بی‌اختیاری ادرار
زمان تقریبی مطالعه
۹ دقیقه
فهرست مطالب در این مقاله
بی‌اختیاری ادرار
برخی از درمان‌های سرطان و بیماری‌های سرطان می‌توانند کنترل مثانه را دشوار کنند. کنترل دشوار، به این معنی است که ممکن است گاهی اوقات ادرار نشت کند یا نتوانید زمان ادرار را کنترل کنید. اصطلاح پزشکی برای این مشکل بی‌اختیاری ادرار است.
انواع مشکلات کنترل مثانه (بی‌اختیاری)
هرکسی ممکن است مشکلات کنترل مثانه یا بی‌اختیاری داشته باشد. بی‌اختیاری ناشی از سرطان یا درمان سرطان می‌تواند برای مدت کوتاه یا طولانی ادامه داشته باشد و می‌تواند خفیف یا شدید باشد. انواع مختلفی از مشکلات کنترل مثانه وجود دارد.
بی‌اختیاری استرسی. ادرار در حین فعالیت‌هایی مانند سرفه، خنده، عطسه یا ورزش نشت می‌کند.
بی‌اختیاری سرریز. زمانی که مثانه شما پر است ادرار نشت می‌کند.
بی‌اختیاری فوری. شما احساس می‌کنید که باید فوراً به دستشویی بروید و قبل از اینکه بتوانید به دستشویی بروید، ادرار نشت می‌کند.
بی‌اختیاری مداوم. ادرار به طور مداوم نشت می‌کند و شما نمی‌توانید آن را کنترل کنید.
این مشکلات مثانه می‌تواند باعث ایجاد احساس ناراحتی یا خجالت در شما شود. گاهی اوقات افراد به دلیل مشکلات مثانه از فعالیت‌هایی که از آن لذت می‌برند، اجتناب می‌کنند و این موضوع می‌تواند کیفیت زندگی‌شان را تحت‌تأثیر قرار دهد. به همین دلیل، مهم است که به ارائه‌دهنده مراقبت‌های سلامتی خود در مورد تجربیاتتان اطلاع دهید. آنها می‌توانند به شما در درمان بی‌اختیاری کمک کنند. درمان عوارض جانبی بخش مهمی از مراقبت و درمان سرطان شما است که مراقبت تسکینی یا مراقبت حمایتی نامیده می‌شود. با تیم مراقبت‌های سلامتی خود در مورد نحوه درمان یا مدیریت بی‌اختیاری صحبت کنید.
چه چیزی باعث بی‌اختیاری می‌شود؟
مثانه شما اندامی توخالی، شبیه بالون است. برای نگه‌داشتن ادراری که بدن شما تولید می‌کند، منبسط می‌شود. اعصاب این ناحیه به شما می‌گویند که مثانه شما پر است و ماهیچه‌های مثانه به شما کمک می‌کنند تا ادرار را ذخیره و نگه‌دارید تا زمانی که آماده رهاسازی آن شوید. سرطان یا درمان سرطان می‌تواند به اعصاب، ماهیچه‌ها و سایر سیستم‌هایی که به کنترل جریان ادرار کمک می‌کنند، آسیب برساند. علل بی‌اختیاری در طول سرطان عبارت‌اند از:
سرطان در ناحیه لگن. ناحیه لگن شما شامل مثانه و اندام‌های تناسلی است. سرطان‌های این ناحیه عبارت‌اند از:
- سرطان مثانه
- سرطان مجرای ادرار
- سرطان پروستات
- سرطان روده بزرگ
- سرطان‌های زنان، مانند سرطان دهانه رحم و سرطان رحم
سرطان‌های مغز یا نخاع. این سرطان‌ها می‌توانند بر اعصابی که به کنترل مثانه یا عضلات لگن کمک می‌کنند، تأثیر بگذارند.
سرطان ریه یا سرطان مرگ. این سرطان‌ها می‌توانند باعث سرفه شوند که به مثانه فشار وارد می‌کند. این فشار باعث نشت ادرار شما می‌شود.
درمان‌های خاص سرطان. برخی از درمان‌های سرطان می‌توانند خطر بی‌اختیاری ادرار را افزایش دهند. این شامل:
- تابش اشعه به ناحیه لگن می‌تواند مثانه را تحریک کند.
- داروهای سرطان از جمله شیمی‌درمانی می‌تواند باعث آسیب عصبی، استفراغی که بر مثانه فشار وارد می‌کند، تحریک مثانه یا تغییرات هورمونی شود. کاهش برخی از هورمون‌ها می‌تواند بی‌اختیاری را شدیدتر کند.
- جراحی در ناحیه لگن می‌تواند به عضلات یا اعصابی که به کنترل ادرار کمک می‌کنند، آسیب برساند.
- درمان‌هایی که می‌توانند باعث یائسگی زودرس، کاهش سطح هورمون استروژن یا هر دو شوند.
- داروهایی که باعث می‌شوند بدن شما ادرار بیشتری تولید کند یا میزان آب بدن را افزایش دهد، می‌تواند بی‌اختیاری را بدتر کند.
بی‌اختیاری ادرار چگونه تشخیص داده می‌شود؟
اگر مشکلی در کنترل مثانه دارید با تیم مراقبت‌های سلامتی خود صحبت کنید. آنها با شما همکاری خواهند کرد تا دلیل آن را بیابند و ممکن است به شما توصیه کنند که جزئیاتی در مورد شرایط ادرار خود را یادداشت کنید، از جمله زمان ادرارکردن، دفعات ادرارکردن و میزان ترشح مایعات. ارائه‌دهنده مراقبت‌های سلامتی شما ممکن است آزمایش‌های زیر را نیز به شما بدهد:
- آزمایش بر روی نمونه ادرار شما برای بررسی عفونت یا سایر مشکلات.
- آزمایشی که در آن با مثانه پر، تا جایی که می‌توانید سرفه کنید.
- تست‌هایی برای اندازه‌گیری فشار در مثانه شما.
- آزمایش‌هایی برای اندازه‌گیری میزان جریان ادرار شما.
- سونوگرافی، این تصویربرداری، از امواج صوتی برای ایجاد تصویری از مثانه و سایر قسمت‌های بدن که ادرار را کنترل می‌کنند، استفاده می‌کند.
- سیستوسکوپی، این آزمایش از یک لوله کوچک و روشن برای بررسی داخل مثانه استفاده می‌کند.
- عکس‌برداری با اشعه ایکس از مثانه
بی‌اختیاری چگونه درمان می‌شود؟
تیم مراقبت‌های سلامتی شما معمولاً می‌تواند بی‌اختیاری را مدیریت کند. درمان مناسب برای شما بستگی به نوع بی‌اختیاری، علت آن، شدت آن و مدت زمانی است که بی‌اختیاری ادرار را داشته‌اید. ممکن است به بیش از یک نوع درمان در یک زمان نیاز داشته باشید.
آموزش مثانه. تمرین مثانه راهی برای درمان بی‌اختیاری بدون دارو است. ارائه‌دهندگان مراقبت‌های سلامتی، ممکن است قبل از امتحان سایر گزینه‌های درمانی، آموزش مثانه را شروع کنند. تمرین مثانه که گاهی اوقات بازآموزی مثانه نامیده می‌شود، می‌تواند شامل مراحل زیر باشد:
- یادگیری صبرکردن برای ادرارکردن، حتی بعد از اینکه تمایل به ادرار دارید
- رفتن به دستشویی در زمان‌های مشخص
- کنترل میزان و زمان نوشیدن و خوردن
- بیوفیدبک که از یک دستگاه کوچک برای یادگیری کنترل عضلات نگهدارنده ادرار استفاده می‌کند
فیزیوتراپی. کار با فیزیوتراپیست می‌تواند به شما در کنترل مثانه کمک کند. در طول فیزیوتراپی، ممکن است تمرینات کگل را برای کمک به تقویت عضلات نگهدارنده در ادرار انجام دهید. همچنین می‌توان از تحریک الکتریکی برای تقویت عضلات استفاده کرد.
دارو. داروهایی که می‌توانند به کنترل مثانه شما کمک کنند عبارت‌اند از:
- اکسی بوتینین (دیتروپان، دیتروپان XL) یا تولترودین (دترول، دترول LA). این داروها مثانه بیش‌فعال را آرام می‌کنند. مثانه بیش‌فعال زمانی است که شما مجبور هستید به‌دفعات و بلافاصله ادرار کنید که می‌تواند باعث نشت شود.
- دولوکستین (Cymbalta) یا ایمیپرامین (Tofranil). این داروها برای درمان افسردگی استفاده می‌شوند و همچنین می‌توانند به مشکلات مثانه کمک کنند.
- کلاژن یا سم بوتولینوم (بوتاکس، دیسپورت). کلاژن را می‌توان برای ضخیم شدن بخشی از مثانه که اجازه خروج ادرار را می‌دهد، تزریق کرد. تزریق سم بوتولینوم (بوتاکس، دیسپورت) می‌تواند عضلات مثانه را شل کند.
تجهیزات پزشکی. وسایل پزشکی وجود دارد که می‌تواند به مشکلات مثانه کمک کند. یک مثال، پساری است که در واژن برای حمایت از مثانه استفاده می‌شود.
کرم استروژن. یک کرم واژینال با دوز کم استروژن می‌تواند به آسیب‌های ناشی از یائسگی کمک کند.
عمل جراحی. در برخی موارد ممکن است نیاز به جراحی باشد. در حین جراحی، یک بند در اطراف مثانه و مجرای ادرار قرار می‌گیرد تا آنها را بسته نگه دارد. ادرار پس از خروج از مثانه از مجرای ادرار عبور می‌کند.
استفاده از کاتتر. می‌توانید یک لوله کوچک و نازک به نام کاتتر را از طریق مجرای ادرار، داخل مثانه قرار دهید. این می‌تواند به کنترل نشت کمک کند.
چگونه می‌توانم بی‌اختیاری را در خانه مدیریت کنم؟
بی‌اختیاری می‌تواند ناراحت‌کننده و مختل‌کننده باشد و می‌تواند باعث مشکلات خواب، شرمندگی یا عصبانیت شما شود یا به روش‌های دیگر بر زندگی روزمره شما تأثیر بگذارد. علاوه بر همکاری با تیم مراقبت‌های سلامتی خود برای یافتن بهترین درمان، کارهایی وجود دارد که می‌توانید در خانه انجام دهید تا بی‌اختیاری را مدیریت کنید.
- مقدار نوشیدنی خود، به‌خصوص قهوه و الکل را محدود کنید. از غذاهایی که می‌توانند مثانه را تحریک کنند، از جمله محصولات لبنی، مرکبات، شکر، شکلات، نوشابه، چای و سرکه خودداری کنید.
- درست قبل از خواب و هر فعالیت شدید به دستشویی بروید.
- از یک پد جاذب داخل لباس زیر یا لباس زیر یکبار مصرف بی‌اختیاری استفاده کنید.
- وزن سالم را حفظ کنید. وزن اضافی می‌تواند به مثانه و ماهیچه‌هایی که از آن حمایت می‌کنند، فشار وارد کند.
- هر روز به طور منظم به دستشویی بروید. زیاد منتظر نمانید یا رفتن به دستشویی را به تعویق نیندازید.
- ترک سیگار. نیکوتین می‌تواند مثانه را تحریک کند. همچنین می‌تواند باعث سرفه و نشت ادرار شود.
- تمرینات کگل را انجام دهید. از تیم مراقبت‌های سلامتی خود در مورد انجام تمرینات کگل در خانه سؤال کنید. آنها می‌توانند مثانه شما را قوی‌تر کنند. برای انجام تمرینات کگل، ابتدا ماهیچه‌هایی را که برای توقف جریان ادرار استفاده می‌کنید، سفت کنید. سپس، آن عضلات را شل کنید. تمرین را چندین بار تکرار کنید. در طول این تمرین، عضلات شکم، باسن و ران خود را شل کنید.
در نهایت، به یافتن پشتیبانی بپردازید. با تیم مراقبت‌های سلامتی خود صحبت کنید یا به یک گروه پشتیبانی برای افراد مبتلا به مشکلات مثانه بپیوندید. دانستن اینکه افراد دیگر نیز با بی‌اختیاری درگیر هستند، می‌تواند به شما کمک کند احساس بهتری داشته باشید.
سؤالاتی که می‌توانید از تیم مراقبت‌های سلامتی پرسید
- در صورت تجربه بی‌اختیاری با چه کسی تماس بگیرم؟
- آیا مشکلات مثانه با نوع سرطانی که دارم یا درمان سرطانی که دریافت خواهم کرد رایج است؟
- چه درمانی را برای بی‌اختیاری توصیه می‌کنید؟
- برای راحتی بیشتر در خانه چه‌کارهایی انجام دهم؟
درک گزینه‌های شما و تصمیم‌گیری در مورد درمان
وقتی کسی متوجه می‌شود که سرطان دارد یا سرطانش عود کرده است، خیلی راحت احساس سردرگمی می‌کند. برای بسیاری از افراد، این خبر ممکن است در حالی که هنوز در حال بهبودی از جراحی برای برداشتن یا تشخیص تومور هستند، به آنها برسد. اکنون ممکن است لازم باشد تصمیم بگیرند که چه درمان دیگری را نیز دریافت کنند.
به دیگران در مورد سرطان خود بگویید
فهمیدن اینکه سرطان دارید می‌تواند برای شما و همچنین دوستان و خانواده‌تان طاقت‌فرسا باشد. مردم اغلب نمی‌دانند چه بگویند. ممکن است احساس غم و ناراحتی کنند و از ناراحت کردن شما بترسند. ممکن است از احتمال از دست دادن شما بترسند. گاهی اوقات مردم راحت‌ترند چیزی نگویند زیرا می‌ترسند حرف اشتباهی بزنند. برخی افراد راحت صحبت می‌کنند، درحالی‌که برخی دیگر ممکن است بیش از حد محتاط شوند یا بیش از حد شاد رفتار کنند.
مراقب سرطان کیست؟
مراقب شخصی است که اغلب به فرد مبتلا به سرطان کمک می‌کند؛ اما برای این کار پولی دریافت نمی‌کند. مراقبین ممکن است شریک زندگی، اعضای خانواده یا دوستان نزدیک باشند. اغلب، آنها برای مراقبت از آنها آموزش ندیده‌اند. بسیاری از اوقات، آنها راه نجات فرد مبتلا به سرطان هستند. ارائه‌دهندگان مراقبت‌های حرفه‌ای برای ارائه مراقبت پول می‌گیرند. آنها تمایل دارند نقش‌های محدودتری داشته باشند و در اینجا به تفصیل مورد بحث قرار نگرفته‌اند.