وقتی کسی که می‌شناسید سرطان دارد

هنگام صحبت با کسی که سرطان دارد، مهم‌ترین چیز گوش دادن است. سعی کنید احساسات او را بشنوید و درک کنید. احساسات یا اعمال او را تحقیر، قضاوت یا سعی در تغییر آنها نکنید. به آنها بگویید که هر زمان که بخواهند، آماده صحبت کردن هستید. یا اگر در آن زمان احساس نمی‌کنند که می‌خواهند صحبت کنند، اشکالی ندارد. می‌توانید هر زمان که آماده باشند، به آنها پیشنهاد گوش دادن بدهید.

ممکن است مواقعی وجود داشته باشد که عدم اطمینان و ترس، فرد مبتلا به سرطان را عصبانی، افسرده یا گوشه‌گیر نشان دهد. این طبیعی است و بخشی از فرایند سوگواری برای آنچه که به دلیل سرطان از دست داده است (چیزهایی مانند سلامتی، انرژی، زمان) است. با گذشت زمان، اکثر افراد می‌توانند با تغییرات جدید در زندگی خود سازگار شوند و به جلو حرکت کنند. برخی ممکن است برای یادگیری نحوه کنار آمدن با تغییراتی که سرطان در زندگی آنها ایجاد کرده است، به کمک بیشتری از یک گروه حمایتی یا یک متخصص سلامت روان نیاز داشته باشند.

فرد مبتلا به سرطان ممکن است از اینکه کاری انجام داده که باعث سرطانش شده، احساس گناه کند. برخی افراد به این دلیل احساس گناه می‌کنند که دیگران ممکن است از آنها بپرسند که آیا در گذشته کارهایی انجام داده‌اند که ممکن است باعث سرطانشان شده باشد. این انگ اجتماعی نامیده می‌شود و گاهی اوقات می‌تواند باعث شود فرد مبتلا به سرطان خود را به‌خاطر بیماری‌اش سرزنش کند یا احساس طرد شدن، انزوا، افسردگی و نداشتن حمایت کافی داشته باشد. این موضوع حتی می‌تواند بر نحوه برخورد او با درمانش تأثیر بگذارد، بر کیفیت زندگی‌اش تأثیر بگذارد و ممکن است باعث شود از مراقبت‌های بعدی اجتناب کند. اگر کسی احساس می‌کند که مقصر تشخیص سرطانش است، به او اطمینان خاطر دهید و به او نشان دهید که برایتان مهم است. به او کمک کنید تا بداند که نمی‌تواند آنچه را که ممکن است در گذشته اتفاق افتاده تغییر دهد، اما می‌تواند مسئولیت زندگی و مراقبت از خود را در طول درمان و پس از آن بر عهده بگیرد.

برخی از افراد مبتلا به سرطان ممکن است در مورد مرگ صحبت کنند، نگران آینده خود یا آینده خانواده‌شان باشند، یا در مورد ترس‌های دیگرشان صحبت کنند. شما همیشه مجبور نیستید پاسخ دهید، اما آماده شنیدن درد یا افکار ناخوشایندی باشید که ممکن است بخواهند به اشتراک بگذارند. اگر از شما در مورد بیماری، درمان یا سایر بخش‌های سفر سرطانشان نظرخواهی شد، رک و صادق باشید، اما سعی نکنید به سؤالاتی که پاسخ آنها را نمی‌دانید پاسخ دهید.

اگر نمی‌دانید به کسی که سرطان دارد چه بگویید، تنها نیستید. ممکن است با او رابطه‌ی نزدیکی داشته باشید یا نداشته باشید. این کار در محل کار می‌تواند سخت‌تر باشد؛ زیرا روابط با همکاران بسیار متفاوت است. ممکن است آن شخص را خیلی خوب نشناسید، یا ممکن است سال‌ها با هم کار کرده باشید و دوستان نزدیکی باشید.

مهم‌ترین کاری که می‌توانید انجام دهید این است که با ابراز تشویق و/یا ارائه حمایت، علاقه و نگرانی خود را نشان دهید. گاهی اوقات ساده‌ترین ابراز نگرانی یا فقط گوش دادن، پرمعناترین کارهایی هستند که می‌توانید انجام دهید.

سعی کنید پاسخ شما صادقانه و صمیمانه باشد. در اینجا چند ایده ارائه شده است:

• «مطمئن نیستم چی بگم، اما می‌خوام بدونی که برام مهمه.»
• «از شنیدن اینکه داری این شرایط رو تجربه می‌کنی متأسفم.»
• «حالت چطوره؟»
• «اگر دوست دارید در موردش صحبت کنید، من اینجا هستم.»
• «لطفاً به من بگویید چگونه می‌توانم کمک کنم.»
• «تو را در افکارم نگه می‌دارم.»

فرد مبتلا به سرطان ممکن است نگرانی‌هایی داشته باشد یا گاهی اوقات احساس امیدواری نکند. ممکن است نتوانید واقعاً بگویید که می‌دانید فرد مبتلا به سرطان چه احساسی دارد. اما خوب است که به او دلگرمی بدهید تا احساس بهتری داشته باشد.

استفاده از طنز می‌تواند راه مهمی برای کنار آمدن با شرایط باشد. همچنین می‌تواند رویکرد دیگری برای حمایت و تشویق فرد مبتلا به سرطان باشد. این می‌تواند راهی عالی برای کاهش استرس و استراحت از بیماری سرطان باشد. اجازه دهید فرد مبتلا به سرطان در استفاده از طنز پیشگام باشد؛ اگر آنها چیزی خنده‌دار برای بیان پیدا کنند، نشانه‌ی سلامت است و شما مطمئناً می‌توانید در یک خنده‌ی خوب به آنها بپیوندید…

اگر ظاهر خوبی دارند، به آنها اطلاع دهید! از اظهار نظر در مورد ظاهر نامناسب آنها، مانند “رنگ پریده به نظر می‌رسی” یا “وزن کم کرده‌ای” خودداری کنید. به احتمال زیاد آنها از این موضوع کاملاً آگاه هستند و اگر کسی در مورد آن نظر دهد، ممکن است خجالت بکشند.

معمولاً بهتر است داستان‌هایی درباره اعضای خانواده یا دوستانی که سرطان داشته‌اند، تعریف نکنید. هر کسی متفاوت است و این داستان‌ها ممکن است مفید نباشند. در عوض، اشکالی ندارد که به آنها بگویید با سرطان آشنا هستید، چون خودتان هم با شخص دیگری این بیماری را تجربه کرده‌اید. سپس آنها می‌توانند از آنجا به بحث ادامه دهند.