تهوع و استفراغ

اگر در طول مراقبت از سرطان دچار حالت تهوع و استفراغ شدید، پزشک می‌تواند دارویی برای کمک به کاهش علائم شما تجویز کند. همچنین ممکن است پزشک برای جلوگیری از حالت تهوع و استفراغ، دارویی تجویز کند. این نوع داروها «ضد استفراغ» نامیده می‌شوند.

انجمن انکولوژی بالینی آمریکا، بر اساس سطح خطری که یک داروی ضدسرطان خاص باعث تهوع و استفراغ می‌شود، گزینه‌های زیر را توصیه می‌کند:

خطر بالای تهوع و استفراغ. برخی از انواع شیمی‌درمانی اگر بدون داروهای ضد استفراغ انجام شوند، تقریباً همیشه باعث تهوع و استفراغ می‌شوند. گزینه‌های توصیه شده برای جلوگیری از استفراغ از این درمان‌ها در زیر ذکر شده است.

بزرگسالان معمولاً ترکیبی از ۴دارو را برای جلوگیری از استفراغ دریافت می‌کنند:

• آنتاگونیست گیرنده NK1
• آنتاگونیست گیرنده ۵-HT3
• دگزامتازون (موجود به‌عنوان یک داروی ژنریک)
• اولانزاپین (زیپرکسا)

بزرگسالانی که برای پیوند مغز استخوان/ سلول‌های بنیادی تحت شیمی‌درمانی با دوز بالا قرار می‌گیرند، باید ترکیبی از ۳دارو را با گزینه چهارم، اولانزاپین، برای جلوگیری از استفراغ دریافت کنند:

• آنتاگونیست گیرنده NK1

• آنتاگونیست گیرنده ۵-HT3
• دگزامتازون (موجود به‌عنوان یک داروی ژنریک)
• اولانزاپین (زیپرکسا)

کودکان معمولاً ترکیبی از ۲یا ۳ دارو را برای جلوگیری از استفراغ دریافت می‌کنند. اینها ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• آنتاگونیست گیرنده ۵-HT3
• آنتاگونیست گیرنده NK1
• دگزامتازون

خطر متوسط تهوع و استفراغ. بزرگسالان معمولاً ترکیبی از ۲ یا ۳ دارو را برای جلوگیری از استفراغ دریافت می‌کنند:

• آنتاگونیست گیرنده NK1 در موارد خاص
• آنتاگونیست گیرنده ۵-HT3
• دگزامتازون

کودکان معمولاً ترکیبی از ۲ دارو را برای جلوگیری از استفراغ دریافت می‌کنند. اینها ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• آنتاگونیست گیرنده ۵-HT3
• دگزامتازون
• اگر کودک نمی‌تواند دگزامتازون دریافت کند اپرپیتانت یا فوزاپرپیتانت (امند)

خطر کم تهوع و استفراغ. بزرگسالان معمولاً ۱ مورد از موارد زیر را دریافت می‌کنند:

• آنتاگونیست گیرنده ۵-HT3
• دگزامتازون

کودکان معمولاً ۱ مورد از موارد زیر را دریافت می‌کنند:

• اودانسترون (زوفران، زوپلنز)
• گرانیسترون (سانکوزو)

حداقل خطر تهوع و استفراغ. بزرگسالان و کودکان معمولاً زمانی که خطر بسیار کم است، دارو دریافت نمی‌کنند.

هنگامی که سرطان با پرتودرمانی درمان می‌شود، پزشک ممکن است بسته به اینکه در کجای بدن پرتودرمانی را دریافت می‌کنید و میزان احتمال ایجاد حالت تهوع و استفراغ، داروهای مختلفی را تجویز کند. انجمن انکولوژی بالینی آمریکا، گزینه‌های زیر را توصیه می‌کند:

خطر بالای تهوع و استفراغ. پرتودرمانی که برای کل بدن انجام می‌شود، اگر بدون داروهای ضداستفراغ انجام شود، تقریباً همیشه باعث تهوع و استفراغ می‌شود. برای جلوگیری از استفراغ، افراد معمولاً ترکیبی از ۲ دارو را دریافت می‌کنند:

• آنتاگونیست گیرنده ۵-HT3
• دگزامتازون

خطر متوسط تهوع و استفراغ. افرادی که پرتودرمانی با خطر متوسط تهوع و استفراغ دریافت می‌کنند، معمولاً آنتاگونیست گیرنده ۵-HT3 دریافت می‌کنند. این دارو گاهی اوقات با دگزامتازون ترکیب می‌شود.

خطر کم‌تهوع و استفراغ. افرادی که پرتودرمانی دریافت می‌کنند و احتمال کمتری برای ایجاد تهوع و استفراغ دارند، در صورت احساس تهوع یا استفراغ، ممکن است پس از درمان داروهای ضد استفراغ دریافت کنند.

• برای افرادی که تحت پرتودرمانی مغز قرار گرفته‌اند، دگزامتازون به‌طورکلی در صورت ایجاد حالت تهوع یا استفراغ استفاده می‌شود.
• برای کسانی که پرتودرمانی در سروگردن، قفسه سینه یا لگن دریافت کرده‌اند، در صورت بروز تهوع یا استفراغ، آنتاگونیست گیرنده ۵-HT3، دگزامتازون یا آنتاگونیست گیرنده دوپامین گزینه‌های قابل‌استفاده هستند.

حداقل خطر تهوع و استفراغ. در صورت بروز تهوع یا استفراغ، افراد معمولاً آنتاگونیست گیرنده ۵-HT3، دگزامتازون یا آنتاگونیست گیرنده دوپامین دریافت می‌کنند.

افرادی که پرتودرمانی همراه با شیمی‌درمانی دریافت می‌کنند، معمولاً داروهای ضداستفراغ توصیه شده برای شیمی‌درمانی یا درمان هدفمند را نیز دریافت می‌کنند، مگر اینکه پرتودرمانی با خطر بیشتری برای ایجاد تهوع و استفراغ دریافت کنند.