سرطان دهانه رحم: ایمونوتراپی
زمان تقریبی مطالعه
۵ دقیقه
فهرست مطالب در این مقاله
ایمونوتراپی برای سرطان دهانه رحم
ایمونوتراپی استفاده از داروها برای کمک به سیستم ایمنی بدن فرد در تشخیص و از بین بردن بهتر سلول‌های سرطانی است. انواع مختلفی از ایمونوتراپی در آزمایش‌های بالینی در حال آزمایش هستند و برخی از آنها برای درمان سرطان دهانه رحم استفاده می‌شوند.
مهارکننده‌های نقاط بازرسی ایمنی
بخش مهمی از سیستم ایمنی، توانایی آن در جلوگیری از حمله به سلول‌های طبیعی بدن است. برای انجام این کار، از پروتئین‌های «ایستگاه بازرسی» روی سلول‌های ایمنی استفاده می‌کند که مانند کلیدهایی عمل می‌کنند که برای شروع پاسخ ایمنی باید روشن (خاموش) شوند. سلول‌های سرطانی گاهی اوقات از این ایست‌های بازرسی برای جلوگیری از حمله سیستم ایمنی استفاده می‌کنند. داروهایی که این ایست‌های بازرسی را هدف قرار می‌دهند (به نام مهارکننده‌های ایست بازرسی ایمنی) می‌توانند برای درمان برخی از سرطان‌های دهانه رحم استفاده شوند.
مهارکننده‌های PD-1
پمبرولیزوماب (کیترودا) دارویی است که PD-1، یک پروتئین ایست بازرسی در سلول‌های سیستم ایمنی به نام سلول‌های T، را هدف قرار می‌دهد. PD-1 معمولاً به سلول‌های T کمک می‌کند تا از حمله به سایر سلول‌های بدن (از جمله برخی از سلول‌های سرطانی) جلوگیری کنند. با مسدود کردن PD-1، این دارو پاسخ ایمنی را در برابر سلول‌های سرطانی تقویت می‌کند. این می‌تواند برخی از تومورها را کوچک کند یا رشد آنها را کند کند.
پمبرولیزوماب را می‌توان همراه با داروهای شیمی‌درمانی سیس پلاتین /کربوپلاتین و پاکلیتاکسل با یا بدون بواسیزوماب برای درمان سرطان دهانه رحم که به سایر قسمت‌های بدن گسترش یافته است، استفاده کرد.
این دارو به صورت تزریق داخل وریدی (IV) و معمولاً هر ۳ یا ۶ هفته یک بار تجویز می‌شود.
پمبرولیزوماب همچنین می‌تواند به تنهایی برای درمان برخی از سرطان‌های پیشرفته دهانه رحم استفاده شود، معمولاً پس از اینکه سایر درمان‌ها امتحان شده‌اند، اگر هیچ گزینه درمانی خوب دیگری وجود نداشته باشد، و اگر سلول‌های سرطانی آزمایش شده و هر یک از موارد زیر را نشان داده باشند:
- سطح بالای ناپایداری ریزماهواره‌ها (MSI-H) یا نقص در ژن ترمیم عدم تطابق (dMMR)
- بار جهشی بالای تومور (TMB-H)، به این معنی که سلول‌ها جهش‌های ژنی زیادی دارند
- مقدار زیادی پروتئین PD-L1 روی سطح سلول‌های تومور (سلول‌های سرطانی PD-L1 مثبت هستند).
نیوولوماب (اپتیوو) PD-1 را هدف قرار می‌دهد و می‌تواند برای درمان سرطان‌های پیشرفته دهانه رحم، پس از آزمایش سایر درمان‌ها، در صورتی که سلول‌های تومور PD-L1 مثبت باشند، مورد استفاده قرار گیرد. این دارو به صورت تزریق داخل وریدی، معمولاً هر ۲ یا ۴ هفته یک بار، تجویز می‌شود.
سمپی‌لیماب (لیبتایو) نیز PD-1 را هدف قرار می‌دهد. این دارو می‌تواند به بیمارانی که سرطان دهانه رحم پیشرفته دارند و پس از درمان سیستمیک اولیه، بیماری‌شان عود کرده است، صرف نظر از وضعیت PD-L1 آنها، تجویز شود. این دارو به صورت تزریق داخل وریدی، معمولاً هر ۳ هفته یک بار، تجویز می‌شود.
عوارض جانبی احتمالی مهارکننده‌های نقاط بازرسی ایمنی
عوارض جانبی مهارکننده‌های PD-1 می‌تواند شامل موارد زیر باشد:
- احساس خستگی یا ضعف
- تب
- سرفه
- حالت تهوع
- خارش
- بثورات پوستی
- از دست دادن اشتها
- درد عضلانی یا مفصلی
- تنگی نفس
- یبوست یا اسهال
سایر عوارض جانبی جدی‌تر که کمتر رخ می‌دهند عبارت‌اند از:
واکنش‌های تزریق: برخی افراد ممکن است هنگام دریافت این دارو، واکنش تزریقی داشته باشند. این واکنش مانند یک واکنش آلرژیک است و می‌تواند شامل تب، لرز، برافروختگی صورت، بثورات پوستی، خارش پوست، احساس سرگیجه، خس‌خس سینه و مشکل در تنفس باشد. در صورت بروز هر یک از این علائم هنگام دریافت این دارو، مهم است که فوراً به پزشک یا پرستار خود اطلاع دهید.
واکنش‌های خودایمنی: این دارو با از بین بردن یکی از محافظ‌های سیستم ایمنی بدن عمل می‌کند. گاهی اوقات این امر باعث می‌شود سیستم ایمنی فرد به سایر قسمت‌های بدن خود حمله کند که می‌تواند مشکلات جدی یا حتی تهدیدکننده زندگی در ریه‌ها، روده‌ها، کبد، غدد تولیدکننده هورمون، کلیه‌ها، پوست یا سایر اندام‌ها ایجاد کند.
بسیار مهم است که هرگونه عارضه جانبی جدید را فوراً به تیم مراقبت‌های بهداشتی خود گزارش دهید. اگر دچار عارضه جانبی جدی شدید، ممکن است لازم باشد درمان به تأخیر بیفتد یا متوقف شود و ممکن است دوزهای بالایی از کورتیکواستروئیدها برای سرکوب سیستم ایمنی بدن به شما داده شود.
مدارا با خشم
پس از تشخیص سرطان، احساس خشم، طبیعی است. این احساس ممکن است در زمان تشخیص، یا در هر زمانی در طول درمان و بهبودیافتگی، ایجاد شود. خشم یک واکنش عاطفی طبیعی است. برای داشتن احساسات ناخوشایند، احساس گناه نکنید و به خود، سخت نگیرید. خشم و سایر احساسات، بد نیستند. بااین‌حال، ممکن است در عصبانیت خود غرق شوید و بخواهید آن را به روش‌های سالم‌تری، ابراز کنید.
مدارا با ابهام
بسیاری از افراد مبتلا به سرطان، ممکن است در مورد آینده، احساس عدم اطمینان داشته باشند. پس از تشخیص سرطان، ممکن است احساس کنید که امنیت زندگی شما کمتر از گذشته است. هنگامی که چنین احساسی دارید، درخواست حمایت بسیار مهم است. بیماران تازه تشخیص‌داده‌شده و همچنین بهبودیافتگان نگرانی‌های مشترکی دارند. با تیم مراقبت‌های سلامتی خود در مورد منابع موجود حمایتی در این شرایط، صحبت کنید.
خودانگاره و سرطان
خودانگاره بدان معنا است که شما در مورد خود چگونه فکر می‌کنید یا خود را چگونه می‌بینید. تغییرات فیزیکی و عاطفی ناشی از سرطان، می‌تواند خودانگاره شما را، تغییر دهد. خودانگاره، ممکن است ارتباط نزدیکی با تصویر بدنی شما داشته باشد. این ارتباط بدین معناست که بدن خود را چگونه می‌بینید و نسبت به آن، چه احساسی دارید. برخی تغییرات در احساس شما نسبت به خودانگاره‌تان، ممکن است مثبت و برخی دیگر، ممکن است احساساتی منفی باشند.