آیا این ماده سرطان‌زاست؟
زمان تقریبی مطالعه
۱۲ دقیقه
فهرست مطالب در این مقاله
سرطان‌زا چیست؟
مواد و تماس‌هایی که می‌توانند منجر به سرطان شوند، سرطان‌زا نامیده می‌شوند. به‌طور کلی، انجمن بالینی سرطان آمریکا تعیین نمی‌کند که آیا چیزی باعث سرطان می‌شود یا خیر (یعنی اگر سرطان‌زا باشد) و در این مورد از سازمان‌های معتبر دیگر کمک می‌گیریم. هنگامی که یک ماده یا مواجهه برچسب سرطان‌زا می‌گیرد، به این معنی است که توسط محققان به‌طور گسترده مورد مطالعه قرار گرفته است و یک یا چند آژانس شواهد را ارزیابی کرده و آن را عامل سرطان تشخیص داده‌اند.
سرطان‌زایی
سرطان نتیجه تغییرات در DNA سلول است (تغییرات در “طرح ژنتیکی” آن). برخی از این تغییرات ممکن است از والدین ما به ارث رسیده باشد. برخی دیگر ممکن است در اثر مواجهه‌های بیرونی ایجاد شوند که اغلب به‌عنوان عوامل محیطی شناخته می‌شوند. عوامل محیطی می‌توانند طیف وسیعی از مواجهه‌ها را شامل شوند، مانند:
- عوامل سبک زندگی (تغذیه، مصرف دخانیات و الکل، کم‌تحرکی و…)
- مواجهه طبیعی (اشعه ماورای بنفش، گاز رادون، عوامل عفونی و غیره)
- درمان‌های پزشکی (پرتوها و داروها از جمله شیمی‌درمانی، داروهای هورمونی، داروهای سرکوب‌کننده سیستم ایمنی و غیره)
- مواجهه در محل کار
- مواجهه‌های خانگی
- آلودگی
برخی از مواد سرطان‌زا با تغییر DNA سلول باعث سرطان می‌شوند. برخی دیگر مستقیماً روی DNA تأثیر نمی‌گذارند، اما از راه‌های دیگر منجر به سرطان می‌شوند. به‌عنوان مثال، آنها ممکن است باعث شوند سلول‌ها با سرعتی سریع‌تر از حد طبیعی تقسیم شوند که می‌تواند شانس ایجاد تغییرات DNA را افزایش دهد.
مواد سرطان‌زا در همه موارد و همیشه باعث سرطان نمی‌شوند. برخی به وضوح خطر ابتلا به یک یا چند نوع سرطان را در فرد افزایش می‌دهند. اما حتی قوی‌ترین مواد سرطان‌زا نیز خطر ابتلا به انواع سرطان‌ها را افزایش نمی‌دهند.
موادی که به‌عنوان سرطان‌زا برچسب‌گذاری شده‌اند، می‌توانند سطوح مختلفی از پتانسیل ایجاد سرطان داشته باشند. برخی ممکن است خطر سرطان را تنها پس از مواجهه کوتاه‌مدت افزایش دهند، اما برخی دیگر ممکن است تنها پس از قرارگرفتن در معرض طولانی‌مدت و سطوح بالا باعث سرطان شوند و برای هر فرد خاصی، خطر ابتلا به سرطان به عوامل زیادی بستگی دارد، از جمله نحوه مواجهه آنها با یک ماده سرطان‌زا، طول و شدت مواجهه و ساختار ژنتیکی فرد.
چگونه محققان تشخیص می‌دهند که آیا ماده‌ای سرطان‌زا است؟
آزمایش تشخیص آنکه ماده‌ای می‌تواند باعث سرطان شود، اغلب دشوار است. این اخلاقی نیست که یک ماده را با قرار دادن افراد در معرض آن آزمایش کنیم و ببینیم که آیا آنها در اثر آن ماده سرطان می‌گیرند یا خیر. در عوض، دانشمندان باید از انواع دیگر آزمایش‌ها، مانند تست‌های آزمایشگاهی روی کشت‌های سلولی و حیوانات، یا مطالعات اپیدمیولوژیک که به جمعیت‌های انسانی می‌پردازد، استفاده کنند. این نوع آزمون‌ها ممکن است همیشه پاسخ‌های واضحی ارائه نکنند.
تصمیم‌گیری در انتخاب مواد برای آزمایش
مواد بسیار زیادی (اعم از طبیعی و مصنوعی) برای آزمایش وجود دارد، بنابراین دانشمندان از آنچه قبلاً در مورد ساختارهای شیمیایی، نتایج حاصل از انواع دیگر تست‌های آزمایشگاهی، میزان مواجهه انسان و سایر عوامل شناخته شده برای انتخاب مواد شیمیایی برای آزمایش استفاده می‌کنند. به‌عنوان مثال، آنها اغلب می‌توانند با مقایسه آن ماده با مواد شیمیایی مشابهی که قبلاً مورد مطالعه قرار گرفته‌اند، در مورد اینکه آیا یک ماده ممکن است مشکلی ایجاد کند، ایده بگیرند.
آنچه مطالعات آزمایشگاهی می‌تواند نشان دهد
دانشمندان بسیاری از داده‌های خود را در مورد اینکه آیا ماده‌ای ممکن است باعث سرطان شود از مطالعات آزمایشگاهی کشت سلولی و حیوانات به دست می‌آورند.
مطالعات آزمایشگاهی به تنهایی نمی‌توانند همیشه پیش‌بینی کنند که آیا یک ماده باعث ایجاد سرطان در افراد می‌شود یا خیر. بااین‌حال، تقریباً همه مواد سرطان‌زا ابتدا روی حیوانات آزمایشگاهی آزمایش می‌شوند تا مشخص شود که باعث سرطان می‌شوند و بعداً مشخص می‌شوند که باعث سرطان در افراد می‌شوند.
بیشتر مطالعات در مورد سرطان‌زاهای بالقوه، حیوانات آزمایشگاهی را در معرض دوزهایی قرار می‌دهند که بسیار بالاتر از مواجهه معمول انسان است و به این دلیل است که خطر سرطان در گروه‌های نسبتاً کوچکی از حیوانات قابل تشخیص است. همیشه مشخص نیست که آیا نتایج مطالعات حیوانی برای افرادی که معمولاً در معرض یک ماده قرار می‌گیرند یکسان است یا خیر. به‌عنوان مثال، اثرات مشاهده شده در مطالعات آزمایشگاهی با دوزهای بسیار بالا از یک ماده ممکن است در دوزهای بسیار پایین‌تر یکسان نباشد، یا اثرات یک ماده در هنگام استنشاق ممکن است مانند استفاده از آن روی پوست نباشد. همچنین، بدن حیوانات آزمایشگاهی و انسان همیشه مواد را به یک شکل پردازش نمی‌کند.
اما به دلایل ایمنی، معمولاً فرض بر این است که قرارگرفتن در معرض دوزهای بالاتر در حیوانات باعث ایجاد سرطان در افراد نیز می‌شود. همیشه نمی‌توان دانست که دوز مواجهه چگونه بر خطر تأثیر می‌گذارد، اما برای اهداف بهداشت عمومی منطقی است که فرض کنیم کاهش قرار گرفتن در معرض این مواد، باعث کاهش خطر می‌شود.
آنچه که مطالعات اپیدمیولوژی (مطالعات روی افراد) می‌تواند نشان دهد
دانشمندان بسیاری از داده‌های خود را در مورد اینکه آیا ماده‌ای ممکن است باعث سرطان شود از مطالعات آزمایشگاهی کشت سلولی و حیوانات به دست می‌آورند.
مطالعات آزمایشگاهی به تنهایی نمی‌توانند همیشه پیش‌بینی کنند که آیا یک ماده باعث ایجاد سرطان در افراد می‌شود یا خیر. بااین‌حال، تقریباً همه مواد سرطان‌زا ابتدا روی حیوانات آزمایشگاهی آزمایش می‌شوند تا مشخص شود که باعث سرطان می‌شوند و بعداً مشخص می‌شوند که باعث سرطان در افراد می‌شوند.
یکی دیگر از راه‌های مهم برای شناسایی عوامل سرطان‌زا از طریق مطالعات اپیدمیولوژیک است که گروه‌های مختلف مردم را بررسی می‌کند تا مشخص شود کدام عوامل ممکن است با سرطان مرتبط باشند. این مطالعات همچنین اطلاعات مفیدی را ارائه می‌دهند، اما محدودیت‌هایی دارند. انسان‌ها در یک محیط کنترل‌شده زندگی نمی‌کنند. افراد در هرزمان در معرض انواع مواد هستند، از جمله موادی که در محل کار، مدرسه یا خانه با آنها مواجه می‌شوند. در غذایی که می‌خورند؛ و در هوایی که نفس می‌کشند. علاوه بر این، این موارد می‌توانند در طول زمان تغییر کنند. این امر می‌تواند تعیین اینکه کدام یک از این عوامل ممکن است با سرطان مرتبط باشد را بسیار سخت کند.
با ترکیب داده‌های هر دو نوع مطالعه، دانشمندان تمام تلاش خود را به کار می‌گیرند تا ارزیابی دقیقی از اینکه آیا چیزی می‌تواند باعث سرطان شود یا خیر انجام دهند.
- وقتی شواهد قطعی باشد، مواجهه یا ماده به‌عنوان یک سرطان‌زا برچسب‌گذاری می‌شود.
- هنگامی که شواهد موجود قانع‌کننده باشد؛ اما به نظر قطعی نباشد، مواجهه یا ماده ممکن است به‌عنوان یک سرطان‌زای احتمالی برچسب‌گذاری شود.
- زمانی که شواهد محدودی وجود داشته باشد که به دور از قطعیت باشد، مواجهه یا ماده ممکن است به‌عنوان یک سرطان‌زا با احتمال کم برچسب‌گذاری شود.
اما در برخی موارد به سادگی اطلاعات کافی برای اطمینان از هر جهت وجود ندارد.
بیشتر مطالعات در مورد سرطان‌زاهای بالقوه، حیوانات آزمایشگاهی را در معرض دوزهایی قرار می‌دهند که بسیار بالاتر از مواجهه معمول انسان است و به این دلیل است که خطر سرطان در گروه‌های نسبتاً کوچکی از حیوانات قابل تشخیص است. همیشه مشخص نیست که آیا نتایج مطالعات حیوانی برای افرادی که معمولاً در معرض یک ماده قرار می‌گیرند یکسان است یا خیر. به‌عنوان مثال، اثرات مشاهده شده در مطالعات آزمایشگاهی با دوزهای بسیار بالا از یک ماده ممکن است در دوزهای بسیار پایین‌تر یکسان نباشد، یا اثرات یک ماده در هنگام استنشاق ممکن است مانند استفاده از آن روی پوست نباشد. همچنین، بدن حیوانات آزمایشگاهی و انسان همیشه مواد را به یک شکل پردازش نمی‌کند.
اما به دلایل ایمنی، معمولاً فرض بر این است که قرار گرفتن در معرض دوزهای بالاتر در حیوانات باعث ایجاد سرطان در افراد نیز می‌شود. همیشه نمی‌توان دانست که دوز مواجهه چگونه بر خطر تأثیر می‌گذارد، اما برای اهداف بهداشت عمومی منطقی است که فرض کنیم کاهش قرار گرفتن در معرض این مواد، باعث کاهش خطر می‌شود.
چه کسی تعیین می‌کند که مواد سرطان‌زا چگونه طبقه‌بندی می‌شوند؟
چندین آژانس ملی و بین‌المللی شواهد موجود را برای تعیین پتانسیل سرطان‌زایی مواد مختلف بررسی می‌کنند.
آژانس بین‌المللی تحقیقات سرطان (IARC)
آژانس بین‌المللی تحقیقات سرطان (IARC) بخشی از سازمان بهداشت جهانی (WHO) است. یکی از اهداف اصلی آن شناسایی علل سرطان است. پرکاربردترین سیستم برای طبقه‌بندی مواد سرطان‌زا از IARC می‌آید. در طول چند دهه گذشته، IARC پتانسیل ایجاد سرطان بیش از ۱۰۰۰ کاندید احتمالی را ارزیابی کرده و آنها را در یکی از گروه‌های زیر قرار داده است:
- گروه ۱: برای انسان سرطان‌زا است
- گروه 2A: احتمالاً برای انسان سرطان‌زا است
- گروه 2B: با احتمال کمتری ممکن است برای انسان سرطان‌زا باشد
- گروه ۳: از نظر سرطان‌زایی در انسان قابل طبقه‌بندی نیست
شاید تعجب‌آور نباشد که براساس سختی آزمایش مواد سرطان‌زای احتمالی، بیشتر آنها به‌عنوان خطر احتمالی، ممکن یا ناشناخته فهرست شده‌اند. فقط کمی بیش از ۱۰۰مورد در گروه ۱ طبقه‌بندی می‌شوند که “سرطان‌زا برای انسان” هستند.
IARC یافته‌های خود را، از جمله شواهد دقیق برای حمایت از آنها، در مجلداتی که به‌عنوان تکنگاری شناخته می‌شوند، منتشر می‌کند. درحالی‌که مواجهه‌های IARC به‌عنوان عوامل سرطان‌زا یا سرطان‌زاهای احتمالی در اینجا فهرست شده است، لیست کامل طبقه‌بندیهای IARC را میتوان به صورت آنلاین در https://monographs.iarc.fr/agents-classified-by-the-iarc/ یافت.
برنامه ملی سم‌شناسی
برنامه ملی سم‌شناسی (NTP) از بخش‌هایی از چندین سازمان دولتی ایالات متحده، از جمله مؤسسه ملی بهداشت (NIH)، مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری (CDC)، و سازمان غذا و دارو (FDA) تشکیل شده است. NTP گزارش خود را در مورد مواد سرطان‌زا (RoC) هر چند سال یکبار به‌روز می‌کند.
گزارش مواد سرطان‌زا ۲ گروه از عوامل را شناسایی می‌کند:
- به‌عنوان مواد سرطان‌زا برای انسان شناخته شده است
- به‌طور منطقی پیش‌بینی می‌شود که برای انسان سرطان‌زا باشد
نسخه فعلی RoC شامل حدود ۲۵۰ ماده و مواجهه است که در اینجا فهرست شده است.
جدیدترین RoC که شامل مشخصات خلاصه‌ای برای هر ماده فهرست شده است، به صورت آنلاین در https://ntp.niehs.nih.gov/pubhealth/roc/index-1.html وجود دارد.
سایر آژانس‌ها و گروه‌ها
سایر آژانس‌های فدرال، مانند آژانس حفاظت از محیط‌زیست (EPA)، مؤسسه ملی ایمنی و بهداشت شغلی CDC (NIOSH)، سازمان غذا و دارو (FDA) و مؤسسه ملی سرطان (NCI) ممکن است در مورد اینکه آیا یک ماده یا مواجهه ممکن است باعث سرطان شود و/یا چه سطوحی از مواجهه این ماده ممکن است قابل قبول در نظر گرفته شود، اظهارنظر کنند.
برخی از سازمان‌های دولتی نیز فهرستی از سرطان‌زاهای شناخته شده یا احتمالی را نگه می‌دارند. به‌عنوان مثال، آژانس حفاظت از محیط‌زیست کالیفرنیا (CalEPA) فهرستی از “مواد شیمیایی شناخته شده در ایالت برای ایجاد سرطان یا سمیت تولیدمثلی” را نگهداری می‌کند. (بیشتر این لیست بر اساس لیست‌های IARC و NTP که در ادامه ذکر شده‌اند است.)
نقش انجمن سرطان آمریکا
انجمن سرطان آمریکا (ACS) به روش‌های بسیاری در ارزیابی اینکه چگونه عوامل محیطی بر احتمال ابتلای فرد به سرطان تأثیر می‌گذارد، کمک می‌کند، از جمله:
- انجام تحقیقات اپیدمیولوژیک در مورد علل سرطان
- تأمین مالی تحقیقات آزمایشگاهی و اپیدمیولوژیک در دانشگاه‌ها و سایر مؤسساتی که علل محیطی سرطان را مطالعه می‌کنند
- حمایت از بهداشت محیط در سطوح محلی، ایالتی و فدرال
- اطلاع‌رسانی به مردم در مورد عوامل محیطی مؤثر بر خطر سرطان و چگونگی کاهش خطر ابتلا به سرطان
در بیشتر موارد، ACS به طور مستقیم ارزیابی نمی‌کند که آیا یک ماده خاص یا قرارگرفتن در معرض آن باعث سرطان می‌شود. در عوض، ACS به سازمان‌های ملی و بین‌المللی مانند NTP و IARC نگاه می‌کند که مأموریت آنها ارزیابی خطرات سرطان محیطی براساس شواهد حاصل از مطالعات آزمایشگاهی و تحقیقات انسانی است.
به دیگران در مورد سرطان خود بگویید
فهمیدن اینکه سرطان دارید می‌تواند برای شما و همچنین دوستان و خانواده‌تان طاقت‌فرسا باشد. مردم اغلب نمی‌دانند چه بگویند. ممکن است احساس غم و ناراحتی کنند و از ناراحت کردن شما بترسند. ممکن است از احتمال از دست دادن شما بترسند. گاهی اوقات مردم راحت‌ترند چیزی نگویند زیرا می‌ترسند حرف اشتباهی بزنند. برخی افراد راحت صحبت می‌کنند، درحالی‌که برخی دیگر ممکن است بیش از حد محتاط شوند یا بیش از حد شاد رفتار کنند.
مراقب سرطان کیست؟
مراقب شخصی است که اغلب به فرد مبتلا به سرطان کمک می‌کند؛ اما برای این کار پولی دریافت نمی‌کند. مراقبین ممکن است شریک زندگی، اعضای خانواده یا دوستان نزدیک باشند. اغلب، آنها برای مراقبت از آنها آموزش ندیده‌اند. بسیاری از اوقات، آنها راه نجات فرد مبتلا به سرطان هستند. ارائه‌دهندگان مراقبت‌های حرفه‌ای برای ارائه مراقبت پول می‌گیرند. آنها تمایل دارند نقش‌های محدودتری داشته باشند و در اینجا به تفصیل مورد بحث قرار نگرفته‌اند.
مکمل‌های غذایی چیستند؟
اصطلاح “مکمل غذایی” به طیف گسترده‌ای از محصولات از جمله ویتامین‌ها و مواد معدنی، گیاهان و سایر مواد گیاهی، اسیدهای آمینه، آنزیم‌ها و غیره اشاره دارد. می‌توانید مکمل‌های غذایی را به اشکال مختلف مانند قرص، صمغ، پودر، مایعات، چای و بارها پیدا کنید.
برخی از نمونه‌های مکمل‌های رایج عبارت‌اند از: آشواگاندا، بربرین، کورستین، شنبلیله، نقره کلوئیدی، ترنجبین و ال تیانین.