سرطان کلیه: تشخیص
زمان تقریبی مطالعه
۷ دقیقه
فهرست مطالب در این مقاله
سرطان کلیه: تشخیص
پزشکان از آزمایش‌های زیادی برای یافتن یا تشخیص سرطان استفاده می‌کنند. آنها همچنین آزمایش‌هایی را انجام می‌دهند تا بفهمند آیا سرطان از جایی که شروع شده است به قسمت دیگری از بدن گسترش یافته است یا خیر. اگر سرطان گسترش یافته باشد، متاستاز نامیده می‌شود. پزشکان همچنین ممکن است آزمایش‌هایی را انجام دهند تا بفهمند کدام درمان می‌تواند بهترین کار را انجام دهد.
برای اکثر انواع سرطان، بیوپسی تنها راه مطمئنی است که پزشک می‌تواند بداند آیا ناحیه‌ای از بدن سرطان دارد یا خیر. در بیوپسی، پزشک نمونه کوچکی از بافت را برای آزمایش در آزمایشگاه می‌گیرد. اگر بیوپسی امکان‌پذیر نباشد، پزشک ممکن است آزمایش‌های دیگری را پیشنهاد کند که به تشخیص کمک می‌کند.
سرطان کلیه چگونه تشخیص داده می‌شود
این بخش گزینه‌های تشخیص سرطان کلیه را توضیح می‌دهد. تمام تس‌‌های ذکر شده در زیر برای هر فرد مورد استفاده قرار نمی‌گیرد. پزشک شما ممکن است این عوامل را هنگام انتخاب یک آزمایش تشخیصی در نظر بگیرد:
نوع سرطان مشکوک
علائم و نشانه‌های شما
سن و سلامت عمومی شما
نتایج آزمایش‌های پزشکی قبلی
علاوه‌بر معاینه فیزیکی، آزمایش‌های زیر ممکن است برای تشخیص سرطان کلیه استفاده شود:
آزمایش خون و ادرار. ممکن است پزشک انجام آزمایش خون را برای بررسی تعداد گلبول‌های قرمز خون توصیه کند. ممکن است آزمایش ادرار برای بررسی خون، باکتری یا سلول‌های سرطانی توصیه شود. این آزمایش‌ها ممکن است نشان دهد که سرطان کلیه وجود دارد، اما نمی‌توان از آنها برای تشخیص قطعی استفاده کرد.
بیوپسی. بیوپسی برداشتن مقدار کمی از بافت برای بررسی زیر میکروسکوپ است. این معمولاً به‌عنوان یک روش سرپایی با استفاده از بی‌حسی موضعی توسط رادیولوژیست مداخله‌ای انجام می‌شود. بیهوشی دارویی است که آگاهی از درد را مسدود می‌کند. آزمایش‌های دیگر می‌توانند نشان دهند که سرطان وجود دارد، اما فقط بیوپسی می‌تواند تشخیص قطعی دهد. سپس یک پاتولوژیست نمونه(ها) را تجزیه و تحلیل می‌کند و یک گزارش آسیب‌شناسی می‌نویسد که نتایج را توصیف می‌کند. این گزارش بخشی دائمی از پرونده پزشکی فرد می‌شود.
گزارش پاتولوژی نوع سلول درگیر در سرطان کلیه را مشخص می‌کند (برای یک فهرست به مقدمه مراجعه کنید)، که در برنامه‌ریزی درمان مهم است. یک انکولوژیست پزشکی باید یک گزارش پاتولوژی داشته باشد قبل از اینکه یک برنامه درمانی سیستمیک با استفاده از دارو برای درمان سرطان کلیه، به‌ویژه بیماری متاستاتیک توصیه کند. سرطان کلیه متاستاتیک سرطانی است که فراتر از کلیه به سایر نقاط بدن گسترش یافته است. درمان سیستمیک شامل استفاده از دارو(هایی) است که کل بدن را تحت‌تأثیر قرار می‌دهد. انکولوژیست‌های پزشکی پزشکانی هستند که سرطان را با استفاده از داروها درمان می‌کنند. در موارد خاص، جراحان ممکن است برای کمک به برنامه‌ریزی درمان، بیوپسی تومور کلیه را درخواست کنند. بااین‌حال، اگر آزمایش‌های تصویربرداری توده‌ای جامد و در حال رشد را نشان دهند، جراحان ممکن است ابتدا تومور را خارج کنند و سپس آسیب‌شناس بعداً نوع و مرحله نهایی تومور را ارائه می‌کند.
از آنجایی که وضعیت هر بیمار متفاوت است، بیمار باید به دقت با پزشک خود در مورد اینکه آیا قبل از درمان نیاز به بیوپسی است یا خیر صحبت کند.
آزمایش بیومارکر تومور. پزشک ممکن است انجام آزمایش‌های آزمایشگاهی روی تومور را برای شناسایی ژن‌ها، پروتئین‌ها و سایر عوامل منحصربه‌فرد تومور توصیه کند. این ممکن است آزمایش مولکولی تومور نیز نامیده شود. نتایج این آزمایشات می‌تواند به تعیین گزینه‌های درمانی شما کمک کند.
تست‌های تصویربرداری
توموگرافی کامپیوتری (CT یا CAT) اسکن. سی‌تی‌اسکن با استفاده از اشعه ایکس از زوایای مختلف از داخل بدن عکس می‌گیرد. یک کامپیوتر این تصاویر را در یک تصویر سه‌بعدی با جزئیات ترکیب می‌کند که هرگونه ناهنجاری یا تومور را نشان می‌دهد. برای اندازه‌گیری اندازه تومور می‌توان از سی‌تی‌اسکن‌استفاده کرد. برای بیمارانی که از نظر توده کلیوی مورد ارزیابی قرار می‌گیرند، ابتدا سی‌تی‌اسکن بدون کنتراست برای ارزیابی انواع اختلالات غیرسرطانی مانند سنگ کلیه یا کیست خونریزی دهنده انجام می‌شود. سپس ماده حاجب تزریق می‌شود. محیط کنتراست یک رنگ مخصوص است که جزئیات بهتری را در تصاویر گرفته شده توسط سی‌تی‌اسکن ارائه می‌دهد. این رنگ در رگ بیمار تزریق می‌شود. کیست‌های کلیوی ماده حاجب را نمی‌گیرند، اما تومورهای کلیوی جذب می‌کنند. علاوه‌بر این، کنتراست به بررسی هرگونه درگیری سرطان در رگ‌های خونی، غدد لنفاوی یا اندام‌های دوردست مانند کبد کمک می‌کند. CT بدون کنتراست نشا‌ن‌دهنده چربی در تومور کلیه نشان می‌دهد که آنژیومیولیپوم خوش‌خیم است (به مقدمه مراجعه کنید)، و ممکن است گزینه‌های درمانی غیرجراحی توصیه شود. اگر بیماران مبتلا به بیماری شدید مزمن کلیوی یا نارسایی کلیه باشند، نمی‌توان از ماده حاجب به‌طور ایمن استفاده کرد. سی‌تی‌اسکن دستگاه ادراری سی‌تی‌اوروگرام نامیده می‌شود. توجه داشته باشید که اسکن PET-CT در کارسینوم سلول کلیوی مفید نیست زیرا کنتراست مورد استفاده در اکثر اسکن‌های PET از طریق کلیه‌ها و مثانه دفع می‌شود که توانایی دیدن تومورهای کلیه را محدود می‌کند.
اشعه ایکس. اشعه ایکس راهی برای ایجاد تصویری از ساختارهای داخل بدن با استفاده از مقدار کمی تابش است.
تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI). MRI از میدان‌های مغناطیسی و نه اشعه ایکس برای تولید تصاویر دقیق از بدن استفاده می‌کند. از MRI می‌توان برای اندازه‌گیری اندازه تومور استفاده کرد. رنگ مخصوصی به نام گادولینیوم قبل از اسکن داده می‌شود تا تصویر واضح‌تری ایجاد شود. این رنگ در رگ بیمار تزریق می‌شود. گادولینیوم نیز توسط سرطان‌ها جذب می‌شود و در تصاویر نهایی با وضوح بیشتری دیده می‌شود.
سیستوسکوپی و نفرویورتروسکوپی. گاهی ممکن است آزمایش‌های خاصی به نام سیستوسکوپی و نفرواورتروسکوپی برای سرطان اوروتلیال دستگاه ادراری فوقانی یا لگن کلیه (به مقدمه مراجعه کنید). آنها اغلب برای کارسینوم سلول کلیوی استفاده نمی‌شوند مگر اینکه تصویربرداری توده یا سنگی را در مثانه پیدا کند. در طی این روش‌ها، بیمار آرام‌بخش می‌شود، درحالی‌که یک لوله کوچک و روشن از طریق حالب به مثانه و به سمت کلیه وارد می‌شود. آرام بخش دادن دارو برای آرام شدن، آرام شدن یا خواب آلودگی بیشتر است. از این روش می‌توان برای به دست آوردن سلول‌های تومور برای بررسی زیر میکروسکوپ، انجام بیوپسی و گاهی برای از بین بردن کامل تومورهای کوچک استفاده کرد.
پس از انجام آزمایش‌های تشخیصی، پزشک نتایج را با شما بررسی خواهد کرد. اگر تشخیص سرطان باشد، این نتایج همچنین به پزشک در توصیف سرطان کمک می‌کند. به این می‌گویند صحنه‌سازی.
مدارا با خشم
پس از تشخیص سرطان، احساس خشم، طبیعی است. این احساس ممکن است در زمان تشخیص، یا در هر زمانی در طول درمان و بهبودیافتگی، ایجاد شود. خشم یک واکنش عاطفی طبیعی است. برای داشتن احساسات ناخوشایند، احساس گناه نکنید و به خود، سخت نگیرید. خشم و سایر احساسات، بد نیستند. بااین‌حال، ممکن است در عصبانیت خود غرق شوید و بخواهید آن را به روش‌های سالم‌تری، ابراز کنید.
مدارا با ابهام
بسیاری از افراد مبتلا به سرطان، ممکن است در مورد آینده، احساس عدم اطمینان داشته باشند. پس از تشخیص سرطان، ممکن است احساس کنید که امنیت زندگی شما کمتر از گذشته است. هنگامی که چنین احساسی دارید، درخواست حمایت بسیار مهم است. بیماران تازه تشخیص‌داده‌شده و همچنین بهبودیافتگان نگرانی‌های مشترکی دارند. با تیم مراقبت‌های سلامتی خود در مورد منابع موجود حمایتی در این شرایط، صحبت کنید.
خودانگاره و سرطان
خودانگاره بدان معنا است که شما در مورد خود چگونه فکر می‌کنید یا خود را چگونه می‌بینید. تغییرات فیزیکی و عاطفی ناشی از سرطان، می‌تواند خودانگاره شما را، تغییر دهد. خودانگاره، ممکن است ارتباط نزدیکی با تصویر بدنی شما داشته باشد. این ارتباط بدین معناست که بدن خود را چگونه می‌بینید و نسبت به آن، چه احساسی دارید. برخی تغییرات در احساس شما نسبت به خودانگاره‌تان، ممکن است مثبت و برخی دیگر، ممکن است احساساتی منفی باشند.