اسکن استخوان
زمان تقریبی مطالعه
۶ دقیقه
فهرست مطالب در این مقاله
اسکن استخوان-bone scan
اسکن استخوان، آزمایشی است که می‌تواند به پزشکان در تشخیص مشکلات استخوان‌های شما کمک کند. این روش، ابزاری مفید برای یافتن سرطانی است که در استخوان شروع‌شده یا به استخوان گسترش‌یافته است. همچنین می‌تواند به پزشک کمک کند تا اثربخشی درمان را بسنجد.
اسکن استخوان چگونه کار می‌کند؟
اسکن استخوان، نوعی از آزمایش پزشکی هسته‌ای است. بدان معنا که در این روش، از مقدار بسیار کمی ماده رادیواکتیو به نام ردیاب استفاده می‌شود. ردیاب، به داخل ورید تزریق می‌شود. این ماده با مقادیر مختلفی توسط بدن جذب شده و آن مناطق در اسکن برجسته می‌شوند. هنگامی که سلول‌ها و بافت‌ها در حال تغییر هستند، مقدار بیشتری از ماده ردیاب را جذب می‌کنند. افزایش در میزان جذب ماده ردیاب، ممکن است نشان‌دهنده وجود سرطان باشد.
اگر نتیجه‌ی اسکن، هرگونه تغییر یا آسیب به استخوان‌ها را نشان دهد، ممکن است به آزمایش‌های بیشتری نیاز داشته باشید. این آزمایشات ممکن است شامل انواع دیگری از اسکن استخوان باشد. اسکن توموگرافی کامپیوتری (CT) و اسکن توموگرافی انتشار پوزیترون (PET) را می‌توان پس از اسکن استخوان انجام داد. آزمایش‌های بیشتر ممکن است شامل تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI) یا بیوپسی نیز باشد.
چه کسی اسکن استخوان را انجام می‌دهد؟
کارشناس تخصصی پزشکی هسته‌ای آموزش‌دیده و دارای مدرک، آزمایش را انجام می‌دهد. پزشک هسته‌ای، شاخه‌ای از پزشکی است که از ردیاب‌ها برای تشخیص و درمان بیماری استفاده می‌کند. یک رادیولوژیست یا یک پزشک هسته‌ای، بر تکنسین نظارت می‌کند. رادیولوژیست، پزشکی است که از آزمایش‌های تصویربرداری برای تشخیص بیماری استفاده می‌کند. یکی از این پزشکان اسکن شما را بررسی کرده و معنای آن را تعیین می‌کند.
می‌توانید اسکن استخوان را در موارد زیر انجام دهید:
- بخش رادیولوژی یا پزشکی هسته‌ای بیمارستان
- مرکز تصویربرداری سرپایی
آماده‌شدن برای اسکن استخوان
هنگامی که اسکن استخوان خود را برنامه‌ریزی می‌کنید، کارکنان بیمارستان یا مرکز تصویربرداری به شما می‌گویند که چگونه باید آماده شوید. معمولاً قبل از اسکن استخوان به آمادگی خاصی نیاز ندارید، اما مهم است که این موضوع را با محلی که آزمایش را انجام می‌دهید، در میان بگذارید. اگر چیزی در دستورالعمل‌ها نامشخص است، با تیم درمانی خود، صحبت کنید. در اینجا مواردی وجود دارد که می‌توانید انتظار داشته باشید:
تغذیه. شما معمولاً می‌توانید قبل از قرار ملاقات، به طور معمول غذا بخورید و بنوشید.
داروهای مصرفی. در مورد تمام داروهایی که مصرف می‌کنید، از جمله داروهای بدون نسخه (OTC) و مکمل‌ها، به تیم درمانی خود، اطلاع دهید. داروهایی که حاوی باریم یا بیسموت هستند می‌توانند بر نتایج آزمایش تأثیر بگذارند. ممکن است پزشک از شما بخواهد که قبل از اسکن، برخی از داروها را به‌طور موقت مصرف نکنید.
سابقه پزشکی. در صورت داشتن هرگونه حساسیت دارویی یا شرایط پزشکی به کارکنان اطلاع دهید. زنان باید به تیم درمانی، در مورد شیردهی یا بارداری اطلاع دهند.
نوع پوشش. قبل از انجام آزمایش، باید اجسام فلزی مانند جواهرات و اشیاء زینتی را از خود دور کنید. همچنین ممکن است لازم باشد لباس بیمارستان را بپوشید.
بیمه، هزینه‌ها و رضایت. اگر در مورد هزینه‌های اسکن استخوان نگران هستید، قبل از اسکن با شرکت بیمه خود تماس بگیرید. بپرسید که آیا آزمون تحت پوشش است و چه مقدار از هزینه را باید خودتان پرداخت کنید. کارکنان بیمارستان یا مرکز از شما می‌خواهند که هنگام ورود برای اسکن، یک فرم رضایت‌نامه را امضا کنید. این فرم بیان می‌کند که از خطرات و مزایای اسکن، آگاه هستید. این فرم همچنین بیان می‌کند که شما با انجام این اسکن، موافقت می‌کنید. در صورت وجود هرگونه نگرانی، قبل از امضای فرم با پزشک خود صحبت کنید.
در حین اسکن استخوان
ابتدا تکنسین ردیاب را از طریق ورید بازو، به بدن تزریق می‌کند. تزریق ممکن است کمی سوزش داشته باشد. اما حرکت ردیاب را در بدن خود احساس نخواهید کرد. ۱ تا ۴ ساعت طول می‌کشد تا استخوان‌های شما ردیاب را جذب کنند.
درحالی‌که منتظر هستید، چندین لیوان آب می‌نوشید. با ادرار مکرر، مواد رادیواکتیوی که در استخوان‌ها جذب نشده‌اند را از بدن خارج می‌کنید. میزان رادیواکتیویته در بدن، برای نزدیکانتان ایمن است. این مقدار، کمتر از میزان اشعه ایکس معمولی است.
در مرحله بعد، روی تخت به پشت دراز می‌کشید. کارشناس یک دوربین اسکن بزرگ را بالای بدن شما قرار می‌دهد. برای جلوگیری از تار شدن تصاویر، باید ثابت بمانید.
در طول اسکن، دوربین به‌آرامی در اطراف بدن شما حرکت می‌کند و از ردیاب در استخوان‌ها عکس می‌گیرد. ممکن است کارشناس از شما بخواهد در طول اسکن، موقعیت خود را تغییر دهید. این تغییر، به گرفتن عکس از زوایای مختلف کمک می‌کند.
اسکن استخوان‌های کل بدن، حدود ۱ ساعت طول می‌کشد. اسکن دردناک نیست. ممکن است از ماندن طولانی‌مدت در همان وضعیت احساس ناراحتی کنید.
بعد از اسکن استخوان
بعد از اسکن می‌توانید فعالیت‌های عادی را انجام دهید. این فعالیت، شامل رانندگی می‌شود. شما نباید هیچ‌گونه عوارض جانبی، ناشی از ماده ردیاب یا انجام آزمایش، احساس کنید.
ممکن است پزشک از شما بخواهد تا ۱ تا ۲ روز آینده، آب زیادی بنوشید. نوشیدن آب، ماده ردیاب باقی‌مانده در بدن شما را از بین می‌برد. به‌طور معمول، تمام مواد رادیواکتیو پس از ۲ روز، خارج می‌شوند.
اگر درد، قرمزی یا تورم در اطراف محل تزریق روی بازوی خود دارید، فوراً با پزشک تماس بگیرید.
سؤالاتی که باید از تیم درمانی بپرسید
قبل از انجام اسکن استخوان، این سؤالات را بپرسید:
- چه کسی اسکن استخوان را انجام خواهد داد؟
- آیا رادیولوژیست یا پزشک هسته‌ای، دارای گواهینامه است؟
- در طول اسکن استخوان چه اتفاقی خواهد افتاد؟
- اسکن چقدر طول می‌کشد؟ چه مدت باید در بیمارستان/مرکز باشم؟
- خطرات و مزایای انجام اسکن استخوان چیست؟
- نتایج اسکن استخوان چه چیزی را نشان خواهد داد؟
- چه زمانی و چگونه نتایج را دریافت خواهم کرد؟
- چه کسی نتایج را برای من توضیح خواهد داد؟
- اگر اسکن استخوان علائمی از سرطان را پیدا کرد، به چه آزمایش‌های دیگری نیاز دارم؟
منابع مرتبط
علائم استرس مزمن و درمان
استرس مزمن احساس فشار و آشفتگی در یک دوره طولانی است. درحالی‌که استرس گاه‌به‌گاه می‌تواند انرژی و تمرکز مورد نیاز برای دستیابی به اهداف بیشتر را در اختیار شما قرار دهد، استرس مداوم می‌تواند برای سلامتی شما مضر باشد. این به این دلیل است که استرس باعث ترشح هورمون‌هایی به نام کورتیزول و آدرنالین (اپی‌نفرین) می‌شود که عملکرد مغز و بدن شما را تغییر می‌دهد.
شش راه برای کاهش خطر ابتلا به سرطان کولورکتال(روده)
سرطان کولورکتال یکی از شایع‌ترین سرطان‌ها در ایالات متحده است. از هر ۲۵ نفر در ایالات متحده یک نفر در طول زندگی خود به سرطان کولون یا رکتوم مبتلا می‌شود. اما کارهایی وجود دارد که می‌توانید برای کاهش خطر انجام دهید.
در اینجا ۶ راه برای کمک به محافظت از سلامت روده بزرگ ارائه شده است.
خود تنظیمی چیست؟
خودتنظیمی به توانایی کنترل رفتار و مدیریت افکار و احساسات خود به روش‌های مناسب اشاره دارد. به همین دلیل است که شما به مدرسه یا محل کار می‌روید، حتی اگر همیشه آن را دوست نداشته باشید، یا اینکه چرا برای هر وعده غذایی پیتزا نمی‌خورید. خودتنظیمی معمولاً با رشد مغز در سنین ۳ تا ۷ سالگی شروع می‌شود. بااین‌حال، برخی از اختلالات عصبی رشدی مانند اختلال نقص‌توجه بیش‌فعالی (ADHD) می‌تواند منجر به چالش‌هایی در خودتنظیمی شود.