اشعه ایکس و سایر تست‌های رادیوگرافی برای سرطان
زمان تقریبی مطالعه
۱۹ دقیقه
فهرست مطالب در این مقاله
اشعه ایکس و سایر تست‌های رادیوگرافی برای سرطان
اشعه ایکس و سایر آزمایش‌های رادیوگرافی (که با نام‌های رادیوگرافی، رونتگنوگرام و مطالعات کنتراست نیز شناخته می‌شوند) به پزشکان کمک می‌کنند تا سرطان را در قسمت‌های مختلف بدن از جمله استخوان‌ها و اندام‌هایی مانند معده و کلیه‌ها جستجو کنند. اشعه ایکس معمولاً سریع و بدون درد است و نیازی به آمادگی خاصی ندارد. مطالعات کنتراست ممکن است نیاز به آمادگی بیشتری از قبل داشته باشند و بسته به نوع ماده حاجب، ممکن است باعث ناراحتی و عوارض جانبی شوند. (برای نام مطالعات کنتراست، به جدول ۱ مراجعه کنید.)
عکس‌برداری با اشعه ایکس چه چیزی را نشان می‌دهد؟
رادیوگرافی‌ها که اغلب به آنها اشعه ایکس گفته می‌شود، تصاویر سایه‌مانندی از استخوان‌ها و اندام‌ها و بافت‌های خاص ایجاد می‌کنند. اشعه ایکس در یافتن مشکلات استخوانی بسیار خوب است. آنها می‌توانند برخی از اندام‌ها و بافت‌های نرم را نشان دهند، اما MRI و سی‌تی‌اسکن اغلب تصاویر بهتری از آنها ارائه می‌دهند. با این حال، اشعه ایکس سریع، آسان برای تهیه و ارزان‌تر از سایر اسکن‌ها است، بنابراین ممکن است برای دریافت سریع اطلاعات مورد استفاده قرار گیرد.
ماموگرافی (عکس‌برداری با اشعه ایکس از سینه) نوعی آزمایش رادیوگرافی است. برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد آنها، به بخش اصول اولیه ماموگرافی مراجعه کنید.
انواع خاصی از آزمایش‌های اشعه ایکس به نام مطالعات کنتراست، از رنگ‌های مبتنی بر ید یا مواد کنتراست، مانند باریم، همراه با اشعه ایکس استفاده می‌کنند تا اندام‌ها در اشعه ایکس نشان داده شوند و تصاویر بهتری گرفته شود. به‌عنوان مثال، یک سری از آزمایش‌های دستگاه گوارش تحتانی (GI) که اغلب به آن آزمایش تنقیه باریم گفته می‌شود، پس از پر شدن روده با سولفات باریم، تصاویر اشعه ایکس می‌گیرد. یک مطالعه کنتراست دیگر، پیلوگرافی داخل وریدی (IVP)، از یک رنگ مخصوص برای بررسی ساختار و عملکرد سیستم ادراری (حالب‌ها، مثانه و کلیه‌ها) استفاده می‌کند. برای مثال‌های بیشتر به جدول ۱ مراجعه کنید.
با توجه به پیشرفت‌های تکنولوژی، بسیاری از مطالعات کنتراست با اسکن‌های دیگری مانند سی‌تی‌اسکن یا ام‌آر‌آی جایگزین می‌شوند. به‌عنوان مثال، در گذشته، آنژیوگرافی اغلب برای کمک به تعیین مرحله یا میزان سرطان استفاده می‌شد، اما اکنون اغلب از سی‌تی‌اسکن و ام‌آر‌آی برای انجام این کار استفاده می‌شود. با این حال، آنژیوگرافی گاهی اوقات برای نشان دادن رگ‌های خونی کنار سرطان استفاده می‌شود تا بتوان جراحی را برای محدود کردن خونریزی برنامه‌ریزی کرد. و آنژیوگرام‌ها ممکن است برای تشخیص بیماری‌های عروق خونی غیر سرطانی استفاده شوند.
اشعه ایکس چگونه کار می‌کند؟
یک لوله مخصوص درون دستگاه اشعه ایکس، پرتو کنترل‌شده‌ای از تابش را ارسال می‌کند. بافت‌های بدن، تابش را به درجات مختلف جذب یا مسدود می‌کنند. بافت‌های متراکم مانند استخوان‌ها، بیشتر تابش را مسدود می‌کنند، اما بافت‌های نرم مانند چربی یا ماهیچه، کمتر آن را مسدود می‌کنند. پس از عبور از بدن، پرتو به یک قطعه فیلم یا یک آشکارساز ویژه برخورد می‌کند. بافت‌هایی که مقادیر زیادی از تابش را مسدود می‌کنند، مانند استخوان، به صورت نواحی سفید روی زمینه سیاه نشان داده می‌شوند. بافت‌های نرم، تابش کمتری را مسدود می‌کنند و به رنگ خاکستری دیده می‌شوند. اندام‌هایی که بیشتر هوا هستند (مانند ریه‌ها) معمولاً سیاه به نظر می‌رسند. تومورها معمولاً متراکم‌تر از بافت اطراف خود هستند، بنابراین اغلب به صورت سایه‌های روشن‌تر خاکستری ظاهر می‌شوند.
مطالعات کنتراست اطلاعاتی را ارائه می‌دهند که اشعه ایکس استاندارد نمی‌تواند. در طول یک مطالعه کنتراست، ماده کنتراستی دریافت می‌کنید که قسمت‌هایی از بدن را مشخص، برجسته یا پر می‌کند تا در عکس‌برداری با اشعه ایکس واضح‌تر نشان داده شوند. ماده کنتراست ممکن است از طریق دهان، به صورت تنقیه، تزریق (وارد کردن در رگ) یا از طریق کاتتر (لوله نازک) که در بافت‌های مختلف بدن قرار می‌گیرد، تجویز شود. این ماده در عکس‌برداری با اشعه ایکس به رنگ سفید روشن دیده می‌شود و قسمت مورد نظر بدن را مشخص می‌کند. برای اکثر این آزمایش‌ها، تصاویر را می‌توان یا روی فیلم اشعه ایکس یا توسط کامپیوتر ثبت کرد.
جدول ۱: مطالعات کنتراست رایج
نام آزمون (ها) | اندام‌های مورد مطالعه | دادن رنگ از طریق |
آنژیوگرافی، رگ‌نگاری، آرتریوگرافی، آرتریوگرام | شریان‌های سراسر بدن، از جمله شریان‌های مغز، ریه‌ها و کلیه‌ها | کاتتر (لوله نازک) در شریان |
پیلوگرافی داخل وریدی (IVP) | دستگاه ادراری (کلیه، حالب، مثانه) | تزریق داخل وریدی (IV) |
سری‌های دستگاه گوارش تحتانی (گوارشی)، تنقیه باریم (BE)، تنقیه باریم با کنتراست دوگانه (DCBE)، تنقیه باریم با کنتراست هوا (ACBE) | کولون، رکتوم | انما |
سری تصاویر دستگاه گوارش فوقانی، بلع باریم، ازوفاگوگرافی، بررسی روده کوچک | مری، معده، روده کوچک | دهان |
ونوگرافی، ونوگرافی | رگ‌های سراسر بدن، اغلب در پا | کاتتر در رگ |
چگونه برای عکس‌برداری با اشعه ایکس آماده شوم؟
به غیر از خارج کردن اشیاء فلزی که ممکن است در تصویر اختلال ایجاد کنند، هیچ آمادگی خاصی قبل از انجام رادیوگرافی استاندارد لازم نیست.
آمادگی برای آزمایش کنتراست به نوع آزمایش بستگی دارد. ممکن است از شما خواسته شود که قبل از آزمایش چیزی نخورید یا به روش‌های دیگری آماده شوید (به بخش بعدی مراجعه کنید). مرکز رادیولوژی دستورالعمل‌هایی به شما خواهد داد. ابتدا با آنها مشورت کنید. ارائه‌دهنده خدمات درمانی شما نیز ممکن است دستورالعمل‌هایی به شما بدهد.
همیشه حتماً به پزشک خود اطلاع دهید که آیا به ید حساسیت دارید یا در گذشته با مواد حاجب مشکل داشته‌اید.
گرفتن عکس رادیولوژی (اشعه ایکس) چگونه است؟
اشعه ایکس استاندارد
معمولاً تصاویر اشعه ایکس توسط یک تکنسین اشعه ایکس گرفته می‌شود. شما برای قرار گرفتن قسمتی از بدن که قرار است با اشعه ایکس عکس‌برداری شود، لباس‌هایتان را درمی‌آورید. باید جواهرات یا سایر اشیایی را که ممکن است در تصویر اختلال ایجاد کنند، درآورید. ممکن است به شما یک روپوش یا پارچه داده شود. از شما خواسته می‌شود که بنشینید، بایستید یا دراز بکشید، بسته به اینکه کدام قسمت از بدن قرار است با اشعه ایکس عکس‌برداری شود. بدن شما روی یک جعبه یا میز صاف که فیلم اشعه ایکس روی آن قرار دارد، قرار می‌گیرد. سپس تکنسین دستگاه را حرکت می‌دهد تا پرتو تابش را به ناحیه مناسب هدایت کند.
ممکن است محافظ‌های مخصوصی روی قسمت‌هایی از بدن شما که نزدیک ناحیه‌ی مورد نظر برای اشعه ایکس هستند، قرار داده شود تا در معرض تابش قرار نگیرند. معمولاً تکنسین اتاق را ترک می‌کند تا دستگاه را از راه دور کنترل کند. اما آنها می‌توانند همیشه صدای شما را بشنوند و ببینند. قرار گرفتن شما در معرض اشعه ایکس بسیار کوتاه است – معمولاً کمتر از یک ثانیه. ممکن است هنگام کار دستگاه، صداهای وزوز یا کلیک بشنوید.
برای عکس‌برداری با اشعه ایکس از قفسه سینه، اغلب دو نما گرفته می‌شود. ابتدا، شما در حالی که قفسه سینه‌تان به فیلم عکس‌برداری چسبیده است، می‌ایستید و تصویر از پشت گرفته می‌شود. بازوهایتان در کنار بدن قرار دارند. سپس اغلب یک نمای جانبی در حالی که بازوهایتان بالای سرتان یا در مقابلتان قرار دارند، گرفته می‌شود. تکنسین به شما خواهد گفت که چه زمانی نفس عمیق بکشید و بی‌حرکت بمانید. برای عکس‌برداری با اشعه ایکس از قفسه سینه در افرادی که نمی‌توانند بایستند، فیلم زیر آنها قرار می‌گیرد و تصویر از جلو گرفته می‌شود.
در طول رادیوگرافی شکم، شما روی یک میز دراز می‌کشید. اگر به بیش از یک نما نیاز باشد، ممکن است از شما خواسته شود که موقعیت خود را تغییر دهید یا بنشینید. در حالی که تصویر به سرعت گرفته می‌شود، باید نفس خود را حبس کنید و بی‌حرکت دراز بکشید.
بعد از عکس‌برداری با اشعه ایکس، تکنسین به اتاق برمی‌گردد تا دستگاه را از سر راه بردارد، هرگونه محافظ را بردارد، فیلم را جمع کند و به شما کمک کند تا به رخت‌کن برگردید تا بتوانید لباس بپوشید.
مطالعات کنتراست
آنژیوگرافی: از شما خواسته می‌شود که قبل از این آزمایش چیزی نخورید. در بیشتر موارد، قبل از شروع آزمایش به شما دارو داده می‌شود تا آرام شوید. شما روی میز دراز می‌کشید و پوست روی محل تزریق تمیز و بی‌حس می‌شود. یک برش کوچک ایجاد می‌شود تا کاتتر (لوله پلاستیکی نازک) وارد رگ خونی (معمولاً شریان بالای ران) شود و تا رسیدن به ناحیه مورد مطالعه، به داخل آن برود. سپس رنگ کنتراست وارد می‌شود و یک سری تصاویر اشعه ایکس گرفته می‌شود تا نحوه جریان رنگ در رگ‌های خونی بررسی شود. پس از آن، کاتتر خارج می‌شود.
ممکن است برای مدتی فشار محکمی روی محل کاتتر لازم باشد تا مطمئن شوید خونریزی نمی‌کند. همچنین باید تا چند ساعت دراز بکشید و پای خود را بی‌حرکت نگه دارید. این کار به جلوگیری از خونریزی در محل کاتتر نیز کمک می‌کند.
انواع دیگر آنژیوگرافی: پیشرفت‌های فناوری منجر به ایجاد اشکال دیگری از آنژیوگرافی شده است که زمان کمتری می‌برند و خطرات کمتری نسبت به آنژیوگرافی با اشعه ایکس دارند. سی‌تی آنژیوگرافی با استفاده از یک اسکنر سی‌تی به جای دستگاه اشعه ایکس استاندارد، از رگ‌های خونی عکس می‌گیرد. به جای قرار دادن کاتتر در رگ خونی اصلی، می‌توان رنگ کنتراست را در یک رگ کوچک در بازو قرار داد. آنژیوگرافی رزونانس مغناطیسی (MRA) یک مطالعه MRI از رگ‌های خونی است. این روش ممکن است با یا بدون رنگ کنتراست انجام شود و همچنین سریع‌تر از آنژیوگرافی با اشعه ایکس استاندارد است.
پیلوگرافی داخل وریدی (IVP): احتمالاً از شما خواسته می‌شود که حدود ۱۲ ساعت قبل از این آزمایش چیزی نخورید و ننوشید و باید ملین مصرف کنید تا روده خود را تمیز کنید. برای خود آزمایش، روی میز دراز می‌کشید تا یک سری عکس‌برداری با اشعه ایکس انجام شود. سپس رنگ کنتراست به داخل ورید بازوی شما فرستاده می‌شود. کلیه‌های شما رنگ را از جریان خون خارج می‌کنند و به دستگاه ادراری می‌روند. در طول ۳۰ دقیقه بعدی، یک سری عکس‌برداری با اشعه ایکس دیگر انجام می‌شود تا از رنگ در حین حرکت از کلیه‌ها و خروج از بدن شما عکس گرفته شود. ممکن است برای واضح‌تر شدن تصویر، به شکم فشار وارد شود. پس از رسیدن رنگ به مثانه، از شما خواسته می‌شود که ادرار کنید تا عکس‌برداری دیگری با اشعه ایکس انجام شود.
سری آزمایش‌های دستگاه گوارش تحتانی (تنقیه باریم): ممکن است رژیم غذایی شما برای چند روز قبل از این آزمایش محدود شود. از ملین‌ها و/یا تنقیه برای تمیز کردن روده بزرگ استفاده می‌شود. برای آزمایش، دراز می‌کشید و به یک میز بسته می‌شوید. یک سری عکس‌برداری با اشعه ایکس انجام می‌شود. سپس باریم مایع از طریق یک لوله کوچک و نرم که در رکتوم شما قرار می‌گیرد، وارد روده شما می‌شود. مایع خنک به نظر می‌رسد. سپس در حالی که میز شما را در موقعیت‌های مختلف قرار می‌دهد، تصاویر بیشتری گرفته می‌شود. این کار به حرکت باریم در روده شما کمک می‌کند تا در عکس‌های اشعه ایکس دیده شوند. هنگام گرفتن هر تصویر، باید بی‌حرکت دراز بکشید و نفس خود را حبس کنید.
بعد از آزمایش، می‌توانید برای دفع محلول باریم از روده‌هایتان به توالت بروید. (ممکن است چند روز طول بکشد تا تمام آن خارج شود. مدفوع شما ممکن است در این مدت خشک‌تر، سفت‌تر و روشن‌تر باشد.)
برای گرفتن تصاویر واضح‌تر، اغلب یک آزمایش «کنتراست دوگانه» انجام می‌شود. در این آزمایش از مقدار کمتری مایع باریم غلیظ‌تر استفاده می‌شود. پس از ورود باریم، هوا به روده شما وارد می‌شود. این می‌تواند باعث احساس پری و ناراحتی، همراه با نیاز فوری به تخلیه روده شود.
سری آزمایش‌های دستگاه گوارش فوقانی: احتمالاً از شما خواسته می‌شود که ۸ تا ۱۲ ساعت قبل از این آزمایش چیزی نخورید و ننوشید. دراز می‌کشید و به یک میز شیب‌دار بسته می‌شوید در حالی که یک سری عکس‌های اشعه ایکس گرفته می‌شود، در حالی که باریم مری و معده شما را می‌پوشاند. در طول آزمایش باید چند بار مخلوط باریم را ببلعید. (در برخی موارد، از موادی غیر از باریم استفاده می‌شود.) همچنین ممکن است از شما خواسته شود که کریستال‌های جوش‌شیرین را ببلعید تا در معده شما گاز ایجاد شود.
گاهی اوقات چند ساعت بعد تصاویر بیشتری گرفته می‌شود تا روده کوچک نشان داده شود (حرکت باریم از معده به روده کوچک زمان می‌برد). به این کار، بررسی روده کوچک می‌گویند.
بعد از آزمایش ممکن است برای تسریع دفع باریوم از بدن، به شما ملین داده شود. با این حال، ممکن است چند روز طول بکشد تا باریوم به طور کامل از بدن خارج شود. مدفوع شما ممکن است در این مدت خشک‌تر، سفت‌تر و روشن‌تر باشد.
ونوگرافی: در حالی که روی میز دراز کشیده‌اید، پوست روی رگ مورد نظر تمیز و بی‌حس می‌شود. این یک رگ کوچک زیر رگی خواهد بود که ممکن است مسدود شده باشد (مانند پا برای رگ پا یا دست برای رگ بازو). سپس یک کاتتر (لوله پلاستیکی نازک) در رگ کوچک قرار داده می‌شود. ممکن است کاتتر به داخل رگ هدایت شود تا به رگ بزرگ‌تری که به رگ مورد نظر نزدیک‌تر است، وارد شود، یا ممکن است از یک شریان‌بند استفاده شود تا رنگ به رگ‌های عمیق‌تر جریان یابد. رنگ کنتراست وارد رگ‌ها می‌شود تا رگ‌ها در عکس‌برداری با اشعه ایکس دیده شوند و مجموعه‌ای از تصاویر با اشعه ایکس گرفته می‌شود.
ممکن است مایعات اضافی از طریق کاتتر داده شود تا به شستشوی رنگ از بدن شما کمک کند. پس از آن، کاتتر خارج می‌شود. ممکن است برای مدتی فشار محکمی روی محل لازم باشد تا مطمئن شوید که خونریزی نمی‌کند.
عکس‌برداری با اشعه ایکس چقدر طول می‌کشد؟
- عکس‌برداری استاندارد با اشعه ایکس: حدود ۵ تا ۱۰ دقیقه
- آنژیوگرافی: ۱ تا ۳ ساعت
- پیلوگرافی داخل وریدی: حدود ۱ ساعت
- سری تمرینات دستگاه گوارش تحتانی: ۳۰ تا ۴۵ دقیقه
- سری آزمایش‌های دستگاه گوارش فوقانی: بسته به بخشی از دستگاه گوارش که مورد آزمایش قرار می‌گیرد، ۳۰ دقیقه تا ۶ ساعت
- ونوگرام: ۳۰ تا ۹۰ دقیقه
عوارض و خطرات احتمالی عکس‌برداری با اشعه ایکس چیست؟
عکس‌برداری استاندارد با اشعه ایکس: مشکلات نادر و بسیار بعید هستند.
آنژیوگرافی: ممکن است هنگام تزریق ماده حاجب، احساس گرما یا سوزش داشته باشید. ماده حاجب ممکن است باعث حالت تهوع، استفراغ، گرگرفتگی، خارش یا طعم تلخ یا شور شود. در موارد نادر، افراد می‌توانند واکنش آلرژیک شدیدی به ماده حاجب داشته باشند که بر تنفس و فشار خون آنها تأثیر می‌گذارد. ماده حاجب همچنین می‌تواند باعث مشکلات کلیوی شود. این مورد نادر است، اما در افرادی که کلیه‌هایشان از قبل به‌خوبی کار نمی‌کند، شایع‌تر است.
خطر کمی برای تشکیل لخته خون در انتهای کاتتر وجود دارد که می‌تواند رگ خونی را مسدود کند. همچنین خطر کمی برای آسیب به رگ خونی ناشی از کاتتر وجود دارد که می‌تواند منجر به خونریزی داخلی شود. اگر فشار کافی روی محل وارد نشود، ممکن است در محل ورود کاتتر، هماتوم (تجمع زیاد خون در زیر پوست) ایجاد شود. احتمال عفونت در محل ورود کاتتر وجود دارد. (عوارض احتمالی آنژیوگرافی سی‌تی‌اسکن یا ام‌آر‌آی مانند مواردی است که در بخش‌های مربوط به سی‌تی‌اسکن و ام‌آر‌آی توضیح داده شده است).
ممکن است بدن شما به دلیل چند ساعت دراز کشیدن بی‌حرکت روی میز صاف، درد بگیرد.
پیلوگرافی داخل وریدی (IVP): رنگ کنتراست گاهی اوقات باعث می‌شود برخی افراد دچار گرگرفتگی، خارش خفیف یا طعم تلخ یا شور شوند. در موارد نادر، افراد واکنش شدیدی به ماده کنتراست نشان می‌دهند و نیاز به درمان اورژانسی دارند.
سری GI تحتانی (باریم انما): این آزمایش می‌تواند ناراحت‌کننده باشد. برخی از بیماران دچار گرفتگی شکم می‌شوند. بسیاری از بیماران متوجه می‌شوند که این آزمایش باعث خستگی آنها می‌شود. ماده حاجب باریم باعث می‌شود مدفوع شما برای چند روز پس از آزمایش رنگ روشنی داشته باشد و ممکن است باعث یبوست شود. به ندرت، باریم می‌تواند باعث انسداد یا گرفتگی روده‌ها شود.
سری آزمایش‌های دستگاه گوارش فوقانی (بلع باریم): مخلوط باریم غلظتی مانند میلک‌شیک دارد و طعم گچی می‌دهد. بلورهای جوش‌شیرین می‌توانند باعث نفخ، گاز و آروغ زدن شوند. پس از آزمایش، مدفوع شما برای چند روز رنگ روشنی خواهد داشت و ممکن است یبوست داشته باشید. احتمال کمی وجود دارد که باریم باعث انسداد یا گرفتگی روده شود.
ونوگرافی: ممکن است هنگام تزریق ماده حاجب، احساس گرما یا سوزش داشته باشید. ممکن است در طول آزمایش، دست یا پای شما (جایی که کاتتر قرار داده شده است) بی‌حس شود. برخی افراد طعم تلخ یا شور در دهان خود دارند. در موارد نادر، افراد می‌توانند واکنش آلرژیک شدیدی به ماده حاجب داشته باشند که بر تنفس و فشار خون آنها تأثیر می‌گذارد. ماده حاجب همچنین می‌تواند باعث مشکلات کلیوی شود. این مورد نادر است و در افرادی که کلیه‌هایشان از قبل به‌خوبی کار نمی‌کند، شایع‌تر است.
خطر کمی برای تشکیل لخته خون وجود دارد که می‌تواند رگ خونی را مسدود کند. همچنین خطر کمی برای آسیب به رگ خونی ناشی از کاتتر وجود دارد که می‌تواند منجر به خونریزی داخلی شود. ممکن است درد و کبودی وجود داشته باشد و احتمال عفونت در محل ورود کاتتر وجود دارد.
چه چیز دیگری باید در مورد اشعه ایکس بدانم؟
- قبل از انجام هر یک از این آزمایش‌ها، اگر احتمال بارداری یا شیردهی دارید، به پزشک خود اطلاع دهید.
- آزمایش‌های اشعه ایکس بدن را در معرض تابش قرار می‌دهند، اما تجهیزات مدرن اشعه ایکس از مقادیر بسیار کمتری از تابش نسبت به گذشته استفاده می‌کنند. (برای اطلاعات بیشتر در این مورد به «درک خطر تابش ناشی از آزمایش‌های تصویربرداری» مراجعه کنید.)
- یک فناوری جدیدتر به نام رادیولوژی دیجیتال، تصاویر را به جای فیلم، روی صفحه نمایش کامپیوتر تولید می‌کند. اندازه و کنتراست تصاویر را می‌توان به صورت دیجیتالی تنظیم کرد تا خواندن آنها آسان‌تر شود و می‌توان آنها را به کامپیوترهای سایر مطب‌های پزشکی یا بیمارستان‌ها ارسال کرد.
- اگر قرار است آزمایشی انجام دهید که از رنگ کنتراست استفاده می‌کند، در صورت حساسیت به مواد کنتراست، ید یا غذاهای دریایی به پزشک خود اطلاع دهید. این ممکن است شما را در معرض خطر بیشتری برای واکنش قرار دهد.
درک گزینه‌های شما و تصمیم‌گیری در مورد درمان
وقتی کسی متوجه می‌شود که سرطان دارد یا سرطانش عود کرده است، خیلی راحت احساس سردرگمی می‌کند. برای بسیاری از افراد، این خبر ممکن است در حالی که هنوز در حال بهبودی از جراحی برای برداشتن یا تشخیص تومور هستند، به آنها برسد. اکنون ممکن است لازم باشد تصمیم بگیرند که چه درمان دیگری را نیز دریافت کنند.
به دیگران در مورد سرطان خود بگویید
فهمیدن اینکه سرطان دارید می‌تواند برای شما و همچنین دوستان و خانواده‌تان طاقت‌فرسا باشد. مردم اغلب نمی‌دانند چه بگویند. ممکن است احساس غم و ناراحتی کنند و از ناراحت کردن شما بترسند. ممکن است از احتمال از دست دادن شما بترسند. گاهی اوقات مردم راحت‌ترند چیزی نگویند زیرا می‌ترسند حرف اشتباهی بزنند. برخی افراد راحت صحبت می‌کنند، درحالی‌که برخی دیگر ممکن است بیش از حد محتاط شوند یا بیش از حد شاد رفتار کنند.
مراقب سرطان کیست؟
مراقب شخصی است که اغلب به فرد مبتلا به سرطان کمک می‌کند؛ اما برای این کار پولی دریافت نمی‌کند. مراقبین ممکن است شریک زندگی، اعضای خانواده یا دوستان نزدیک باشند. اغلب، آنها برای مراقبت از آنها آموزش ندیده‌اند. بسیاری از اوقات، آنها راه نجات فرد مبتلا به سرطان هستند. ارائه‌دهندگان مراقبت‌های حرفه‌ای برای ارائه مراقبت پول می‌گیرند. آنها تمایل دارند نقش‌های محدودتری داشته باشند و در اینجا به تفصیل مورد بحث قرار نگرفته‌اند.