سرطان روده کوچک: گزینه‌های درمانی براساس گسترش تومور
زمان تقریبی مطالعه
۳ دقیقه
فهرست مطالب در این مقاله
سرطان روده کوچک: گزینه‌های درمانی براساس گسترش تومور
درمان سرطان روده کوچک عمدتاً به این بستگی دارد که آیا سرطان را می‌توان به‌طور کامل با جراحی برداشت یا خیر. سرطان‌هایی که می‌توان آنها را به‌طور کامل برداشت، قابل برداشت و سرطان‌هایی که نمی‌توان آنها را برداشت، غیرقابل برداشت می‌نامند.
سرطان‌های قابل جراحی
قابل برداشت با جراحی برای برداشتن سرطان و مقداری از بافت سالم اطراف آن درمان می‌شوند. نوع جراحی به محل سرطان بستگی دارد:
- اگر سرطان در دوازدهه (قسمت اول روده کوچک) باشد، معمولاً یک عمل جراحی گسترده به نام عمل ویپل (پانکراتیکودئودنکتومی) انجام می‌شود.
- اگر سرطان در قسمت دیگری از روده کوچک باشد، احتمال انجام رزکسیون قطعه‌ای (برداشتن بخشی از روده حاوی تومور) بیشتر است.
- اگر سرطان نزدیک انتهای روده کوچک باشد، ممکن است لازم باشد بخشی از روده بزرگ (کولون) نیز برداشته شود.
اگر سرطان از دیواره روده عبور کرده یا به غدد لنفاوی مجاور گسترش یافته باشد، پزشک ممکن است شیمی‌درمانی کمکی (شیمی‌درمانی) یا پرتودرمانی را پس از جراحی توصیه کند تا سلول‌های سرطانی باقی مانده که ممکن است خیلی کوچک باشند اما دیده نشوند، از بین بروند. امید است که این درمان به جلوگیری از بازگشت (عود) سرطان کمک کند. هنوز مشخص نیست که آیا درمان کمکی می‌تواند به افراد مبتلا به سرطان روده کوچک کمک کند تا عمر طولانی‌تری داشته باشند یا خیر.
برخی از پزشکان همچنین در حال بررسی این موضوع هستند که آیا شیمی‌درمانی یا پرتودرمانی قبل از جراحی (که به‌عنوان درمان نئوادجوانت شناخته می‌شود) می‌تواند مفید باشد یا خیر. امید این است که این روش بتواند تومور را کوچک کرده و جراحی را آسان‌تر کند، اما تاکنون مشخص نیست که این درمان چقدر می‌تواند مفید باشد.
سرطان‌های غیرقابل جراحی
سرطان روده کوچک به بافت‌های مجاور رشد کرده باشد یا به سایر اندام‌ها و بافت‌ها گسترش یافته باشد ( یا اگر فرد برای جراحی‌های بزرگ به اندازه کافی سالم نباشد)، ممکن است غیرقابل جراحی باشد.
برخی از افراد مبتلا به سرطان‌های غیرقابل جراحی هنوز هم برای درمان انسداد روده تحت عمل جراحی قرار می‌گیرند. این عمل ممکن است شامل برداشتن بخش بزرگی از تومور یا به نوعی دور زدن تومور باشد. این نوع جراحی تسکینی اغلب می‌تواند به پیشگیری یا تسکین علائمی مانند حالت تهوع، استفراغ و درد شکم کمک کند.
چه جراحی انجام شود و چه نشود، شیمی‌درمانی معمولاً بخشی از درمان است. اگر سرطان در پوشش داخلی شکم باشد، ممکن است شیمی‌درمانی درست بعد از جراحی مستقیماً به داخل فضای شکم تزریق شود (که به عنوان شیمی‌درمانی داخل صفاقی شناخته می‌شود). پرتودرمانی همچنین می‌تواند برای درمان سرطانی که گسترش یافته است، به ویژه به مغز یا استخوان‌ها (مانند ستون فقرات) استفاده شود.
یکی دیگر از گزینه‌های درمانی برای برخی افراد ممکن است ایمونوتراپی باشد که از داروها برای تقویت پاسخ ایمنی بدن در برابر سرطان استفاده می‌کند. برای افرادی که سلول‌های سرطانی آنها تغییرات ژنی خاصی دارند، مانند جهش‌های ژنی ترمیم عدم تطابق (MMR) یا بی‌ثباتی ریزماهواره (MSI)، درمان با داروهایی به نام مهارکننده‌های ایست بازرسی، مانند پمبرولیزوماب (کیترودا)، ممکن است مفید باشد.
از آنجا که هیچ درمان استاندارد پذیرفته‌شده‌ای برای این سرطان‌های پیشرفته وجود ندارد، شرکت در یک کارآزمایی بالینی نیز گزینه خوبی است.
درک گزینه‌های شما و تصمیم‌گیری در مورد درمان
وقتی کسی متوجه می‌شود که سرطان دارد یا سرطانش عود کرده است، خیلی راحت احساس سردرگمی می‌کند. برای بسیاری از افراد، این خبر ممکن است در حالی که هنوز در حال بهبودی از جراحی برای برداشتن یا تشخیص تومور هستند، به آنها برسد. اکنون ممکن است لازم باشد تصمیم بگیرند که چه درمان دیگری را نیز دریافت کنند.
به دیگران در مورد سرطان خود بگویید
فهمیدن اینکه سرطان دارید می‌تواند برای شما و همچنین دوستان و خانواده‌تان طاقت‌فرسا باشد. مردم اغلب نمی‌دانند چه بگویند. ممکن است احساس غم و ناراحتی کنند و از ناراحت کردن شما بترسند. ممکن است از احتمال از دست دادن شما بترسند. گاهی اوقات مردم راحت‌ترند چیزی نگویند زیرا می‌ترسند حرف اشتباهی بزنند. برخی افراد راحت صحبت می‌کنند، درحالی‌که برخی دیگر ممکن است بیش از حد محتاط شوند یا بیش از حد شاد رفتار کنند.
مراقب سرطان کیست؟
مراقب شخصی است که اغلب به فرد مبتلا به سرطان کمک می‌کند؛ اما برای این کار پولی دریافت نمی‌کند. مراقبین ممکن است شریک زندگی، اعضای خانواده یا دوستان نزدیک باشند. اغلب، آنها برای مراقبت از آنها آموزش ندیده‌اند. بسیاری از اوقات، آنها راه نجات فرد مبتلا به سرطان هستند. ارائه‌دهندگان مراقبت‌های حرفه‌ای برای ارائه مراقبت پول می‌گیرند. آنها تمایل دارند نقش‌های محدودتری داشته باشند و در اینجا به تفصیل مورد بحث قرار نگرفته‌اند.