سندرم کارنی
زمان تقریبی مطالعه
۱۲ دقیقه
فهرست مطالب در این مقاله
سندرم کارنی چیست؟
سندرم کارنی، یک بیماری ارثی است که با رنگدانههای لکه‌دار پوست، همراه است. میکسوم‌ها، تومورهای خوش‌خیم (غیرسرطانی) بافت هم‌بند و تعدادی دیگر از تومورهای غدد درون‌ریز (هورمون‌ساز) در این بیماری مشاهده می‌شوند که می‌توانند خوش‌خیم یا سرطانی (بدخیم) باشند. تومور خوش‌خیم، می‌تواند رشد کند؛ اما گسترش نمی‌یابد. تومور سرطانی بدخیم، می‌تواند رشد کند و به سایر قسمت‌های بدن، گسترش یابد.
علائم سندرم کارنی، معمولاً در دوران کودکی یا اوایل ۲۰ سالگی ایجاد می‌شود. رنگدانه پوست و میکسوم قلب یا سایر مشکلات قلبی معمولاً اولین علائم این بیماری هستند. رنگدانههای لکه‌ای پوست در لب‌ها، گوشه‌های داخلی و خارجی چشم، ملتحمه (پوشش غشایی) چشم و اطراف ناحیه تناسلی دیده می‌شود. سایر ویژگی‌های مشترک سندرم کارنی، سندرم کوشینگ و ندول‌های متعدد تیروئید (تومورها) است. سندرم کوشینگ در مجموعه کارنی همیشه به دلیل بیماری اولیه غده آدرنوکورتیکال رنگدانه‌ای (PPNAD) است و علائم ممکن است ترکیبی از افزایش وزن، فشار خون بالا، دیابت و کبودی آسان باشد که ناشی از تولید بیش از حد هورمون کورتیزول است. اگرچه ابتلا به سندرم کارنی خطر ابتلا به سرطان را افزایش می‌دهد، اما بیشتر تومورها خوش‌خیم هستند. سرطان‌های مرتبط با کمپلکس کارنی شامل سرطان‌های کبد، تخمدان، بیضه و پانکراس است. همچنین یک تومور نادر سیستم عصبی به نام “شوانوما” گاهی اوقات ایجاد می‌شود که می‌تواند سرطانی و بسیار تهاجمی باشد.
سندرم کارنی، تحت شرایط زیر نیز، شناخته می‌شود:
- سندرم NAME – Nevi، به معنی خال یا خال، میکسوم دهلیزی، نوروفیبروم میکسوئید و Ephelides (کک‌ومک)
- سندرم LAMB – لنتیژین، میکسوم دهلیزی و خال آبی
چه چیزی باعث سندرم کارنی می‌شود؟
سندرم کارنی یک بیماری ژنتیکی ارثی است که ممکن است به‌صورت اتوزومال غالب به ارث برسد یا به‌صورت پراکنده رخ دهد. این بدان معنی است که خطر ابتلا به سرطان و سایر ویژگی‌های سندرم کارنی، می‌تواند از نسلی به نسل دیگر در یک خانواده از طریق جهش (تغییرات) ژن (ها) منتقل شود. به‌طور خاص، محققان در مورد چگونگی ارتباط ژنی به نام PRKAR1A با سندرم کارنی، از طریق دخالت آن در تنظیم سیگنال‌دهی سلولی بدن با پروتئین کیناز اطلاعات بیشتری کسب کرده‌اند. محققان بر این باورند که بیش از ۷۰درصد افراد مبتلا به کمپلکس کارنی و ۸۰درصد از بیماران مبتلا به PPNAD، دارای جهش در ژن PRKAR1A (روی کروموزوم 17q24.2) هستند ممکن است در این ژن یا کروموزوم، تا ۶درصد حذف، وجود داشته باشد. تا به امروز، بیش از ۱۳۰ جهش مختلف PRKAR1A پیدا شده است. اکثر جهش‌ها منحصربه رد هستند، به این معنی که آنها فقط در یک خانواده، شناسایی می‌شوند. تاکنون هیچ ارتباط قوی بین یک نوع جهش ژنتیکی خاص و علائم خاص سندرم کارنی، مانند سرطان، دیده نشده است.
افراد بدون جهش در ژن PRKAR1A معمولاً علائم خفیفی را در مراحل بعدی زندگی نشان می‌دهند. دیگر اعضای خانواده‌ی آنها، کمتر تحت‌تأثیر کمپلکس کارنی قرار می‌گیرند. جهش ژنی در آن فرد به‌صورت پراکنده در نظر گرفته می‌شود، به این معنی که به طور تصادفی رخ می‌دهد.
دومین علت ژنتیکی مرتبط با کمپلکس کارنی در ناحیه‌ای از کروموزوم ۲ (2p16) توصیف شده است، اما ژن‌های مسئول این فنوتیپ هنوز ناشناخته هستند. اخیراً جهش‌هایی در ژن PRKACB در یک فرد مبتلا به کمپلکس کارنی و همچنین در کودکان خردسال مبتلا به سندرم کوشینگ که علائم دیگری از کمپلکس کارنی نداشتند، مشاهده شده است. جهش در ژن‌های PDE11A و PDE8B در افراد جوان مبتلا به سندرم کوشینگ نیز، به دلیل PPNAD یافت شده، اما ارتباط آنها با سندرم کارنی، همچنان مورد سؤال است. جستجو برای ژن‌های دیگری که ممکن است با سندرم کارنی مرتبط باشد، همچنان ادامه دارد. جهش یک ژن مرتبط دیگر (PRKACA) که در PPNAD و سایر انواع سندرم کوشینگ دخیل است، به نظر نمی‌رسد که باعث کمپلکس کارنی شود.
سندرم کارنی چگونه به ارث می‌رسد؟
به‌طور معمول، هر سلول دارای دو نسخه از هر ژن است: یک نسخه از مادر و یک نسخه از پدر. سندرم کارنی از یک الگوی توارث اتوزومال غالب پیروی می‌کند که در آن جهش تنها در یک نسخه از ژن، اتفاق می‌افتد. والدین دارای جهش ژنی، ممکن است یک نسخه از ژن طبیعی خود یا یک نسخه از ژن دارای جهش را، به همراه داشته باشند؛ بنابراین، کودکی که والدینی دارای جهش دارد، ۵۰درصد احتمال دارد که آن جهش را به ارث ببرد. برادر، خواهر یا والدین فردی که دارای جهش است نیز ۵۰درصد احتمال دارد که جهش مشابهی داشته باشد. بااین‌حال، اگر آزمایش والدین برای جهش منفی باشد (به این معنی که نتایج آزمایش هر یک از والدین، هیچ جهشی را نشان نداد)، خطر برای خواهر و برادر به طور قابل توجهی کاهش می‌یابد اما ممکن است خطر آنها همچنان بالاتر از حد متوسط باشد.
گزینه‌هایی برای افرادی که حامل جهش ژنی بوده و علاقه‌مند به داشتن فرزند هستند، وجود دارد. تشخیص ژنتیکی قبل از لانه‌گزینی (PGD) یک روش پزشکی است که همراه با لقاح آزمایشگاهی (IVF) انجام می‌شود و به افراد دارای جهش ژنتیکی شناخته شده خاص، اجازه می‌دهد تا احتمال به‌ارث‌بردن این بیماری را توسط فرزندانشان، کاهش دهند. تخمک‌ها در آزمایشگاه برداشته و بارور می‌شوند. هنگامی که جنین به‌اندازه مشخصی رسید، یک سلول برداشته می‌شود و از نظر وضعیت ارثی، مورد آزمایش قرار می‌گیرد. سپس والدین می‌توانند برای انتقال، جنین‌هایی که جهش ندارند را انتخاب کنند. تشخیص ژنتیکی قبل از لانه‌گزینی، بیش از دو دهه است که مورداستفاده قرار گرفته و برای چندین سندرم مستعد سرطان ارثی استفاده شده است. بااین‌حال، این یک روش پیچیده با شرایط مالی، فیزیکی و عاطفی است که باید قبل از شروع در نظر گرفته شود. برای اطلاعات بیشتر، با متخصص باروری در یک کلینیک باروری صحبت کنید.
سندرم کارنی چقدر رایج است؟
سندرم کارنی نادر است. چند صد مورد در سراسر جهان گزارش شده است. تخمین زده می‌شود که بین ۶۰ تا ۷۵درصد موارد، سندرم کارنی در خانواده‌ها مشاهده می‌شود. ۲۵ تا ۴۰درصد باقیمانده موارد به نظر می‌رسد پراکنده هستند و ممکن است به دلیل جهش ژنی جدید باشد.
سندرم کارنی چگونه تشخیص داده می‌شود؟
سندرم کارنی زمانی تشخیص داده می‌شود که یک فرد حداقل دو مورد از ۱۲ ویژگی اصلی ذکر شده در زیر را داشته باشد. افرادی که یکی از اعضای نزدیک خانواده، یعنی والدین، خواهر و برادر یا فرزندی دارند که قبلاً مبتلا به سندرم کارنی تشخیص داده شده است، در صورتی که حداقل یک مورد از ویژگی‌های ذکر شده را داشته باشند، تحت تأثیر قرار می‌گیرند.
ویژگی‌های اصلی تشخیصی برای سندرم کارنی
- رنگدانههای لکه‌ای پوست با الگو و مکان‌های خاص
- میکسوم (تومورهای خوش‌خیم)
- میکسوم قلب
- میکسوماتوز پستان
- آدنوم مجرای پستان
- PPNAD یا نتیجه غیرطبیعی آزمایش ادرار به نام آزمایش لیدل که مربوط به سندرم کوشینگ است.
- آکرومگالی، افزایش اندازه دست‌ها، پاها و صورت به دلیل تومور هیپوفیز
- نئوپلاسم بیضه به نام تومور سلولی کلسیفیه کننده سلول سرتولی (LCCST)
- سرطان تیروئید
- شوانوما ملانوز پساموماتوز، به معنای تومورهایی که روی اعصاب رشد می‌کنند
- خال‌های آبی (بلو نووس) که خال‌های آبی – سیاه هستند
- استئوکندرومیکسوما (تومورهای استخوانی)
آزمایش ژنتیکی برای جهش در ژن PRKAR1A در افرادی که مشکوک به کمپلکس کارنی هستند، قابل‌استفاده می‌باشد. اگر فردی دارای جهش PRKAR1A و یک مورد از تومورهای فوق یا سایر شرایط باشد، در این صورت آن فرد مبتلا به سندرم کارنی تشخیص داده می‌شود. آزمایش ژنتیکی برای ژن‌هایی که اخیراً کشف شده‌اند، مانند PRKACA، PRKACB، PDE11A و PDE8B ، هنوز به‌صورت تجاری در دسترس نیست.
علاوه‌بر این، علائم فیزیکی دیگری نیز در افراد مبتلا به سندرم کارنی دیده شده است. این علائم فیزیکی ممکن است نشان‌دهنده کمپلکس کارنی باشد، اما آنها به‌عنوان ویژگی‌های تشخیصی اصلی در نظر گرفته نمی‌شوند. تحقیقات برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد این علائم و ارتباط آنها، در صورت وجود، با این بیماری ادامه دارد.
- کک‌ومک قابل‌توجه بدون لکه‌های تیره رنگدانه یا الگوی معمولی
- خال آبی، اگر متعدد باشد و با بیوپسی تأیید شود
- لکه‌های قهوه‌ای که لکه‌های قهوه‌ای روشن روی پوست، یا دیگر «لکه‌های مادرزادی» هستند.
- نتایج آزمایش خون غیرطبیعی، دارای سطوح بالای فاکتور رشد شبه انسولین ۱ (IGF-I)، تست تحمل گلوکز غیرطبیعی (GTT) و/یا پاسخ تناقض‌آمیز هورمون رشد (GH) به آزمایش هورمون آزادکننده تیروتروپین (TRH) در صورت عدم وجود آکرومگالی بالینی، همچنین سطوح بالای هورمونی به نام پرولاکتین در خون. (این حالت، هیپرپرولاکتینمی نامیده می‌شود و معمولاً با آکرومگالی همراه است.)
- کاردیومیوپاتی، به معنای بیماری‌های عضله قلب
- سینوس پیلونیدال که یک آبسه در شکاف باسن است
- سابقه خانوادگی سندرم کوشینگ، آکرومگالی یا مرگ ناگهانی
- چندین تگ (برچسب) پوستی یا سایر ضایعات پوستی به نام لیپوم
- پولیپ، به معنای رشد خوش‌خیم در روده بزرگ، معمولاً همراه با آکرومگالی
- یک ندول منفرد و غیر سرطانی تیروئید در یک فرد جوان‌تر و همچنین ندول‌های متعدد تیروئید در یک فرد مسن‌تر
- سابقه خانوادگی سرطان، به‌ویژه تیروئید، روده بزرگ، پانکراس و تخمدان
خطر ابتلا به سرطان مرتبط با سندرم کارنی
خطر ابتلا به سرطان در افرادی که سندرم کارنی دارند افزایش می‌یابد. انواع سرطان گزارش شده در افراد مبتلا به سندرم کارنی شامل سرطان غده فوق‌کلیه، تیروئید، کولورکتال، کبد و سرطان پانکراس است. سرطان تخمدان در زنان و تومورهای بیضه در مردان شامل سلول‌‌های سرتولی یا لیدیگ نیز گزارش شده است.
گزینه‌های غربالگری سندرم کارنی چیست؟
غربالگری پیشنهادی شامل:
- اکوکاردیوگرام سالانه، از دوران نوزادی شروع می‌شود. بیمارانی که قبلاً میکسوم داشته‌اند باید هر ۶ ماه یک بار اکوکاردیوگرام انجام دهند.
- ارزیابی منظم پوست توسط متخصص مراقبت‌های سلامتی و خودنظارتی
- آزمایش خون سالانه برای بررسی سطوح سرمی کورتیزول، پرولاکتین و IGF-1 که از نوجوانی شروع می‌شود.
- معاینات غده تیروئید که ممکن است شامل تصویربرداری سونوگرافی باشد. (سونوگرافی از امواج صوتی برای ایجاد تصویری از اندام‌های داخلی استفاده می‌کند.)
- غربالگری عمومی سیستم غدد درون‌ریز
- معاینه بیضه و/یا سونوگرافی برای مردان
دستورالعمل‌های غربالگری ممکن است در طول زمان با توسعه فناوری‌های جدید و آموختن بیشتر در مورد سندرم کارنی تغییر کند. مهم است که با تیم مراقبت‌های سلامتی خود در مورد آزمایش‌های غربالگری مناسب صحبت کنید.
سؤالاتی که باید از تیم مراقبت‌های سلامتی بپرسید
اگر در مورد خطر ابتلا به سرطان نگران هستید، با تیم مراقبت‌های سلامتی صحبت کنید. این می‌تواند مفید باشد که یک نفر را برای یادداشت‌برداری به قرار ملاقات‌های خود بیاورید. سؤالات زیر را از تیم بپرسید:
- خطر ابتلا به سرطان من چقدر است؟
- برای کاهش خطر ابتلا به سرطان چه کنم؟
- گزینه‌های من برای غربالگری سرطان چیست؟
اگر در مورد سابقه خانوادگی خود نگران هستید و فکر می‌کنید ممکن است شما یا سایر اعضای خانواده دچار سندرم کارنی شده باشید، سؤالات زیر را بپرسید:
- آیا سابقه خانوادگی من خطر ابتلا به سرطان را افزایش می‌دهد؟
- آیا باید با یک مشاور ژنتیک ملاقات کنم؟
- آیا باید آزمایش ژنتیک را در نظر بگیرم؟
درک گزینه‌های شما و تصمیم‌گیری در مورد درمان
وقتی کسی متوجه می‌شود که سرطان دارد یا سرطانش عود کرده است، خیلی راحت احساس سردرگمی می‌کند. برای بسیاری از افراد، این خبر ممکن است در حالی که هنوز در حال بهبودی از جراحی برای برداشتن یا تشخیص تومور هستند، به آنها برسد. اکنون ممکن است لازم باشد تصمیم بگیرند که چه درمان دیگری را نیز دریافت کنند.
به دیگران در مورد سرطان خود بگویید
فهمیدن اینکه سرطان دارید می‌تواند برای شما و همچنین دوستان و خانواده‌تان طاقت‌فرسا باشد. مردم اغلب نمی‌دانند چه بگویند. ممکن است احساس غم و ناراحتی کنند و از ناراحت کردن شما بترسند. ممکن است از احتمال از دست دادن شما بترسند. گاهی اوقات مردم راحت‌ترند چیزی نگویند زیرا می‌ترسند حرف اشتباهی بزنند. برخی افراد راحت صحبت می‌کنند، درحالی‌که برخی دیگر ممکن است بیش از حد محتاط شوند یا بیش از حد شاد رفتار کنند.
مراقب سرطان کیست؟
مراقب شخصی است که اغلب به فرد مبتلا به سرطان کمک می‌کند؛ اما برای این کار پولی دریافت نمی‌کند. مراقبین ممکن است شریک زندگی، اعضای خانواده یا دوستان نزدیک باشند. اغلب، آنها برای مراقبت از آنها آموزش ندیده‌اند. بسیاری از اوقات، آنها راه نجات فرد مبتلا به سرطان هستند. ارائه‌دهندگان مراقبت‌های حرفه‌ای برای ارائه مراقبت پول می‌گیرند. آنها تمایل دارند نقش‌های محدودتری داشته باشند و در اینجا به تفصیل مورد بحث قرار نگرفته‌اند.