ایمونوتراپی برای سرطان آندومتر
زمان تقریبی مطالعه
۱ دقیقه
فهرست مطالب در این مقاله
ایمونوتراپی برای سرطان آندومتر
ایمونوتراپی درمان با داروهایی است که به سیستم ایمنی بدن فرد کمک می‌کند تا سلول‌های سرطانی را بهتر تشخیص دهد و از بین ببرد.
مهارکننده‌های ایست بازرسی ایمنی
بخش مهمی از سیستم ایمنی، توانایی آن در جلوگیری از حمله به سلول‌های طبیعی بدن است. برای انجام این کار، از پروتئین‌های «نقطه بازرسی» روی سلول‌های ایمنی استفاده می‌کند که مانند سوئیچ‌هایی عمل می‌کنند که برای شروع پاسخ ایمنی باید روشن (خاموش شوند). سلول‌های سرطانی گاهی اوقات از این نقاط بازرسی برای جلوگیری از حمله سیستم ایمنی استفاده می‌کنند.
داروهایی که این نقاط بازرسی را هدف قرار می‌دهند (به نام مهارکننده‌های ایست بازرسی ایمنی) می‌توانند برای درمان برخی از سرطان‌های آندومتر استفاده شوند.
مهارکننده‌های PD-1
پمبرولیزوماب (کیترودا) و دوستارلیماب (جمپرلی) داروهایی هستند که PD-1، پروتئینی روی سلول‌های سیستم ایمنی به نام سلول‌های T را هدف قرار می‌دهند. PD-1 به طور معمول به جلوگیری از حمله سلول‌های T به سایر سلول‌های بدن (از جمله برخی از سلول‌های سرطانی) کمک می‌کند. این داروها با مسدود کردن PD-1، پاسخ ایمنی در برابر سلول‌های سرطانی را تقویت می‌کنند. این می‌تواند برخی از تومورها را کوچک کند یا رشد آنها را کند کند.
پمبرولیزوماب می‌تواند به‌تنهایی برای درمان سرطان‌های پیشرفته آندومتر استفاده شود، معمولاً پس از آزمایش سایر درمان‌ها، اگر جراحی یا پرتودرمانی گزینه‌های مناسبی نباشند، و اگر سلول‌های سرطانی دارای یکی از موارد زیر باشند:
- سطح بالایی از ناپایداری ریز ماهواره (MSI-H) یا نقص در ژن تعمیر عدم تطابق (dMMR)
- بار جهشی تومور بالا (TMB-H)، به این معنی که سلول‌ها دارای جهش‌های ژنی زیادی هستند
سلول‌های تومور را می‌توان برای این تغییرات آزمایش کرد.
پمبرولیزوماب همچنین می‌تواند همراه با داروی مورد نظر استفاده شود لنواتینیب (Lenvima) برای درمان سرطان‌های پیشرفته آندومتر که کمبود MMR (dMMR) یا MSI بالا (MSI-H) ندارند، معمولاً پس از حداقل یک درمان دارویی دیگر امتحان شده است.
این دارو به صورت انفوزیون داخل وریدی (IV) معمولاً هر ۳ یا ۶ هفته یکبار تجویز می‌شود.
Dostarlimab را می‌توان برای درمان سرطان پیشرفته یا عودکننده آندومتر استفاده کرد:
- همراه با شیمی‌درمانی به‌عنوان اولین درمان (و سپس به‌خودی‌خود)، اگر سلول‌های سرطانی نقصی در ژن ترمیم ناهماهنگی (dMMR) یا سطح بالایی از ناپایداری ریز ماهواره (MSI-H) داشته باشند.
- به‌خودی‌خود، پس از آزمایش شیمی‌درمانی (و اگر جراحی و پرتودرمانی گزینه‌های خوبی نباشند)، اگر سلول‌های سرطانی نقصی در ژن ترمیم ناهماهنگی (dMMR) داشته باشند.
سلول‌های تومور را می‌توان برای این تغییرات آزمایش کرد.
این دارو به صورت انفوزیون داخل وریدی (IV) معمولاً ابتدا هر ۳ هفته یکبار و سپس هر ۶ هفته یکبار تجویز می‌شود.
عوارض جانبی احتمالی
عوارض جانبی این داروها می‌تواند شامل موارد زیر باشد:
- احساس خستگی یا ضعف
- تب
- سرفه
- حالت تهوع
- خارش
- بثورات پوستی
- از دست دادن اشتها
- درد عضلانی یا مفصلی
- تنگی نفس
- یبوست یا اسهال
سایر عوارض جانبی جدی‌تر کمتر رخ می‌دهد. این موارد می‌تواند شامل موارد زیر باشد:
واکنش‌های انفوزیون: برخی از افراد ممکن است در حین مصرف یکی از این داروها، واکنش انفوزیون داشته باشند. این مانند یک واکنش آلرژیک است و می‌تواند شامل تب، لرز، برافروختگی صورت، بثورات پوستی، خارش پوست، احساس سرگیجه، خس‌خس سینه و مشکل در تنفس باشد. مهم است که در صورت داشتن هر یک از این علائم در حین مصرف یکی از این داروها، فوراً به پزشک یا پرستار خود اطلاع دهید.
واکنش‌های خودایمنی: این داروها اساساً با حذف یکی از محافظ‌های سیستم ایمنی بدن عمل می‌کنند. گاهی اوقات این امر باعث می‌شود که سیستم ایمنی بدن به سایر قسمت‌های بدن حمله کند که می‌تواند باعث مشکلات جدی یا حتی تهدیدکننده زندگی در ریه‌ها، روده‌ها، کبد، غدد هورمون ساز، کلیه‌ها، پوست یا سایر اندام‌ها شود.
بسیار مهم است که هرگونه عوارض جانبی جدید را فوراً به تیم مراقبت‌های سلامتی خود گزارش دهید. اگر یک عارضه جانبی جدی دارید، ممکن است لازم باشد درمان قطع شود و ممکن است دوزهای بالایی از کورتیکواستروئیدها برای سرکوب سیستم ایمنی به شما داده شود.
مدارا با ابهام
بسیاری از افراد مبتلا به سرطان، ممکن است در مورد آینده، احساس عدم اطمینان داشته باشند. پس از تشخیص سرطان، ممکن است احساس کنید که امنیت زندگی شما کمتر از گذشته است. هنگامی که چنین احساسی دارید، درخواست حمایت بسیار مهم است. بیماران تازه تشخیص‌داده‌شده و همچنین بهبودیافتگان نگرانی‌های مشترکی دارند. با تیم مراقبت‌های سلامتی خود در مورد منابع موجود حمایتی در این شرایط، صحبت کنید.
خودانگاره و سرطان
خودانگاره بدان معنا است که شما در مورد خود چگونه فکر می‌کنید یا خود را چگونه می‌بینید. تغییرات فیزیکی و عاطفی ناشی از سرطان، می‌تواند خودانگاره شما را، تغییر دهد. خودانگاره، ممکن است ارتباط نزدیکی با تصویر بدنی شما داشته باشد. این ارتباط بدین معناست که بدن خود را چگونه می‌بینید و نسبت به آن، چه احساسی دارید. برخی تغییرات در احساس شما نسبت به خودانگاره‌تان، ممکن است مثبت و برخی دیگر، ممکن است احساساتی منفی باشند.