته باشد، هم تشریح غدد لنفاوی زیر بغل و هم پرتودرمانی در ناحیه غدد لنفاوی توصیه می‌شود.
جراحی ترمیمی (پلاستیک)
بیمارانی که ماستکتومی یا لامپکتومی انجام می‌دهند ممکن است بخواهند بازسازی سینه را در نظر بگیرند. این جراحی برای بازسازی سینه با استفاده از بافت گرفته شده از قسمت دیگری از بدن یا ایمپلنت‌های مصنوعی است. بازسازی معمولاً توسط جراح پلاستیک انجام می‌شود. بازسازی انجام شده هم‌زمان با ماستکتومی، بازسازی فوری نامیده می‌شود. همچنین ممکن است در آینده این جراحی را انجام دهید که به آن بازسازی تأخیری گفته می‌شود.
برای برخی از بیمارانی که تحت عمل لامپکتومی قرار می‌گیرند، بازسازی برای حفظ ظاهر مشابه هر دو سینه، جراحی انکوپلاستیک نامیده می‌شود. این نوع جراحی ممکن است توسط جراح سینه انجام شود.
تکنیک‌های موردبحث در ادامه، معمولاً برای شکل‌دادن به سینه جدید استفاده می‌شود.
ایمپلنت‌ها: ایمپلنت سینه از ایمپلنت‌های پر شده با نمک یا ژل سیلیکونی برای تغییر شکل سینه استفاده می‌کند. قسمت بیرونی ایمپلنت پر از نمک، از سیلیکون تشکیل شده است و با نمک استریل پر شده است. ایمپلنت‌های پر شده با ژل سیلیکون به‌جای نمک با سیلیکون پر می‌شوند. قبلاً نگرانی‌هایی وجود داشت که ایمپلنت‌های سیلیکونی ممکن است با اختلالات بافت هم‌بند مرتبط باشند، اما شواهد واضحی از این موضوع یافت نشد. قبل از کاشت ایمپلنت دائمی، بیمار ممکن است به طور موقت یک گشادکننده بافت قرار دهد که فضایی با اندازه مناسب برای ایمپلنت ایجاد می‌کند. ایمپلنت‌ها را می‌توان در بالا یا زیر عضله سینه‌ای قرار داد. با پزشک خود در مورد مزایا و خطرات ایمپلنت سیلیکون در مقابل سالین و نحوه قراردادن ایمپلنت صحبت کنید. طول عمر ایمپلنت به خود فرد بستگی دارد. بااین‌حال، برخی از افراد هرگز نیازی به تعویض آنها ندارند. عوامل مهم دیگری که در انتخاب ایمپلنت باید در نظر گرفته شود عبارت‌اند از:
- ایمپلنت‌های سالین گاهی اوقات در قسمت بالا موج می‌زند یا با گذشت زمان جابه جا می‌شود، اما بسیاری از مردم آن را به اندازه کافی برای جایگزینی آزاردهنده نمی‌دانند.
- ایمپلنت‌های سالین با ایمپلنت‌های سیلیکونی تفاوت دارند. آنها اغلب در لمس محکم‌تر از ایمپلنت‌های سیلیکونی هستند. اگر بیش از حد پر شوند، می‌توانند سفت‌تر شوند، اما در صورت سبک‌تر بودن، می‌توانند احساس نرم‌تری هم داشته باشند.
ممکن است در پروتز سینه مشکلاتی وجود داشته باشد. برخی از افراد با شکل یا ظاهر مشکل دارند. ایمپلنت‌ها ممکن است پاره شوند یا بشکنند، باعث درد و بافت اسکار در اطراف ایمپلنت شوند یا عفونی شوند. ایمپلنت‌ها همچنین به‌ندرت با انواع دیگر سرطان، از جمله نوعی به نام لنفوم سلول بزرگ آناپلاستیک مرتبط با ایمپلنت پستان (BIA-ALCL) مرتبط شده‌اند. ازآنجایی‌که خطر ابتلا به BIA-ALCL کم است، سازمان غذا و داروی ایالات متحده (FDA) برداشتن ایمپلنت‌های بافت سینه یا گشادکننده‌های بافت را توصیه نمی‌کند مگر اینکه علائمی وجود داشته باشد. اگرچه این مشکلات بسیار غیرعادی هستند، با پزشک خود در مورد خطرات آن صحبت کنید.
روش‌های فلپ بافتی: این تکنیک‌ها از ماهیچه و بافت سایر نقاط بدن برای تغییر شکل سینه استفاده می‌کنند. جراحی فلپ بافت ممکن است با “فلپ ساقه‌ای” انجام شود، به این معنی که بافت پشت یا شکم بدون برش رگ‌های خونی به قفسه سینه منتقل می‌شود. “فلپ آزاد” به این معنی است که رگ‌های خونی بریده شده‌اند و جراح باید بافت منتقل شده را به رگ‌های خونی جدید در قفسه سینه متصل کند. چندین روش فلپ وجود دارد:
- فلپ عضله عرضی راست شکمی (TRAM). این روش که می‌تواند به‌صورت فلپ ساقه‌ای یا فلپ آزاد انجام شود، از ماهیچه و بافت دیواره پایین معده استفاده می‌کند.
- فلپ Latissimus dorsi. در این روش فلپ ساقه از ماهیچه و بافت قسمت بالای کمر استفاده می‌شود. ایمپلنت‌ها اغلب در طی این روش فلپ وارد می‌شوند.
- فلپ سوراخ‌کننده شریان اپی گاستریک تحتانی (DIEP). فلپ آزاد DIEP بافت را از شکم می‌گیرد و جراح رگ‌های خونی را به دیواره قفسه سینه متصل می‌کند.
- فلپ بدون گلوتئال. فلپ بدون گلوتئال از بافت و عضله باسن برای ایجاد سینه استفاده می‌کند و جراح نیز رگ‌های خونی را می‌چسباند. فلپ عضله گراسیل فوقانی عرضی (TUG) که از بافت بالای ران استفاده می‌کند نیز ممکن است یک جایگزین باشد.
ازآنجایی‌که رگ‌های خونی با روش‌های فلپ درگیر هستند، این استراتژی‌ها معمولاً برای افرادی که سابقه دیابت یا بافت هم‌بند یا بیماری عروقی دارند یا برای افرادی که سیگار می‌کشند توصیه نمی‌شود، زیرا خطر مشکلات حین و بعد از جراحی بسیار بیشتر است.
انجام DIEP و سایر روش‌های فلپ در اتاق عمل زمان بیشتری می‌برد و پس از جراحی زمان بهبودی طولانی‌تری دارد. بااین‌حال، ظاهر سینه ممکن است ترجیح داده شود، به‌خصوص زمانی که پرتودرمانی بخشی از برنامه درمانی باشد.
برای اطلاعات بیشتر در مورد گزینه‌های بازسازی و ارجاع به جراح پلاستیک با پزشک خود صحبت کنید. وقتی به یک جراح پلاستیک فکر می‌کنید، پزشکی را انتخاب کنید که در انواع جراحی‌های ترمیمی، از جمله ایمپلنت و روش‌های فلپ، تجربه داشته باشد. آنها می‌توانند در مورد جوانب مثبت و منفی هر روش با شما صحبت کنند.
پروتز خارجی سینه
پروتز خارجی یا پروتز مصنوعی گزینه‌ای است برای افرادی که قصد دارند جراحی ترمیمی را به تعویق بیندازند. این پروتزها از سیلیکون یا مواد نرم ساخته شده و در یک لباس زیر ویژه‌ی ماستکتومی قرار می‌گیرند. پروتزهای سینه را می‌توان برای ایجاد ظاهری مناسب و طبیعی ساخت.
سینۀ تخت
برخی از افراد پس از ماستکتومی به‌جای بازسازی سینه، سینۀ تخت را انتخاب می‌کنند. این بدان معناست که جراح پوست، چربی و بافت باقیمانده را تاحدامکان سفت و صاف می‌کند تا دیواره قفسه سینه صاف به نظر برسد. بااین‌حال، جای زخم باقی خواهد ماند.
اگر بعد از ماستکتومی بستن صاف و سینۀ تخت را انتخاب کردید، مهم است که به یک جراح مجرب در انجام این عمل مراجعه کنید. با جراح خود در مورد نتایج موردنظر صحبت کنید و بخواهید تصاویری از کار او را ببینید. اگر با پاسخی که دریافت می‌کنید راحت نیستید، نظر دوم را در نظر بگیرید.
تصمیم به صاف‌کردن یا بازسازی سینه یک انتخاب شخصی است. هر فردی باید بهترین روش برای خود را انجام دهد و آنچه را که به ارزش‌ها و سبک زندگی او احترام می‌گذارد، انتخاب کند.
خلاصه گزینه‌های جراحی
به طور خلاصه، گزینه‌های درمان جراحی شامل موارد زیر است:
- برداشتن سرطان پستان: لامپکتومی یا ماستکتومی جزئی، به‌طورکلی در صورت تهاجمی بودن سرطان، و در ادامه پرتودرمانی انجام می‌شود. ماستکتومی نیز ممکن است با یا بدون بازسازی فوری توصیه شود.
- ارزیابی غدد لنفاوی: بیوپسی غدد لنفاوی نگهبان و/یا تشریح غدد لنفاوی زیر بغل.
توصیه می‌شود با پزشک خود در مورد اینکه کدام گزینه جراحی برای شما مناسب است، صحبت کنید. همچنین، با تیم مراقبت‌های سلامتی خود در مورد عوارض جانبی احتمالی جراحی خاصی که خواهید داشت و آنچه باید به آنها گزارش شود، صحبت کنید.
جراحی گسترده‌تر، مانند ماستکتومی، همیشه بهترین گزینه نیست و ممکن است عوارض بیشتری ایجاد کند. با ترکیب لامپکتومی و پرتودرمانی خطر عود سرطان در همان سینه یا ناحیه اطراف آن کمی بیشتر است. بااین‌حال، بقای طولانی‌مدت افرادی که لامپکتومی را انتخاب می‌کنند دقیقاً مشابه کسانی است که ماستکتومی می‌کنند. حتی با ماستکتومی، نمی‌توان تمام بافت سینه را برداشت و هنوز احتمال عود یا ایجاد سرطان جدید پستان وجود دارد.
افرادی که در معرض خطر بسیار بالایی برای ابتلا به سرطان جدید در سینه دیگر هستند، ممکن است ماستکتومی دوطرفه را در نظر بگیرند، به این معنی که هر دو سینه برداشته می‌شوند. این حالت، شامل افراد مبتلا به جهش ژن BRCA1 و BRCA2 و افراد مبتلا به سرطان در هر دو سینه می‌شود. افرادی که دارای جهش‌های ژن BRCA1 یا BRCA2 هستند باید با پزشک خود در مورد اینکه کدام گزینه جراحی برای آنها بهتر است صحبت کنند، زیرا خطر ابتلا به سرطان سینه در سینه مقابل و ابتلا به سرطان پستان جدید در همان پستان افزایش می‌یابد. بدون این جهش‌ها انجمن انکولوژی بالینی آمریکا توصیه می‌کند به افرادی که دارای جهش ژن BRCA1 یا BRCA2 بوده و تحت درمان ماستکتومی برای پستان مبتلا به سرطان هستند، ماستکتومی کاهش‌دهنده خطر برای سینه مقابل، از جمله ماستکتومی نگهدارنده نوک پستان، را پیشنهاد می‌کند. این پیشنهاد به این دلیل است که انجام ماستکتومی کاهش‌دهنده خطر در سینه مقابل، با کاهش خطر ابتلا به سرطان در آن سینه همراه است. بااین‌حال، همه افراد به دلیل ویژگی‌های سرطانشان و چه به دلیل عوامل مرتبط با آناتومی سینه‌شان، کاندیدای مناسبی برای ماستکتومی نگهدارنده نوک پستان نیستند. برای مثال، افرادی که سینه‌های بزرگی دارند و نوک سینه‌شان برآمده، ممکن است قبل از انجام ماستکتومی نگهدارنده نوک پستان، به کوچک‌کردن سینه نیاز داشته باشند.
برای ارزیابی خطر ابتلا به سرطان در سینه مخالف و تعیین اینکه آیا ممکن است واجد شرایط ماستکتومی کاهش‌دهنده خطر باشید، پزشک چندین عامل را در نظر می‌گیرد:
- سن تشخیص
- سابقه خانوادگی سرطان سینه
- احتمال عود سرطان سینه یا سایر سرطان‌هایی که ممکن است داشته باشید، مانند سرطان تخمدان
- توانایی برای انجام مطالعات نظارتی منظم، مانند ام‌آرآی سینه، برای جستجوی سرطان سینه
- هر بیماری یا شرایط دیگری که ممکن است داشته باشید
- امید به زندگی
افرادی که دارای جهش ژنی با خطر متوسط هستند، مانند PALB2 ،CHEK2 یا ATM، باید با پزشک و مشاور ژنتیک خود در مورد خطر ابتلا به سرطان سینه در سینه مقابل و اینکه آیا تحت ماستکتومی کاهش‌دهنده خطر، از جمله نگهدارنده نوک پستان، صحبت کنند. ماستکتومی، ممکن است برای آنها مناسب باشد.
افرادی که دارای جهش پرخطر هستند و ماستکتومی دوطرفه انجام نمی‌دهند باید به طور منظم بافت پستان باقیمانده را با ماموگرافی سالانه و MRI سینه برای نظارت بیشتر غربالگری کنند.
برای افرادی که در خطر ابتلا به سرطانی جدید در آینده نیستند، برداشتن یک سینه سالم در ماستکتومی دوطرفه نه از عود سرطان جلوگیری می‌کند و نه بقای آنها را بهبود می‌بخشد. همچنین توصیه برای درمان سرطان با داروهایی مانند شیمی‌درمانی و هورمون‌درمانی را تغییر نمی‌دهد. اگرچه خطر ابتلا به سرطان جدید در آن پستان کاهش می‌یابد، اما جراحی برای برداشتن پستان دیگر خطر عود سرطان اصلی را کاهش نمی‌دهد. احتمال بقا براساس پیش‌آگهی سرطان اولیه است. علاوه‌بر این، جراحی گسترده‌تر ممکن است با خطر بیشتر مشکلات و عوارض جانبی مرتبط باشد.
پرتودرمانی
پرتودرمانی استفاده از اشعه ایکس باانرژی بالا یا ذرات دیگر برای ازبین‌بردن سلول‌های سرطانی است. پزشکی که در انجام پرتودرمانی برای درمان سرطان تخصص دارد، رادیوتراپی انکولوژیست نامیده می‌شود. انواع مختلفی از پرتودرمانی وجود دارد:
- پرتودرمانی کامل. پرتودرمانی کامل پستان، پرتودرمانی با پرتو خارجی است که به کل پستان داده می‌شود. پرتودرمانی خارجی رایج‌ترین نوع پرتودرمانی است که از دستگاهی خارج از بدن انجام می‌شود. همان‌طور که در ادامه توضیح داده شده، پرتودرمانی کامل را می‌توان با استفاده از تعدادی برنامه درمانی مختلف انجام داد.
- پرتودرمانی جزئی. پرتودرمانی جزئی پستان (PBI) پرتودرمانی است که مستقیماً به‌جای کل پستان به ناحیه‌ی تومور داده می‌شود و بعد از لامپکتومی شایع‌تر است. هدف قراردادن اشعه به طور مستقیم به ناحیه تومور معمولاً مدت زمانی که بیماران برای دریافت پرتودرمانی نیاز دارند را کوتاه می‌کند. بااین‌حال، فقط برخی از بیماران ممکن است بتوانند PBI داشته باشند. اگرچه نتایج اولیه امیدوارکننده بوده است، PBI هنوز در حال مطالعه است. PBI را می‌توان با استفاده از پرتودرمانی خارجی یا حین عمل یا براکی‌تراپی انجام داد.
- پرتودرمانی حین عمل. شرایطی است که پرتودرمانی با استفاده از پروب در اتاق عمل انجام می‌شود.
- براکی‌تراپی. این نوع پرتودرمانی با قراردادن منابع رادیواکتیو در تومور انجام می‌شود.
اگرچه نتایج تحقیقات دلگرم‌کننده است، پرتودرمانی حین عمل و براکی‌تراپی به‌طور گسترده مورداستفاده قرار نمی‌گیرند. این روش‌ها ممکن است گزینه‌هایی برای بیمار مبتلا به تومور کوچکی باشند که به غدد لنفاوی گسترش نیافته است. ممکن است بخواهید با انکولوژیست پرتودرمانی خود در مورد مزایا و معایب PBI در مقایسه با پرتودرمانی کل پستان صحبت کنید.
- پرتودرمانی با شدت تعدیل شده. پرتودرمانی با شدت تعدیل‌شده (IMRT) روشی پیشرفته‌تر برای انجام پرتودرمانی با پرتو خارجی به پستان است. شدت تابش به پستان برای هدف قراردادن بهتر تومور متفاوت است و پرتو به طور یکنواخت در سراسر پستان پخش می‌شود. استفاده از IMRT دوز تابش را کاهش می‌دهد و ممکن است آسیب احتمالی به اندام‌های مجاور مانند قلب و ریه را کاهش دهد و همچنین خطر برخی عوارض جانبی فوری مانند لایه‌برداری پوست در طول درمان را کاهش دهد. این امر به‌ویژه برای افرادی که سینه‌های متوسط تا بزرگ دارند و در مقایسه با افراد با سینه‌های کوچک‌تر، در معرض خطر عوارض جانبی مانند لایه‌برداری و سوختگی هستند، می‌تواند اهمیت داشته باشد. IMRT همچنین ممکن است به کاهش اثرات طولانی‌مدت بر روی بافت پستان، مانند سختی، تورم، یا تغییر رنگ که در تکنیک‌های تابش قدیمی‌تر رایج بود، کمک کند.
پرتودرمانی با شدت تعدیل شده برای همگان توصیه نمی‌شود. برای کسب اطلاعات بیشتر با انکولوژیست پرتودرمانی خود صحبت کنید. همچنین، ممکن است برای پوشش هزینه پرتودرمانی با شدت تعدیل شده به تأییدیه بیمه نیاز باشد. مهم است قبل از شروع هر درمان با شرکت بیمه سلامت خود مشورت کنید تا از میزان پوشش هزینۀ درمان، مطمئن شوید.
- پروتون‌درمانی. پرتودرمانی استاندارد که به آن فوتون درمانی نیز می‌گویند، برای سرطان سینه از اشعه ایکس برای ازبین‌بردن سلول‌های سرطانی استفاده می‌کند. پروتون درمانی نوعی پرتودرمانی خارجی است که از پروتون به‌جای اشعه ایکس استفاده می‌کند. در انرژی بالا، پروتون‌ها می‌توانند سلول‌های سرطانی را از بین ببرند. پروتون‌ها دارای خواص فیزیکی متفاوتی هستند که ممکن است به پرتودرمانی اجازه دهد هدفمندتر از فوتون‌درمانی باشد و به طور بالقوه دوز پرتو را کاهش دهد. این درمان، همچنین، ممکن است میزان تشعشعات نزدیک به قلب را کاهش دهد. محققان در حال مطالعه مزایای پروتون‌درمانی در مقابل فوتون‌درمانی در کارآزمایی‌های بالینی ملی هستند. در حال حاضر پروتون درمانی یک درمان تجربی است و ممکن است به طور گسترده در دسترس نباشد یا تحت پوشش بیمه درمانی نباشد.
با اصول پرتودرمانی بیشتر آشنا شوید.
یک رژیم پرتودرمانی یا برنامه زمانی (به ادامه مراجعه کنید)، معمولاً شامل تعداد معینی از درمان است که در یک دوره زمانی معین انجام می‌شود. درمان اغلب یک‌بار در روز، ۵ روز در هفته، به مدت ۱ تا ۶ هفته انجام می‌شود. پرتودرمانی، اغلب، به کاهش خطر عود در پستان کمک می‌کند. در واقع، با جراحی مدرن و پرتودرمانی، نرخ عود در پستان در حال حاضر کمتر از ۵٪ در ۱۰ سال پس از درمان، یا ۶٪ تا ۷٪ در طی ۲۰ سال است. بقا در لامپکتومی یا ماستکتومی یکسان است. اگر سرطان در غدد لنفاوی زیر بازو وجود داشته باشد، ممکن است پرتودرمانی در همان سمت گردن یا زیر بغل نزدیک سینه یا دیواره قفسه سینه نیز انجام شود.
پرتودرمانی ممکن است بعد یا قبل از جراحی انجام شود:
- پرتودرمانی کمکی پس از جراحی انجام می‌شود. اکثر بیمارانی که لامپکتومی می‌کنند، پرتودرمانی نیز دارند. بیمارانی که ماستکتومی می‌کنند ممکن است بسته به ویژگی‌های تومور به پرتودرمانی نیاز داشته باشند یا نداشته باشند. برای بیمار دارای تومور بزرگ‌تر، سرطان غدد لنفاوی، سلول‌های سرطانی خارج از غدد لنفاوی، یا سرطانی که در پوست یا دیواره قفسه سینه رشد کرده است، و همچنین به دلایل دیگر، ممکن است پرتودرمانی پس از ماستکتومی توصیه شود. هنگامی که به بیماران توصیه می‌شود شیمی‌درمانی کمکی نیز انجام دهند، پرتودرمانی معمولاً پس از اتمام شیمی‌درمانی انجام می‌شود. پرتودرمانی پس از جراحی برای کارسینوم مجاری درجا ممکن است بسته به خطر عود ارائه شود یا نشود.
- پرتودرمانی نئوادجوانت پرتودرمانی است که قبل از جراحی برای کوچک‌کردن یک تومور بزرگ انجام می‌شود و برداشتن آن را آسان‌تر می‌کند. این روشی غیرمعمول است و معمولاً تنها زمانی موردتوجه قرار می‌گیرد که نتوان تومور را با جراحی برداشت.
پرتودرمانی می‌تواند عوارض جانبی، از جمله خستگی، تورم سینه، قرمزی و/یا تغییر رنگ پوست، و درد یا سوزش در پوستی که پرتو به آن تابیده شده، گاهی اوقات تاول یا لایه‌برداری از پوست ایجاد کند. پزشک می‌تواند داروهای موضعی را برای استفاده از پوست برای درمان برخی از این عوارض جانبی توصیه کند. پس از پرتودرمانی، سینه سفت‌تر یا پوست سینه ضخیم‌تر می‌شود.
به‌ندرت، مقدار کمی از ریه می‌تواند تحت‌تأثیر پرتودرمانی قرار گیرد و باعث پنومونیت، تورم بافت ریه ناشی از تشعشع شود. این خطر به‌اندازه ناحیه‌ای که پرتودرمانی دریافت کرده بستگی دارد و باگذشت زمان بهبود می‌یابد.
درگذشته، با تجهیزات قدیمی‌تر و تکنیک‌های پرتودرمانی، افرادی که تحت درمان سرطان سینه در سمت چپ بدن قرار می‌گرفتند، افزایش ناچیزی در خطر طولانی‌مدت بیماری قلبی داشتند. تکنیک‌های مدرن، مانند دروازه‌های تنفسی که از فناوری برای هدایت پرتودرمانی در حین تنفس بیمار استفاده می‌کنند، اکنون می‌توانند بیشتر بخش‌های قلب را از تأثیرات پرتودرمانی در امان نگه دارند.
بسیاری از انواع پرتودرمانی ممکن است با برنامه‌های مختلف در دسترس شما باشد (به زیر مراجعه کنید). در مورد مزایا و معایب هر گزینه با پزشک خود صحبت کنید.
برنامه پرتودرمانی
پرتودرمانی معمولاً روزانه به مدت چند هفته انجام می‌شود.
- پس از لامپکتومی. پرتودرمانی پس از لامپکتومی، پرتودرمانی خارجی است که معمولاً ۵ روز در هفته، به مدت ۳ تا ۴ هفته درصورتی‌که سرطان در غدد لنفاوی نباشد، انجام می‌شود. اگر سرطان در غدد لنفاوی باشد، پرتودرمانی اغلب به مدت ۵ تا ۶ هفته انجام می‌شود. بااین‌حال، این بازه‌های زمانی در حال تغییر هستند، زیرا ترجیح داده می‌شود که مدت‌زمان کوتاه‌تری در بیمارانی که معیارهای درمان کوتاه‌تر را دارند، درمان ارائه شود. این برنامه، اغلب، با پرتودرمانی برای کل پستان شروع می‌شود و سپس برای درمان‌های باقیمانده، یک درمان متمرکزتر به جایی که تومور در پستان قرار داشت، شروع می‌شود.
این بخش متمرکز از درمان که تقویت نامیده می‌شود، برای اکثر بیماران مبتلا به سرطان تهاجمی پستان استاندارد است تا خطر عود در سینه را کاهش دهد. افراد مبتلا به کارسینوم مجاری درجا نیز ممکن است این تقویت را دریافت کنند. برای بیماران با خطر کم عود، افزایش ممکن است اختیاری باشد. مهم است که این رویکرد درمانی را با پزشک خود در میان بگذارید.
- بعد از ماستکتومی. برای کسانی که بعد از ماستکتومی نیاز به پرتودرمانی دارند، معمولاً ۵ روز در هفته به مدت ۵ تا ۶ هفته انجام می‌شود. پرتودرمانی را می‌توان قبل یا بعد از جراحی ترمیمی انجام داد. همان‌طور که پس از لامپکتومی انجام می‌شود، ممکن است به برخی از بیماران توصیه شود که کمتر از ۵ هفته پس از ماستکتومی پرتودرمانی داشته باشند.
حتی برنامه‌های کوتاه‌تری نیز موردمطالعه قرار گرفته و در برخی از مراکز مورداستفاده قرار می‌گیرد، از جمله پرتودرمانی جزئی پستان به مدت ۵ روز.
این برنامه‌های کوتاه‌تر ممکن است برای بیمارانی که پس از ماستکتومی یا پرتودرمانی غدد لنفاوی خود به پرتودرمانی نیاز دارند، گزینه‌ای مناسب نباشند. همچنین، ممکن است برای برخی افراد به برنامه‌های طولانی‌تر پرتودرمانی نیاز باشد.
نگرانی‌های پرتودرمانی کمکی برای بیماران مسن‌تر و/یا کسانی که تومور کوچکی دارند
مطالعات تحقیقاتی اخیر امکان اجتناب از پرتودرمانی را برای افراد ۶۵ ساله یا بالاتر با تومور ER مثبت، منفی غدد لنفاوی، در مراحل اولیه (به مقدمه مراجعه کنید)، یا برای افراد مبتلا به تومور کوچک بررسی کرده است. نکته مهم این است که این مطالعات نشان می‌دهد برای افرادی که تومورهای کوچک و کم تهاجمی سینه دارند که با لامپکتومی برداشته می‌شوند، احتمال بازگشت سرطان در همان سینه بسیار کم است. درمان با پرتودرمانی خطر عود سرطان سینه در همان پستان را در مقایسه با جراحی به‌تنهایی، بیشتر کاهش می‌دهد. بااین‌حال، پرتودرمانی عمر فرد را طولانی نمی‌کند.
رهنمودهای شبکه ملی جامع سرطان (NCCN) همچنان پرتودرمانی را به‌عنوان گزینه استاندارد پس از لامپکتومی توصیه می‌کند. بااین‌حال، آنها خاطرنشان می‌کنند که افراد مبتلا به موقعیت‌های خاص یا تومور کم‌خطر می‌توانند به طور منطقی انتخاب کنند که پرتودرمانی نداشته باشند و پس از لامپکتومی فقط از درمان دارویی سیستمیک استفاده کنند (به زیر مراجعه کنید). این شامل افراد ۷۰ساله یا بالاتر و همچنین کسانی است که دارای شرایط پزشکی هستند که می‌تواند امید به زندگی را در عرض ۵ سال محدود کند. افرادی که این گزینه را انتخاب می‌کنند، خطر بازگشت سرطان در سینه را افزایش می‌دهند. مهم است که مزایا و معایب حذف پرتودرمانی را با پزشک خود در میان بگذارید.
پرتودرمانی کمکی برای افرادی که دارای جهش ژنتیکی هستند
انجمن انکولوژی بالینی آمریکا، توصیه می‌کند که در صورت لزوم، پرتودرمانی کمکی باید به افراد مبتلا به سرطان سینه با جهش BRCA1 یا BRCA2 ارائه شود. افراد مبتلا به جهش TP53 در معرض خطر بالاتری از عوارض ناشی از پرتودرمانی هستند، بنابراین باید به‌جای لامپکتومی و پرتودرمانی، ماستکتومی شوند. کسانی که دارای جهش ATM یا سایر جهش‌های مرتبط هستند، باید با پزشک خود در مورد اینکه آیا پرتودرمانی کمکی برای آنها مناسب است، صحبت کنند. در حال حاضر، داده‌های کافی برای توصیه به اجتناب از پرتودرمانی در همه افراد مبتلا به جهش ATM وجود ندارد.
درمان با استفاده از دارو
برنامه درمانی ممکن است شامل داروهایی برای ازبین‌بردن سلول‌های سرطانی باشد. دارو ممکن است از طریق جریان خون داده شود تا به سلول‌های سرطانی در سراسر بدن برسد. هنگامی که دارویی به این روش تجویز می‌شود، درمان سیستمیک نامیده می‌شود. همچنین، ممکن است دارو به‌صورت موضعی داده شود، یعنی زمانی که دارو مستقیماً روی سرطان اعمال می‌شود یا در یک قسمت از بدن نگهداری می‌شود. بااین‌حال، این روش، تقریباً هرگز در درمان سرطان سینه انجام نمی‌شود.
این درمان به‌طور کلی توسط یک انکولوژیست، پزشکی که در درمان سرطان با دارو تخصص دارد، تجویز می‌شود. داروها اغلب از طریق یک لوله داخل وریدی (IV) قرار داده شده در ورید با استفاده از یک سوزن، تزریق در عضله یا زیر پوست، یا به‌عنوان یک قرص یا کپسول خوراکی، داده می‌شود. اگر داروهای خوراکی به شما داده می‌شود، حتماً از تیم مراقبت‌های سلامتی خود در مورد نحوه نگهداری و نگهداری ایمن آنها سؤال کنید.
انواع داروهای مورداستفاده برای سرطان سینه عبارت‌اند از:
- شیمی‌درمانی
- درمان هورمونی
- درمان هدفمند
- ایمونوتراپی
هر یک از این روش‌های درمانی برای درمان سرطان پستان غیرمتاستاتیک در ادامه با جزئیات بیشتری موردبحث قرار گرفته است. یک فرد ممکن است نوعی دارو را در یک‌زمان یا ترکیبی از داروها را به‌طور هم‌زمان دریافت کند. آنها همچنین می‌توانند به‌عنوان بخشی از یک برنامه درمانی که شامل جراحی و/یا پرتودرمانی است، داده شوند. داروهای مختلف یا ترکیبی از داروها برای درمان بیماری متاستاتیک استفاده می‌شود.
داروهای مورداستفاده برای درمان سرطان به طور مداوم در حال ارزیابی هستند. پزشک ممکن است به شما پیشنهاد کند که در کارآزمایی‌های بالینی شرکت کنید که در حال مطالعه روش‌های جدید برای درمان سرطان سینه هستند. صحبت‌کردن با پزشک خود اغلب بهترین راه برای آگاهی از داروها، اهداف آنها و عوارض جانبی یا تداخلات احتمالی آنها با سایر داروهایی است که برای شما تجویز می‌شود.
همچنین مهم است که در صورت مصرف هرگونه دارو یا مکمل دیگر با نسخه یا بدون نسخه، به پزشک خود اطلاع دهید. گیاهان، مکمل‌ها و سایر داروها می‌توانند با داروهای سرطان تداخل داشته باشند و باعث عوارض جانبی ناخواسته یا کاهش اثربخشی شوند.
شیمی‌درمانی
شیمی‌درمانی استفاده از داروها برای ازبین‌بردن سلول‌های سرطانی است که معمولاً با جلوگیری از رشد، تقسیم و ساخت سلول‌های بیشتر سلول‌های سرطانی انجام می‌شود. ممکن است قبل از جراحی برای کوچک‌کردن تومور بزرگ، آسان‌تر کردن جراحی و/یا کاهش خطر عود تجویز شود. هنگامی که قبل از جراحی انجام می‌شود، به آن شیمی‌درمانی نئوادجوانت می‌گویند. همچنین ممکن است پس از جراحی برای کاهش خطر عود که شیمی‌درمانی کمکی نامیده می‌شود، تجویز شود.
رژیم یا برنامه شیمی‌درمانی نئوادجوانت یا کمکی معمولاً شامل ترکیبی از داروها است که در تعداد چرخه خاصی در یک دوره زمانی معین داده می‌شود. بسته به اینکه چه چیزی در آزمایش‌های بالینی برای آن نوع رژیم خاص بهترین عملکرد را داشته است، ممکن است شیمی‌درمانی در برنامه‌های مختلفی انجام شود. ممکن است یک‌بار در هفته، هر ۲ هفته یک‌بار یا هر ۳ هفته یک‌بار تجویز شود. انواع مختلفی از شیمی‌درمانی برای درمان سرطان سینه استفاده می‌شود. داروهای رایج شامل موارد زیر است که بیشتر آنها به‌عنوان یک داروی ژنریک در دسترس هستند:
- دوستاکسل
- پاکلی تاکسل
- دوکسوروبیسین
- اپی روبیسین
- کاپسیتابین
- کربوپلاتین
- سیکلوفسفامید
- فلوئورواوراسیل (۵-FU)
- متوترکسات
- پاکلی تاکسل متصل به پروتئین
یک بیمار ممکن است یک دارو یا ترکیبی از داروهای مختلف را به طور هم‌زمان برای درمان سرطان خود دریافت کند. تحقیقات نشان داده است که ترکیبی از داروهای خاص گاهی مؤثرتر از داروهای منفرد برای درمان کمکی است.
داروهای زیر یا ترکیبی از داروها ممکن است به‌عنوان نئوادجوانت یا درمان کمکی برای سرطان پستان در مراحل اولیه و موضعی پیشرفته استفاده شوند:
- AC (دوکسوروبیسین و سیکلوفسفامید)
- EC (اپی روبیسین، سیکلوفسفامید)
- AC یا EC و به دنبال آن T (پاکلیتاکسل یا دوستاکسل)، یا برعکس
- AC یا EC به دنبال T (پاکلیتاکسل یا دوستاکسل) و کربوپلاتین یا برعکس
- CAF (سیکلوفسفامید، دوکسوروبیسین و ۵-FU)
- CEF (سیکلوفسفامید، اپی روبیسین و ۵-FU)
- CMF (سیکلوفسفامید، متوترکسات، و ۵-FU)
- TAC (دوستاکسل، دوکسوروبیسین و سیکلوفسفامید)
- TC (دوستاکسل و سیکلوفسفامید)
- کاپسیتابین (Xeloda)
درمان‌هایی که گیرنده HER2 را هدف قرار می‌دهند ممکن است همراه با شیمی‌درمانی برای سرطان پستان HER2 مثبت داده شوند (به «درمان هدفمند» در ادامه مراجعه کنید). یک نمونه آنتی‌بادی تراستوزوماب است. رژیم‌های ترکیبی برای سرطان پستان HER2 مثبت در مراحل اولیه ممکن است شامل موارد زیر باشد:
- AC-TH (دوکسوروبیسین، سیکلوفسفامید، پاکلیتاکسل یا دوستاکسل، تراستوزوماب)
- AC-THP (دوکسوروبیسین، سیکلوفسفامید، پاکلیتاکسل یا دوستاکسل، تراستوزوماب، پرتوزوماب)
- TCH (پاکلیتاکسل یا دوستاکسل، کربوپلاتین، تراستوزوماب)
- TCHP (پاکلیتاکسل یا دوستاکسل، کربوپلاتین، تراستوزوماب، پرتوزوماب)
- TH (پاکلیتاکسل، تراستوزوماب)
ایمونوتراپی ممکن است همراه با شیمی‌درمانی برای سرطان سینه منفی سه‌گانه داده شود (به «ایمونوتراپی» در ادامه مراجعه کنید). یک نمونه آنتی‌بادی پمبرولیزوماب است. رژیم‌های ترکیبی برای سرطان سینه منفی سه‌گانه ممکن است شامل موارد زیر باشد:
- TC/pembro-AC/pembro (پکلیتاکسل و کربوپلاتین به‌اضافه پمبرولیزوماب و به دنبال آن دوکسوروبیسین و سیکلوفسفامید به‌اضافه پمبرولیزوماب)
- TC/pembro-EC/pembro (پکلیتاکسل و کربوپلاتین به‌اضافه پمبرولیزوماب و به دنبال آن اپی روبیسین و سیکلوفسفامید به‌اضافه پمبرولیزوماب)
عوارض جانبی شیمی‌درمانی به فرد، دارو(های) مورداستفاده، ترکیب شیمی‌درمانی با سایر داروها و برنامه و دوز مصرفی بستگی دارد. این عوارض جانبی می‌تواند شامل خستگی، خطر عفونت جدی، حالت تهوع و استفراغ، ریزش مو، ازدست‌دادن اشتها، اسهال، یبوست، بی‌حسی و سوزن‌سوزن‌شدن، درد، یائسگی زودرس، افزایش وزن، و اختلالات شیمی مغزی یا شناختی باشد. این عوارض جانبی اغلب در طول درمان با داروهای حمایتی با موفقیت قابل‌پیشگیری یا کنترل هستند و معمولاً پس از پایان درمان از بین می‌روند. برای برخی افراد، بی‌حسی و سوزن‌سوزن‌شدن ممکن است پس از شیمی‌درمانی باقی بماند. برای کاهش ریزش مو، با پزشک خود در مورد اینکه آیا این مرکز از کلاه سرد یا تکنیک‌های خنک‌کننده پوست سر استفاده می‌کند صحبت کنید. به‌ندرت، عوارض جانبی طولانی‌مدت مانند آسیب قلبی یا سرطان‌های ثانویه مانند لوسمی یا لنفوم، ممکن است رخ دهد.
بسیاری از بیماران در طول شیمی‌درمانی احساس خوبی دارند و فعال هستند، از جمله مراقبت از خانواده، کار و ورزش در طول درمان، اگرچه تجربه هر فرد می‌تواند متفاوت باشد. با تیم مراقبت‌های سلامتی خود در مورد عوارض جانبی احتمالی برنامه شیمی‌درمانی خاص خود صحبت کنید و اگر در طول شیمی‌درمانی دچار تب شدید فوراً به پزشک مراجعه کنید.
در مورد اصول شیمی‌درمانی بیشتر بدانید.
درمان هورمونی
درمان هورمونی که به آن درمان غدد درون‌ریز نیز گفته می‌شود، نوعی درمان مؤثر برای اکثر تومورهایی است که دارای گیرنده‌های استروژن یا پروژسترون (که ER مثبت یا PR مثبت نامیده می‌شوند؛ به مقدمه مراجعه کنید) مثبت هستند. این نوع تومور از هورمون‌ها برای تقویت رشد خود استفاده می‌کند. هنگامی که هورمون‌درمانی به‌تنهایی یا پس از شیمی‌درمانی استفاده می‌شود، مسدودکردن هورمون‌ها می‌تواند به جلوگیری از عود سرطان و مرگ ناشی از سرطان سینه کمک کند.
درمان هورمونی برای درمان سرطان سینه با هورمون‌درمانی یائسگی (MHT) متفاوت است. MHT همچنین ممکن است هورمون‌درمانی پس از یائسگی یا درمان جایگزینی هورمونی (HRT) نامیده شود. درمان‌های هورمونی مورداستفاده در درمان سرطان سینه به‌عنوان درمان‌های «ضدهورمون» یا «ضداستروژن» عمل می‌کنند. آنها فعالیت‌های هورمونی را مسدود می‌کنند یا سطح هورمون‌ها را در بدن کاهش می‌دهند. هورمون‌درمانی، ممکن است درمان غدد درون‌ریز نیز نامیده شود. سیستم غدد درون‌ریز در بدن هورمون می‌سازد. با اصول هورمون‌درمانی بیشتر آشنا شوید.
درمان هورمونی ممکن است قبل از جراحی برای کوچک‌کردن تومور، آسان‌تر کردن جراحی و/یا کاهش خطر عود انجام شود. این درمان هورمونی نئوادجوانت نامیده می‌شود. هنگامی که قبل از جراحی تجویز می‌شود، معمولاً حداقل ۳ تا ۶ ماه قبل از جراحی داده می‌شود و پس از جراحی ادامه می‌یابد. همچنین ممکن است فقط پس از جراحی برای کاهش خطر عود تجویز شود. این درمان هورمونی کمکی نامیده می‌شود.
انواع هورمون‌درمانی
- تاموکسیفن. تاموکسیفن دارویی است که از اتصال استروژن به سلول‌های سرطان سینه جلوگیری می‌کند. این دارو برای کاهش خطر عود در پستانی که سرطان داشته، خطر ابتلا به سرطان در پستان دیگر و خطر عود دوردست موثر است. تاموکسیفن در افرادی که یائسه شده ند و همچنین در افرادی که یائسه نشده‌اند، مؤثر است.
تاموکسیفن قرصی است که به مدت ۵ تا ۱۰ سال روزانه و هر روز از طریق خوراکی مصرف می‌شود. برای افراد قبل از یائسگی، ممکن است با دارو ترکیب شود تا تخمدان‌ها از تولید استروژن جلوگیری کنند. مهم است در مورد سایر داروها یا مکمل‌هایی که مصرف می‌کنید با پزشک خود صحبت کنید، زیرا برخی از آنها ممکن است با تاموکسیفن تداخل داشته باشند. عوارض جانبی رایج تاموکسیفن شامل گرگرفتگی و خشکی واژن، ترشح یا خونریزی است. خطرات بسیار نادر شامل سرطان پوشش رحم، آب‌مروارید و لخته‌شدن خون است. بااین‌حال، تاموکسیفن ممکن است سلامت استخوان و سطح کلسترول را در افراد یائسه بهبود بخشد.
- مهارکننده‌های آروماتاز(AI). مهارکننده‌ها با مسدودکردن آنزیم آروماتاز، میزان استروژن ساخته شده در بافت‌های دیگر به‌غیراز تخمدان را در افراد یائسه کاهش می‌دهند. این آنزیم هورمون‌های ضعیف مردانه به نام آندروژن را به استروژن تبدیل می‌کند. این داروها عبارت‌اند از آناستروزول (آریمیدکس)، اگزمستان (آروماسین) و لتروزول (فمارا). همه AIها قرص‌هایی هستند که روزانه از طریق دهان مصرف می‌شوند. فقط بیمارانی که یائسگی را پشت سر گذاشته‌اند یا داروهایی برای جلوگیری از تولید استروژن در تخمدان‌ها مصرف می‌کنند (به «سرکوب تخمدان» در زیر مراجعه کنید) می‌توانند از AI استفاده کنند. درمان با AI، چه به‌عنوان اولین درمان هورمونی انجام شده یا پس از درمان با تاموکسیفن، ممکن است مؤثرتر از مصرف تاموکسیفن به‌تنهایی، برای کاهش خطر عود در افراد یائسه باشد.
عوارض جانبی AI ممکن است شامل درد عضلات و مفاصل، گرگرفتگی، خشکی واژن، افزایش خطر پوکی‌استخوان و شکستگی استخوان و به‌ندرت افزایش سطح کلسترول و نازک شدن مو باشد. تحقیقات نشان می‌دهد که تمام مهارکننده‌های آروماتاز به یک اندازه خوب کار می‌کنند و عوارض جانبی مشابهی دارند. بااین‌حال، افرادی که در حین مصرف یک داروی هورمونی دارای عوارض جانبی نامطلوب هستند، ممکن است به دلایل نامشخص، عوارض جانبی کمتری با هورمون‌درمانی متفاوتی داشته باشند.
بیمارانی که یائسگی را سپری نکرده‌اند و برای جلوگیری از عملکرد تخمدان‌ها واکسن دریافت نمی‌کنند (به زیر مراجعه کنید) نباید از AI استفاده کنند، زیرا این داروها اثرات استروژن ساخته شده توسط تخمدان‌ها را مسدود نمی‌کنند. اغلب، پزشکان سطح استروژن خون را در افرادی که چرخه‌های قاعدگی‌شان اخیراً متوقف شده، افرادی که دوره‌های قاعدگی‌شان با شیمی‌درمانی متوقف شده، یا افرادی که هیسترکتومی انجام داده‌اند؛ اما تخمدان‌هایشان حفظ شده، بررسی می‌کنند تا مطمئن شوند که تخمدان‌ها دیگر استروژن تولید نمی‌کنند.
- سرکوب یا فرسایش تخمدان. سرکوب تخمدان استفاده از داروها برای متوقف کردن تولید استروژن در تخمدان‌ها است. ابلیشن تخمدان استفاده از جراحی برای برداشتن تخمدان است. این گزینه‌ها ممکن است علاوه‌بر نوع دیگری از درمان هورمونی برای افرادی که یائسه نشده‌اند، استفاده شود.
- برای سرکوب تخمدان، از داروهای آگونیست گنادوتروپین یا هورمون آزادکننده لوتئینیزه کننده (GnRH یا LHRH) برای جلوگیری از ساخت استروژن توسط تخمدان‌ها استفاده می‌شود که باعث یائسگی موقت می‌شود. گوسرلین (زولادکس) و لوپرولید (الیگارد، لوپرون) از انواع این داروها هستند و معمولاً در ترکیب با سایر درمان‌های هورمونی تجویز می‌شوند. این داروها هر ۴ یا ۱۲ هفته یک‌بار تزریق می‌شوند و از تولید استروژن توسط تخمدان جلوگیری می‌کنند. اگر درمان قطع شود، اثرات داروهای GnRH از بین می‌رود.
- سرکوب تخمدان علاوه بر نوع دیگری از درمان هورمونی در شرایط زیر توصیه نمی‌شود:
- سرکوب تخمدان به مدت ۵ سال همراه با درمان هورمونی اضافی، مانند تاموکسیفن یا AI، ممکن است در شرایط زیر، بسته به سن فرد و خطر عود، توصیه شود:
- تاموکسیفن به مدت ۵ سال. سپس، درمان بر اساس خطر عود سرطان و همچنین آیا یائسگی آنها در طی ۵ سال اول است یا خیر.برای ابلیشن تخمدان، از جراحی برای برداشتن تخمدان‌ها برای توقف تولید استروژن استفاده می‌شود. درحالی‌که این امر دائمی است، می‌تواند گزینه خوبی برای افرادی باشد که دیگر نمی‌خواهند باردار شوند.
درمان هورمونی بعد از یائسگی
افرادی که یائسگی را پشت سر گذاشته‌اند و برای آنها درمان هورمونی تجویز می‌شود، چندین گزینه دارند:
- تاموکسیفن به مدت ۵ تا ۱۰ سال
- مهارکننده‌های آروماتاز برای ۵ تا ۱۰ سال
- تاموکسیفن به مدت ۵ سال و به دنبال آن AI تا ۵ سال. این در مجموع ۱۰ سال درمان هورمونی خواهد بود.
- تاموکسیفن به مدت ۲ تا ۳ سال و به دنبال آن ۲ تا ۸ سال مهارکننده‌های آروماتاز برای مجموع ۵ تا ۱۰ سال درمان هورمونی.
به‌طور کلی، بیماران باید ۵ تا ۱۰ سال درمان هورمونی را ادامه دهند. نشانگرهای زیستی تومور و سایر ویژگی‌های سرطان نیز ممکن است بر تجویز دوره طولانی‌تری از درمان هورمونی، تأثیر بگذارد.
درمان هورمونی قبل از یائسگی
همان‌طور که در بالا ذکر شد، بیماران قبل از یائسگی نباید داروهای مهارکننده‌های آروماتاز را بدون سرکوب تخمدان مصرف کنند، زیرا سطح استروژن را کاهش نمی‌دهند. گزینه‌های درمان کمکی هورمونی برای افراد قبل از یائسگی شامل موارد زیر است:
اگر فردی پس از ۵ سال اول درمان یائسگی را طی نکرده باشد و توصیه به ادامه درمان شود، می‌تواند تاموکسیفن را تا ۵ سال دیگر ادامه دهد، در مجموع ۱۰ سال تاموکسیفن. از طرف دیگر، فرد می‌تواند سرکوب تخمدان را شروع کند و به مدت ۵ سال دیگر به استفاده از مهارکننده‌های آروماتاز روی آورد.
اگر فردی در طول ۵ سال اول درمان یائسه شود و توصیه به ادامه درمان شود، می‌تواند تاموکسیفن را برای ۵ سال دیگر ادامه دهد یا برای ۵ سال دیگر به AI تغییر دهد. این دوره در مجموع، ۱۰ سال درمان هورمونی خواهد بود. فقط افرادی که به‌وضوح یائسه هستند باید از مهارکننده‌های آروماتاز استفاده کنند.
به برخی از بیماران توصیه می‌شود که تمام درمان‌های هورمونی را پس از ۵ سال اول استفاده از تاموکسیفن متوقف کنند.
برای افرادی که در سنین بسیار پایین، سرطان سینه تشخیص داده می‌شود.
برای افرادی که در معرض خطر بالای عود سرطان هستند.
برای افراد مبتلا به سرطان مرحله دوم یا سوم که شیمی‌درمانی نیز توصیه می‌شود. بااین‌حال، اکنون شواهد نشان می‌دهد که مزایایی مستقل از استفاده از شیمی‌درمانی نیز دارد.
برای افراد مبتلا به سرطان مرحله I یا مرحله II با خطر بالاتر عود که ممکن است به شیمی‌درمانی نیز فکر کنند.
برای افرادی که به دلایل دیگر سلامتی مانند داشتن سابقه لخته‌شدن خون نمی‌توانند تاموکسیفن مصرف کنند. آنها علاوه بر سرکوب تخمدان، یک داروی هوش مصنوعی نیز مصرف می‌کنند.
برای افراد مبتلا به سرطانی که احتمال عود آن زیاد نیست.
برای افراد مبتلا به سرطان مرحله I درصورتی‌که شیمی‌درمانی توصیه نشده است.
درمان هدفمند اضافی در ترکیب با هورمون‌درمانی
داروی زیر همراه با هورمون‌درمانی برای درمان سرطان پستان گیرنده هورمونی غیر متاستاتیک مثبت و HER2 منفی و خطر بالای عود سرطان سینه استفاده می‌شود.
- آبماسسیسلیب(ورزینو) این داروی خوراکی که مهارکننده CDK4/6 نام دارد، پروتئینی را در سلول‌های سرطان سینه به نام CDK4/6 هدف قرار می‌دهد که ممکن است رشد سلول‌های سرطانی را تحریک کند. این دارو به‌عنوان درمانی در ترکیب با درمان هورمونی (تاموکسیفن یا AI) برای درمان افراد مبتلا به سرطان پستان زودرس با گیرنده هورمونی مثبت، HER2 منفی که به غدد لنفاوی گسترش‌یافته و خطر عود بالایی دارد، تأیید شده است. می‌تواند باعث اسهال، شمارش خون پایین، خستگی و سایر علائم شود. انجمن انکولوژی بالینی آمریکا، درنظرگرفتن ۲ سال درمان با آبماسیکلب همراه با ۵ سال یا بیشتر درمان هورمونی را برای بیمارانی که این معیارها را دارند، از جمله برای افرادی که سرطان آنها دارای امتیاز Ki-67 بالاتر از ۲۰٪ است، توصیه می‌کند (به تشخیص مراجعه کنید).
این اطلاعات براساس توصیه‌های انجمن انکولوژی بالینی آمریکا برای درمان غدد درون‌ریز کمکی برای زنان مبتلا به سرطان پستان با گیرنده هورمونی مثبت است.
درمان هورمونی برای درمان سرطان سینه با گیرنده هورمونی متاستاتیک مثبت در راهنمای سرطان سینه متاستاتیک توضیح داده شده است.
با اصول هورمون‌درمانی بیشتر آشنا شوید.
درمان هدفمند
درمان هدفمند درمانی است که ژن‌های خاص سرطان، پروتئین‌ها یا محیط بافتی که به رشد و بقای سرطان کمک می‌کند را، هدف قرار می‌دهد. این درمان‌ها بسیار متمرکز هستند و متفاوت از شیمی‌درمانی عمل می‌کنند. این نوع درمان از رشد و گسترش سلول‌های سرطانی جلوگیری می‌کند و آسیب به سلول‌های سالم را محدود می‌کند.
همه تومورها اهداف یکسانی ندارند. برای یافتن مؤثرترین درمان، پزشک ممکن است آزمایش‌هایی را برای شناسایی ژن‌ها، پروتئین‌ها و سایر عوامل در تومور شما انجام دهد. علاوه بر این، مطالعات تحقیقاتی برای یافتن اطلاعات بیشتر در مورد اهداف مولکولی خاص و درمان‌های جدید برای آنها ادامه می‌یابد. درباره اصول اولیه درمان‌های هدفمند بیشتر بدانید.
اولین درمان هدفمند تأییدشده برای سرطان سینه، درمان‌های هورمونی بود. سپس، درمان‌های هدفمند HER2 برای درمان سرطان پستان HER2 مثبت تأیید شد.
درمان باهدف HER2
- تراستوزوماب (اشکال بیوسیمیل مورد تأیید FDA در دسترس هستند). این دارو به‌عنوان درمانی برای سرطان پستان غیر متاستاتیک و HER2 مثبت تأیید شده است. این دارو به‌صورت تزریق داخل ورید هر ۱ تا ۳ هفته یا به‌صورت تزریق در پوست هر ۳ هفته تجویز می‌شود. در حال حاضر، بیماران مبتلا به سرطان پستان مرحله I تا III (به مراحل مراجعه کنید) باید یک رژیم مبتنی بر تراستوزوماب، اغلب شامل ترکیبی از تراستوزوماب با شیمی‌درمانی، و به دنبال آن در مجموع ۱ سال درمان کمکی باهدف HER2 دریافت کنند. بیمارانی که تراستوزوماب دریافت می‌کنند، خطر کمی برای (۲ تا ۵٪) مشکلات قلبی دارند. این خطر در صورتی افزایش می‌یابد که بیمار، عوامل خطر دیگری برای بیماری قلبی داشته باشد یا شیمی‌درمانی دریافت کند که هم‌زمان خطر مشکلات قلبی را نیز افزایش می‌دهد. این مشکلات قلبی ممکن است از بین بروند و با دارو درمان شوند.
- پرتوزوماب(پرجتا). این دارو برای سرطان پستان مرحله II و III در ترکیب با تراستوزوماب و شیمی‌درمانی تأیید شده است. هر ۳ هفته به‌صورت تزریق داخل رگ تزریق می‌شود.
- پرتوزوماب، تراستوزوماب، و هیالورونیداز این داروی ترکیبی (که حاوی pertuzumab، trastuzumab و hyaluronidase-zzxf در یک دوز است) برای افراد مبتلا به سرطان پستان HER2 مثبت در مراحل اولیه تأیید شده و ممکن است همراه با شیمی‌درمانی تجویز شود. این دارو از طریق تزریق زیر پوستی انجام شده و می‌تواند در یک مرکز درمانی یا در خانه توسط یک متخصص مراقبت‌های سلامتی تجویز شود.
- نراتینیب. این داروی خوراکی به‌عنوان درمانی برای سرطان پستان در مراحل اولیه HER2 مثبت و پرخطر تأیید شده است. این دارو به مدت یک سال، پس از اتمام یک سال از تراستوزوماب توسط بیماران شروع می‌شود.
- آدو-تراستوزوماب امتانسین یا (Kadcyla-T-DM1). این مورد برای بیماران مبتلا به سرطان پستان در مراحل اولیه تأیید شده است که تحت درمان با تراستوزوماب و شیمی‌درمانی با پاکلی تاکسل یا دوستاکسل و پس از جراحی قرار گرفته‌اند و پس از جراحی سرطان باقیمانده است (وجود دارد). انجمن انکولوژی بالینی آمریکا توصیه می‌کند که این بیماران ۱۴ چرخه T-DM1 را پس از جراحی دریافت کنند، مگر اینکه سرطان عود کند یا کنترل عوارض جانبی T-DM1 بسیار دشوار شود. T-DM1 ترکیبی از تراستوزوماب است که با مقدار بسیار کمی از نوعی داروی شیمی‌درمانی قوی مرتبط است. این به دارو اجازه می‌دهد تا شیمی‌درمانی را به سلول سرطانی برساند و درعین‌حال شیمی‌درمانی دریافت شده توسط سلول‌های سالم را کاهش دهد که معمولاً به این معنی است که عوارض جانبی کمتری نسبت به شیمی‌درمانی استاندارد ایجاد می‌کند. T-DM1 هر ۳ هفته یک‌بار از طریق ورید تجویز می‌شود.
با پزشک خود در مورد عوارض جانبی احتمالی داروهای خاص و نحوه مدیریت آنها صحبت کنید.
داروهای اصلاح‌کننده استخوان
داروهای اصلاح‌کننده استخوان از تخریب استخوان جلوگیری و به تقویت استخوان کمک می‌کنند. این داروها که بیس فسفونات نام دارند ممکن است برای جلوگیری از عود سرطان در استخوان نیز استفاده شوند. داروهای اصلاح‌کننده استخوان جایگزین درمان‌های استاندارد ضدسرطان نیستند. انواع خاصی از داروهای اصلاح‌کننده استخوان نیز در دوزهای پایین برای پیشگیری و درمان پوکی‌استخوان که نازک شدن استخوان‌ها است، استفاده می‌شود.
همه افراد مبتلا به سرطان سینه که در دوران یائسگی قرار گرفته‌اند، صرف‌نظر از وضعیت گیرنده هورمونی سرطان و وضعیت HER2، باید با پزشک خود در مورد اینکه آیا بیس فسفونات‌ها برای آنها مناسب هستند یا خیر، صحبت کنند. عوامل متعددی از جمله خطر عود، عوارض جانبی درمان، هزینه درمان، ترجیحات و سلامت کلی شما بر این تصمیم تأثیر می‌گذارد.
اگر درمان با بیس فسفونات‌ها توصیه می‌شود، انجمن انکولوژی بالینی آمریکا توصیه می‌کند که طی ۳ ماه پس از جراحی یا طی ۲ ماه پس از شیمی‌درمانی کمکی شروع شود. این ممکن است شامل درمان با کلودرونات (نام‌های تجاری متعدد)، ایباندرونات (Boniva) یا زولدرونیک اسید (Zometa) باشد.
انواع دیگر درمان هدفمند برای سرطان سینه
بسته به عوامل متعددی ممکن است گزینه‌های درمانی هدفمند دیگری برای درمان سرطان سینه داشته باشید. داروی زیر برای درمان سرطان پستان غیر متاستاتیک در افراد دارای جهش ژنی BRCA1 یا BRCA2 ارثی و خطر بالای عود سرطان پستان استفاده می‌شود.
- اولاپاریب (Lynparza). نوعی داروی خوراکی به نام مهارکننده PARP است که سلول‌های سرطانی را با جلوگیری از رفع آسیب به سلول‌ها از بین می‌برد. انجمن انکولوژی بالینی آمریکا استفاده از اولاپاریب را برای درمان سرطان پستان در مراحل اولیه و HER2 منفی در افرادی که دارای جهش ژنی BRCA1 یا BRCA2 ارثی و خطر بالای عود سرطان سینه هستند، توصیه می‌کند. اولاپاریب کمکی باید به مدت ۱ سال پس از اتمام شیمی‌درمانی، جراحی و پرتودرمانی (در صورت نیاز) تجویز شود.
ایمونوتراپی
ایمونوتراپی از دفاع طبیعی بدن برای مبارزه با سرطان با بهبود توانایی سیستم ایمنی بدن برای حمله به سلول‌های سرطانی استفاده می‌کند. داروی زیر که نوعی ایمونوتراپی به نام مهارکننده ایمونوتیک است، برای درمان سرطان پستان پرخطر، در مراحل اولیه و سه‌گانه منفی استفاده می‌شود.
- پمبرولیزوماب (کیترودا). نوعی ایمونوتراپی است که توسط سازمان غذا و داروی آمریکا، برای درمان سرطان پستان پرخطر، در مراحل اولیه و سه‌گانه منفی در ترکیب با شیمی‌درمانی قبل از جراحی تأیید شده است. سپس، پس از جراحی برای ۹ دوز ادامه می‌یابد.
عوارض جانبی رایج شامل بثورات پوستی، علائم شبیه آنفولانزا، مشکلات تیروئید، اسهال و تغییرات وزن است. سایر عوارض جانبی شدید؛ اما کمتر شایع نیز ممکن است رخ دهد. در مورد عوارض جانبی احتمالی ایمونوتراپی توصیه شده برای شما و اقداماتی که می‌توان برای مراقبت و مدیریت آنها انجام داد، با پزشک خود صحبت کنید. در مورد اصول اولیه ایمونوتراپی بیشتر بدانید.
درمان سیستمیک نئوادجوانت برای سرطان پستان غیر متاستاتیک
درمان سیستمیک نئوادجوانت درمانی است که قبل از جراحی برای کوچک‌کردن تومور بزرگ و/یا کاهش خطر عود انجام می‌شود. شیمی‌درمانی، ایمونوتراپی، هورمون‌درمانی و/یا درمان هدفمند ممکن است به‌عنوان درمان‌های نئوادجوانت برای افراد مبتلا به انواع خاصی از سرطان سینه انجام شود.
به‌عنوان مثال، شیمی‌درمانی نئوادجوانت، درمانی است که معمولاً برای افراد مبتلا به سرطان سینه التهابی توصیه می‌شود. همچنین برای افراد مبتلا به سرطان پیشرفته موضعی (تومور(های) بزرگ و/یا چندین غدد لنفاوی آسیب‌دیده) یا سرطانی توصیه می‌شود که در زمان تشخیص با جراحی برداشتن آن دشوار است؛ اما ممکن است پس از دریافت نئوادجوانت با جراحی قابل‌جابه‌جایی باشد. پزشک چندین فاکتور از جمله نوع سرطان سینه، درجه، مرحله و وضعیت استروژن، پروژسترون و HER2، را برای توصیه‌های خود را در مورد اینکه آیا شیمی‌درمانی نئوادجوانت باید بخشی از برنامه درمانی شما باشد یا خیر، در نظر می‌گیرد.
انجمن انکولوژی بالینی آمریکا توصیه می‌کند که درمان سیستمیک نئوادجوانت به افراد مبتلا به سرطان پستان HER2 مثبت پرخطر یا افراد مبتلا به سرطان پستان سه‌گانه منفی ارائه شود که اگر سرطان همچنان باقی بماند، پس از جراحی، درمان دارویی بیشتری دریافت خواهند کرد. درمان نئوادجوانت همچنین ممکن است برای کاهش مقدار جراحی لازم، ارائه شود و به فردی که در غیر این صورت نیاز به ماستکتومی دارد، اجازه می‌دهد تا به انجام لامپکتومی فکر کند.
در شرایطی که به تأخیرانداختن جراحی ترجیح داده می‌شود (مانند انتظار برای نتایج آزمایش ژنتیک برای راهنمایی گزینه‌های درمانی بیشتر یا دادن زمان برای تصمیم‌گیری در مورد گزینه‌های بازسازی پستان)، درمان سیستمیک نئوادجوانت ممکن است ارائه شود.
افرادی که شیمی‌درمانی نئوادجوانت دریافت می‌کنند باید از طریق معاینات منظم از نظر پاسخ سرطان به درمان تحت‌نظر باشند. پزشک شما احتمالاً تصویربرداری از پستان را پس از درمان برای برنامه‌ریزی جراحی پیشنهاد می‌کند. همچنین اگر نگران پیشرفت سرطان علی‌رغم درمان باشند، ممکن است تصویربرداری انجام دهند. پزشک احتمالاً از همان نوع آزمایش تصویربرداری در مراقبت‌های بعدی شما استفاده می‌کند که در زمان تشخیص ابتدایی استفاده شده است. به‌طورکلی، استفاده از آزمایش خون یا بیوپسی برای نظارت بر پاسخ به درمان برای افرادی که شیمی‌درمانی نئوادجوانت دریافت می‌کنند، توصیه نمی‌شود.
گزینه‌های درمان سیستمیک نئوادجوانت بر اساس نوع سرطان پستان غیر متاستاتیک
برای سرطان سینه سه‌گانه منفی:
برای بیماران مبتلا به سرطان سینه منفی سه‌گانه که به غدد لنفاوی گسترش‌یافته و/یا اندازه آنها بیش از ۱سانتی‌متر است، انجمن انکولوژی بالینی آمریکا توصیه می‌کند شیمی‌درمانی نئوادجوانت ارائه شود. داروهای اضافی، از جمله داروی شیمی‌درمانی کاربوپلاتین و داروی ایمونوتراپی پمبرولیزوماب (به بالا مراجعه کنید) نیز ممکن است علاوه‌بر داروهای شیمی‌درمانی معمول برای افزایش احتمال پاسخ کامل و کاهش خطر بازگشت سرطان توصیه شود. پاسخ کامل شرایطی است که در بافتی که در طی جراحی برداشته می‌شود، سرطانی وجود نداشته باشد. با پزشک خود در مورد فواید و خطرات بالقوه دریافت کربوپلاتین و پمبرولیزوماب قبل از جراحی صحبت کنید.
افرادی که در مراحل اولیه (۱ سانتی‌متر یا کمتر و بدون غدد لنفاوی غیرطبیعی به نظر می‌رسند) سرطان پستان سه‌گانه منفی هستند، نباید به طور معمول درمان نئوادجوانت دریافت کنند، مگر اینکه در یک کارآزمایی بالینی شرکت کنند.
برای سرطان سینه HER2 منفی و گیرنده هورمونی مثبت:
در مواردی که می‌توان بدون داشتن اطلاعات حاصل از جراحی، توصیه‌ای برای شیمی‌درمانی ارائه کرد، مانند اندازه واقعی تومور یا تعداد غدد لنفاوی درگیر، هر فرد مبتلا به سرطان سینه HER2 منفی و گیرنده هورمونی مثبت، می‌تواند شیمی‌درمانی نئوادجوانت را به‌جای شیمی‌درمانی کمکی دریافت کند. در همین حال، برای افراد یائسه با تومورهای بزرگ یا دلایل دیگری که جراحی ممکن است در زمان تشخیص سرطان گزینه خوبی نباشد، ممکن است درمان هورمونی با مهارکننده آروماتاز برای کاهش اندازه تومور ارائه شود. درصورتی‌که جراحی نقشی نداشته باشد، ممکن است برای کنترل سرطان نیز استفاده شود. بااین‌حال، درمان هورمونی نباید به طور معمول در این شرایط خارج از یک کارآزمایی بالینی برای افراد یائسه با مراحل اولیه سرطان پستان HER2 منفی و گیرنده هورمونی مثبت ارائه شود.
برای سرطان سینه HER2 مثبت:
برای بیماران مبتلا به سرطان سینه HER2 مثبت که به غدد لنفاوی گسترش‌یافته یا اندازه آن بیش از ۲سانتی‌متر است، درمان نئوادجوانت با شیمی‌درمانی همراه با داروی درمانی هدفمند تراستوزوماب باید ارائه شود. یکی دیگر از داروهای درمانی هدفمند بر ضد HER2، پرتوزوماب، ممکن است با تراستوزوماب نیز در صورت تجویز قبل از جراحی استفاده شود. بااین‌حال، به افرادی که در مراحل اولیه (۱سانتی‌متر یا کوچک‌تر و بدون غدد لنفاوی غیرطبیعی ظاهر می‌شوند)، سرطان HER2 مثبت، نباید به طور معمول شیمی‌درمانی نئوادجوانت یا داروهایی که HER2 را هدف قرار می‌دهند (مانند تراستوزوماب و پرتوزوماب) خارج از یک کارآزمایی بالینی ارائه دهند.
این اطلاعات براساس دستورالعمل انجمن انکولوژی بالینی آمریکا، “شیمی‌درمانی نئوادجوانت، درمان غدد درون‌ریز، و درمان هدفمند برای سرطان سینه” است.
درمان سیستمیک برای افراد ۶۵ساله یا بالاتر
سن هرگز نباید تنها عامل مورداستفاده برای تعیین گزینه‌های درمانی باشد. درمان‌های سیستمیک، مانند شیمی‌درمانی، اغلب برای بیماران مسن‌تر به همان اندازه که برای بیماران جوان‌تر جواب می‌دهند، کار می‌کنند. بااین‌حال، بیماران مسن‌تر ممکن است بیشتر در معرض عوارض جانبی باشند که بر کیفیت زندگی آنها تأثیر می‌گذارد. بیماران مسن‌تر نیز ممکن است در معرض خطر سمیت‌های مرتبط با دارو باشند.
به‌عنوان مثال، بیماران مسن‌تر ممکن است در معرض خطر بیشتری برای ایجاد مشکلات قلبی ناشی از تراستوزوماب باشند. این برای بیمارانی که قبلاً بیماری قلبی داشته‌اند و برای کسانی که ترکیبات خاصی از شیمی‌درمانی را دریافت می‌کنند، شایع‌تر است. برای بیماران مسن‌تری که شیمی‌درمانی دریافت می‌کنند، ممکن است خطر خستگی و نوروپاتی محیطی بیشتر باشد.
برای همه بیماران مهم است که با پزشک خود در مورد گزینه‌های درمانی سیستمیک توصیه شده، از جمله مزایا و خطرات، صحبت کنند. آنها همچنین باید در مورد عوارض جانبی احتمالی و نحوه مدیریت آنها بپرسند. درباره سرطان در سنین بالا بیشتر بدانید.
درمان سیستمیک نئوادجوانت برای سرطان پستان غیر متاستاتیک
در این صفحه فهرستی از آزمایش‌ها، روش‌ها و اسکن‌های متداول را که پزشکان برای یافتن علت یک مشکل پزشکی استفاده می‌کنند، پیدا خواهید کرد. برای مشاهده سایر صفحات از منو استفاده کنید.
پزشکان از آزمایش‌های زیادی برای یافتن یا تشخیص سرطان استفاده می‌کنند. آنها همچنین آزمایشاتی را انجام می‌دهند تا بفهمند آیا سرطان از جایی که شروع شده به قسمت دیگری از بدن گسترش‌یافته است یا خیر.
به دیگران در مورد سرطان خود بگویید
فهمیدن اینکه سرطان دارید می‌تواند برای شما و همچنین دوستان و خانواده‌تان طاقت‌فرسا باشد. مردم اغلب نمی‌دانند چه بگویند. ممکن است احساس غم و ناراحتی کنند و از ناراحت کردن شما بترسند. ممکن است از احتمال از دست دادن شما بترسند. گاهی اوقات مردم راحت‌ترند چیزی نگویند زیرا می‌ترسند حرف اشتباهی بزنند. برخی افراد راحت صحبت می‌کنند، درحالی‌که برخی دیگر ممکن است بیش از حد محتاط شوند یا بیش از حد شاد رفتار کنند.
مراقب سرطان کیست؟
مراقب شخصی است که اغلب به فرد مبتلا به سرطان کمک می‌کند؛ اما برای این کار پولی دریافت نمی‌کند. مراقبین ممکن است شریک زندگی، اعضای خانواده یا دوستان نزدیک باشند. اغلب، آنها برای مراقبت از آنها آموزش ندیده‌اند. بسیاری از اوقات، آنها راه نجات فرد مبتلا به سرطان هستند. ارائه‌دهندگان مراقبت‌های حرفه‌ای برای ارائه مراقبت پول می‌گیرند. آنها تمایل دارند نقش‌های محدودتری داشته باشند و در اینجا به تفصیل مورد بحث قرار نگرفته‌اند.